“Het is 01.00 uur ’s nachts. Ik word wakker om te plassen. Terug in bed probeer ik weer te slapen. Rond half twee word ik weer wakker en voel ik een klein plasje. Ik denk bij mezelf: Oh jee, mijn vliezen … Er gebeurt verder niets, dus bed verschonen en weer liggen. Shit, weer een plasje! Ik kan dus niet meer gaan liggen, irritant! Ik ga op een krukje naast het bed zitten en hang wat op bed, zodat ik misschien nog wat kan slapen. Zodra ik ga zit, breken mijn vliezen helemaal. Het gaat beginnen!”

Poepen of persweeën?

“Rond 02.00 uur begin ik wat weeën te voelen en moet ze een beetje wegpuffen. Het is nog niet heel pijnlijk, maar ze komen wel al om de minuut. Om 02.20 uur heb ik toch maar de verloskundige gebeld. Ze vraagt of ik wil dat ze langs komt. Ik roep meteen dat ze mag komen, om de ontsluiting te checken.

Ik moet nog even naar de wc voor een grote boodschap. Ik ga dit tussen de weeën door nog even doen. Ik weet dat het dan vaak persweeën zijn, maar ik moet gewoon echt nog even poepen. Daarnaast kan dat ook helemaal niet, na zo kort weeën te hebben. Ik loop naar de badkamer. Daar ga ik nog even puffen en wachten tot de wee stopt. Ik ga op die wc zitten, maar ik durf toch niet echt te persen, omdat ik wel druk voel.”

Kijk eens tussen mijn benen?

Hmm, weer niet gelukt. Ondertussen begin ik wat paniekerig te ratelen tegen mijn man Vincent: “Ik weet het niet hoor, ik voel zoveel druk, maar dat kon toch helemaal niet zo snel?! Misschien moeten we maar naar het ziekenhuis. Waar blijft die verloskundige toch?!

Ondertussen krijgen we mijn moeder ook maar niet te pakken, die zou de oudste komen halen. Na een tijdje zeg ik tegen Vincent: “Nou, ik weet niet hoor, maar kijk eens tussen mijn benen? (Ik sta nog steeds in de badkamer).” Hij gaat kijken en ziet gewoon al een deel van het hoofdje! “Je moet nu die verloskundige bellen!” Roep ik.”

Het hoofdje is er al!

Hij gaat meteen bellen. Terwijl ze de telefoon opneemt, floept het hoofdje eruit! Vincent roept meteen: “Het hoofdje is er al!” En ik erachteraan: ze is er helemaal al. Ik heb gewoon zelf ons dochtertje Elin opgevangen. Gelukkig begint ze meteen te huilen. De verloskundige vraagt verbaasd: “Huh, is dit Desiree? Oké, pak een deken of handdoek. Je moet meteen gaan liggen, anders kan je flauw vallen.”

Wij strompelen door de gang richting de slaapkamer. Maar dan gaat boven ineens de deur open en hoor ik een stemmetje: “Mama?” “Shit, Lana! Blijf maar heel even boven schatje” roep ik. Ondertussen komt de verloskundige binnen, die helpt mij op bed. Vincent haalt snel het bloedspoor uit de gang weg en Lana mag haar zusje komen bekijken.

Gelukkig is alles goed gegaan, maar dat alles zo snel ging had ik het nooit verwacht. Op onze telefoon zien we dat ze om 02.43 uur is geboren, het tijdstip dat we de verloskundige belden. We hebben het gewoon samen gedaan, zo mooi!

Deel je verhaal

Heb jij ook een bevallingssoap meegemaakt? Stuur je verhaal (in ongeveer 500-800 woorden) naar redactie@wij.nl.