“Na een zoon van elf met een ongeneeslijke stofwisselingsziekte en drie miskramen, ben ik eindelijk zwanger van onze tweede. Wat zijn we blij! Ik ben op 11 oktober uitgerekend”

Loos alarm

“Ik werk twee en een halve dag per week. Het is eind juli als mijn laatste werkweken ingaan. Ons zoontje heeft al twee weken vakantie. Op dinsdagavond gaat het ineens niet zo goed met hem. Ik bel voor de zekerheid de ambulance, maar als die arriveert gaat het alweer wat beter.

Er lijkt niet zoveel aan de hand te zijn, maar we moeten de volgende dag wel langs het ziekenhuis om foto’s van zijn longen te maken. Op de foto’s is wel wat te zien, maar het is niet ernstig. We krijgen een kuur en we gaan weer na huis. Helaas gaat het in de avond weer niet goed.”

En dan gaat het mis

“We bellen de ambulance en deze keer wordt mijn zoon wel opgenomen. Het lijkt nu allemaal wat heftiger. Er mag altijd maar één ouder bij het kind blijven slapen. Mijn man slaapt vaak slecht en als hij eenmaal wakker wordt valt hij niet meer in slaap. Ik hoef mijn kussen alleen maar te zien en ik ben weg. De beslissing is dus snel gemaakt.

Donderdag en vrijdag zijn mijn laatste werkdagen, maar dat gaat niet door. Dit vind ik erg jammer, want zo wil ik het liever niet afsluiten. Het is niet anders. Ik heb tot zondag bij mijn zoon geslapen. Hij heeft af en toe een slechte nacht, maar mag zondag toch weer naar huis met wat medicijnen op zak. Heerlijk, weer naar thuis. Ons zoontje is dolblij en vrolijk. Alles lijkt weer goed.”

We dachten dat hij het niet ging redden

“Tot ’s avonds uit het niets het noodlot weer toe slaat. Het is deze keer nog veel heftiger. Er moet zelfs een traumahelikopter aan te pas komen. Het gaat echt heel slecht met hem. Hij wordt weer opgenomen en ’s nachts nog met spoed naar een ander ziekenhuis overgeplaatst. We denken op dat moment zelfs dat hij het niet gaat redden …

We zijn elke dag bij hem. Ik ben op dat moment 31 weken zwanger. Weken gaan voorbij en ondertussen ligt hij weer in een ander ziekenhuis. Deze keer in Amsterdam.”

De tijd begint te dringen

“Het gaat nog steeds niet goed met hem. Veel onderzoeken, veel afwachten en veel geplande dingen moeten we afzeggen, waaronder de laatste vakantie met zijn drieën. De nachten zijn vaak heftig. Elke nacht spring ik wel een keer uit mijn bed uit om mijn zoon te helpen.

De uitgerekende datum komt dan steeds dichterbij. Op een avond heb ik veel pijn (waarschijnlijk nierstenen). De artsen in ziekenhuis komen erachter dat ik Streptokokken B-bacterie heb. Ik moet in ziekenhuis bevallen en aan het infuus. Ze schrijven me alvast in voor het geval ik toch in Amsterdam ga bevallen, want die kans wordt steeds groter nu ik iedere dag bij mijn zoontje ben.”

De bevalling

“Uiteindelijk ligt onze zoon twee maanden in ziekenhuis. Ik ben beval in Amsterdam van onze dochter en dat gaat gelukkig goed. Na een dagje in het ziekenhuis, verhuizen we naar het Ronald McDonald huis. Alles is ingericht voor de baby en daar krijg ik ook kraamhulp. Mijn man slaapt vanaf dan bij ons zoontje in het ziekenhuis. Zo zijn we toch nog een beetje bij elkaar.

Er slaapt elke avond iemand bij me. Dat is heel lief en fijn, maar toch voel ik mij ook alleen en eenzaam. Mijn gezin slaapt al twee maanden apart en dan hebben we er ineens een prachtige dochter bij. Ik zou zo graag willen dat we samen hiervan kunnen genieten.”

Eindelijk genieten

“Uiteindelijk mogen we een week na de bevalling samen naar huis. We zijn heel blij! De eerste weken is er nog veel spanning, maar uiteindelijk gaat het gelukkig de goede kant op en kunnen we echt genieten.

Mijn vakantie en verloftijd heb ik dus alleen maar in ziekenhuis doorgebracht, met af en toe dagje naar huis om de babykamer af te maken. Bizarre tijden waren het, maar we zijn alledrie erg blij met ons kleine Amsterdammertje.”