Je gaat toch zeker niet in bad bevallen?

“Je gaat toch zeker niet in bad bevallen hè? Dan komt je baby ter wereld in een bloed bad en als je pech hebt tussen wat drijvende drollen.’ Een typisch antwoord dat ik geregeld naar m’n hoofd krijg als ik op een verjaardag of gelegenheid aan mensen vertel dat we graag voor een badbevalling willen gaan.”

Als ik tijdens de zwangerschapscursus in het ziekenhuis de informatie te horen krijg over een badbevalling, zijn zowel ik als mijn vriend gelijk verkocht. De vele voordelen spreken me direct aan en het lijkt mij heerlijk om de weeën in het water op te vangen."

De tranen rollen over m’n wangen

“In eerste instantie zie ik mezelf dan wel in een ziekenhuisbad liggen, maar ook deze wens is snel van de baan. Zo stuit ik tijdens mijn zwangerschap op een ervaringsverhaal van iemand die een ‘hypnobirthing’ cursus heeft gevolgd en zie ik een filmpje voorbijkomen van een thuisbevalling in bad.

Wauw, ik weet nog goed dat de tranen over m’n wangen rolde. In principe huil ik in die fase al als ik een lammetje op tv zie, maar nee echt. Dit is zo ontzettend puur en bijzonder. Ik ben inmiddels al een tijdje gestart met zwangerschapsyoga, maar toch blijf ik veel aan de hypnobirthing denken. Ik besluit dan ook om mezelf en mijn vriend op te geven voor een cursus. Al na de eerste bijeenkomst is mijn vriend om.”

Ik wil niet naar het ziekenhuis

“Ik weet nog goed dat hij tegen me zei: “Mop, ik wil niet naar het ziekenhuis, ik wil onze dochter thuis ontmoeten, samen, in bad!” Samen, daar staat hypnobirthing namelijk ook voor. Samen als een team je kind geboren laten worden.

Prachtig vind ik deze insteek en na iedere bijeenkomst, voelt het ook echt alsof we steeds meer als een team naar de bevalling toe werken. Thuis oefenen we de affirmaties en ontspanningsoefeningen dagelijks en het vertrouwen in mijn eigen lichaam groeit iedere dag. Het gaat een feestje worden.”

Alles verloopt vlekkeloos

“Aangezien ik een behoorlijke controlfreak kan zijn, geeft het mij op een bepaalde manier rust dat ik me zo goed mogelijk op de bevalling probeer voor te bereiden. Ik krijg ongeveer 2713 keer per dag naar mijn hoofd dat een bevalling niet voor te bereiden is en dat het altijd anders loopt. Mijn zwangerschap verloopt vlekkeloos en alles wijst ernaar dat onze wens in vervulling gaat. Tot dat ene moment …

Op donderdagavond breken mijn vliezen. Thank god, op de wc. Ik heb die weken ervoor al meerdere scenario’s in mijn hoofd voorbij zien komen, waarbij het midden in de Albert Heijn zou gebeuren. Ik zag mezelf al met een heel slakkenspoor de winkel door gaan. Nee, gelukkig had ik dit waterspektakel thuis.”

Zo lang mogelijk samen zijn

Mijn vriend heb ik inmiddels ingelicht en die komt met gierende banden naar huis. Een half uur na het breken van mijn vliezen beginnen de weeën al en ben ik op de yogabal gaan zitten. Als mijn vriend thuiskomt ziet hij direct aan mij dat het is begonnen!

Hij blijft erg relaxed en gaat het bad in de woonkamer klaarzetten. We hebben toevallig die dag ervoor nog ons geboorteplan doorgenomen, dus hij weet precies wat ik prettig vind en hoe hij mij kan ondersteunen. In eerste instantie willen we zo lang mogelijk samen het eerste proces doormaken, maar iets in mij zegt dat ik de verloskundige moet bellen."

Het kan wel eens snel gaan

“Om 21:00 uur komt de verloskundige. “Ik denk dat het goed is om niet al te lang te wachten met het bad vullen. Het ziet er naar uit dat het nog wel eens snel kan gaan.” Deze woorden zorgen ervoor dat m’n hart een sprongetje maakt. Het gaat eindelijk gebeuren!

De weeën zijn intens. De buikweeën wisselen zich af met been- en rugweeën en ik vind het prettig om zoveel mogelijk in beweging te blijven. Tussen de weeën door ben ik goed in contact en kan ik bij mijn vriend aangeven waar ik behoefte aan heb.

Zo wil ik ineens dat hij per direct de prullenbak leegt, omdat deze geur echt te heftig is. Met verkrampte vingers geeft hij tegendruk in mijn onderrug. De verloskundige blijft erg op de achtergrond en laat ons als team de regie nemen. Op een gegeven moment wilt ze wel mijn ontsluiting checken. Vanuit de hypnobirthing cursus hebben we meegekregen dat deze informatie er niet toedoet. Je lichaam geeft vanzelf aan wanneer het er klaar voor is om te persen en een getal kan alleen maar onrust en stress of spanning opleveren.”

Ze ligt in een WAT?!

“Achteraf ben ik blij dat ik me hier niet teveel aan vast heb gehouden, want tijdens het toucheren krijgen we de onaangename verassing te horen dat onze Jazz in stuit ligt. “BILLEN?” Is het eerste wat ik roep. Hoe dan? Dit is onmogelijk. Op het moment dat ik de paniek door mijn lijf voel schieten, lukt het mijn vriend om me zo rustig mogelijk te houden. We uiteraard in ons geboorteplan ook een plan B opgenomen, voor het geval we wel naar het ziekenhuis moeten gaan.”

“Er spoken miljoenen vragen door mijn hoofd, maar er is geen tijd om na te denken. Ik vang de volgende wee op in de auto. Als we in het ziekenhuis aankomen heb ik inmiddels al acht centimeter ontsluiting. Er wordt een echo gemaakt en we zien inderdaad dat we te maken hebben met een stuitligging. De weeën zitten op z’n piek en de brandende vraag wordt gesteld: wil ik voor een keizersnee gaan of voor een natuurlijke stuitbevalling.”

Dit hadden we nooit verwacht

“Mijn reptielenbrein is al een tijdje terug geactiveerd, dus hoe is het mogelijk om zo’n beslissing te maken als bevallende vrouw. Ik ben totaal niet voorbereid op een horrorsituatie als deze en zit ver weg in mijn bubbel.

In principe hebben we van te voren afgesproken dat mijn vriend de regie mag overnemen in het maken van beslissingen als het mij niet meer lukt. Dat ging in onze gedachten meer over de navelstreng doorknippen of iets dergelijks. Niet DIT!”

Ode aan de hypnobirthing

“Omdat mijn ontsluiting snel gaat en ik het liefst op een natuurlijke manier wil bevallen, kies ik voor de stuitbevalling. Ik krijg voor de zekerheid een infuus ingebracht. Als de situatie stagneert kan het zijn dat ik alsnog naar de OK zou moeten voor een spoedkeizersnee.

In de uren die volgen worden de rugweeën enorm heftig. Ik lig voor mijn gevoel echt als een krioelend mormel op het ziekenhuisbed. Linkerzij, rechterzij, zitten, weer gaan liggen. Niks is prettig. Ik ben even bang dat ik uit de ontspanning raak en in paniek schiet. Mijn vriend ziet dit en speelt hier op in. Hij tilt me uit bed en we beginnen samen te wiegen en te knuffelen. Dit was precies wat ik nodig had. Ode aan hypnobirthing!”

Voor alles controlefreaks …

“Oh, even tussendoor voor de mede control freakers: niets, maar dan ook niets is nog aan de orde gekomen vanuit ons geboorteplan. Zo staat er een ontspannend muziekje op de achtergrond aan, maar door de vele artsen in de kamer is dit onhoorbaar. Ook mag het licht niet gedimd worden, heb ik vrijwel geen bewegingsruimte door de ctg-band en komt er ook nog een stagiaire in m’n kijkdoos gluren.

Rond 01.00 uur heb ik volledige ontsluiting en beginnen de persweeën licht op te komen. Het is bij een stuitbevalling van belang dat wanneer het persen van start gaat, het proces snel verloopt. De kans bestaat dat het hoofdje blijft hangen en er zuurstoftekort bij de baby ontstaat.”

Mop, je gaat nu alles geven

“Dit laatste gebeurt helaas ook. Mijn persdrang valt weg op het moment dat er echt geperst moet worden. Ik ben direct uit mijn bubbel en probeer er alles aan te doen om relaxed te blijven. Er ontstaat paniek onder de artsen en even gaat er door m’n hoofd heen dat dit helemaal mis kan gaan.

Er wordt zelfs overleg gepleegd of ik alsnog naar de OK moet en dat terwijl ik al zover ben gekomen. “Mop, je gaat nu alles geven, anders heb je dit allemaal voor niets gedaan. Jij kan dit!” Zijn de woorden die mijn vriend me toeriep. Alles in me wil zo graag alles geven. Met alle oerkracht die ik heb probeer ik ons meisje naar beneden te krijgen en heb ik gevoelsmatig het hele ziekenhuis bij elkaar geblèrd.”

Voelen, ruiken en knuffelen

“Het lijfje van ons meisje wordt door al mijn inspanning geboren, maar haar hoofdje lijkt met geen mogelijkheid te dalen. Diverse handgrepen worden er gedaan en uiteindelijk geven ze mij een knip. Jazz is wordt geboren met hulp van een tangverlossing.

Even vervloek ik alle hypnobirthing goeroes die zeggen dat een bevalling pijnloos kan zijn zonder pijnmedicatie. De pijn is intens, maar het maakt me niet uit. Als ik mijn dochter maar levend in mijn armen krijg. Al moet ik van voren naar achteren open geknipt worden, op zo’n cruciaal moment is het enige verlangen dat je hebt, je kind kunnen voelen, ruiken en knuffelen.”

Het meest heftige moment

“Door het zuurstoftekort huilt Jazz niet meteen. Dit betekent dat ze maar kort huid op huid contact met mij kan hebben en daarna direct door moet naar de behandeltafel. Als ik nu terugkijk naar de bevalling, vind ik dit misschien wel het meest heftige moment.

Gelukkig herstelt ze snel en mogen we echt gaan genieten en oneindig knuffelen. Al met al heb ik het proces niet alleen maar negatief ervaren. De onaangename omschakeling van de bevalling was heftig en het eind van de bevalling heftig met hoofdletters in het kwadraat. Maar tussendoor heeft de bevalling ook hele mooie momenten gehad, zoals het samen opvangen van de weeën met mijn vriend.”

Als een team samenwerken

“Ik krijg achteraf veel de vraag: ‘Had je niet beter een keizersnee kunnen kiezen?’ Nee, zeker niet. Ik heb uiteindelijk een natuurlijke bevalling gehad. Dat wilde ik graag. De hypnobirthing heeft ervoor gezorgd dat ik gedurende het proces zo relaxed mogelijk ben gebleven en zo veel mogelijk als een team heb samengewerkt.

Het was deze keer misschien niet de hypnobirthing thuisbevalling zoals ik van te voren had gehoopt, wél hebben we samen een kerngezonde en mega relaxte baby op de wereld gezet. Dat maakt alles goed en is het belangrijkste.”