“Na een prachtige zwangerschap ben ik uitgerekend op 2 juli. De zwangerschap is mij zo meegevallen, dat ik helemaal klaar ben voor de bevalling, ik heb er zelfs zin in!”

Helaas, vals alarm

“Helaas gebeurt er rond 2 juli helemaal niets. Ik heb op 4 juli nog een afspraak bij de verloskundige. Op 7 juli lijk ik in de ochtend wat vruchtwater te verliezen en ik bel gelijk de verloskundige. Zij arriveert vrij snel, maar helaas, vals alarm. Ook al ben ik teleurgesteld, ik ben er van overtuigd dat er wat gaat gebeuren vandaag. Tegen 18.00 uur weet ik het zeker, mijn vliezen zijn gebroken!

De verloskundige komt wederom langs en na wat checks, krijgen wij het advies om nog even wat te slapen. Ik stap om 21.30 uur in bed en zodra ik ga liggen, voel ik de eerste wee opkomen. Ik zeg tegen mijn vriend dat hij nog even mag blijven liggen en dat ik in de woonkamer wat ontspanning ga opzoeken. Nog geen half uur later barst de bom: vijf minuten tussen de weeën, drie minuten tussen de weeën, geen rust meer tussen de weeën … ik zit middenin een weeënstorm!”

De pijn moet stoppen

“Ik maak mijn vriend wakker en hij belt de verloskundige. Na de check blijk ik drie centimeter ontsluiting te hebben en de verloskundige geeft aan dat ze rond 03.00 uur terugkomt. Vanaf dat moment gaat het alleen maar slechter en rond 00.30 uur in de nacht heb ik gillend en huilend aan mijn vriend gevraagd om de verloskundige te bellen.

Na wat overleg hebben we besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Ik wil geen ruggenprik, maar de verloskundige geeft al aan dat mijn weeën waarschijnlijk te heftig zijn voor lachgas en eerlijk gezegd, maakte het mij op dat moment ook niet meer uit, die pijn moet stoppen!”

Ze mag absoluut niet bewegen!

“Na het hele verhaaltje in het ziekenhuis over de voordelen en nadelen van de ruggenprik, is het rond 03.30 eindelijk zover. De ruggenprik wordt eerst nog verkeerd geprikt, maar de tweede keer is hij raak. Ik hoor de arts zeggen: “De naald zit er in, nu mag je absoluut niet bewegen!” Shit! Een wee. Hoe ga ik die opvangen, terwijl ik niet mag bewegen?!

Ik krijg een paniekaanval. Ik hoor mijn vriend naast mij. Hij probeert mij te kalmeren en ik probeer me te focussen. Na het zetten van de prik, krijg ik wat rust. Om een uur of 07.00 in de ochtend worden mijn weeën te heftig en breken ze door de ruggenprik heen. Er zit niks anders op dan doorbijten tot ik volledige ontsluiting heb. Rond 11.00 uur heb ik volledige ontsluiting, maar plotseling zijn mijn weeën gestopt en ik krijg weeënopwekkers. Daar is de weeënstorm weer!”

Ze moet er nu uit!

“Om 13.00 uur begin ik met persen, maar ik ben uitgeput. Ik geef alles wat ik heb, maar er lijkt niks te gebeuren. Om 13.30 uur zie ik enige paniek in de ogen van de artsen en ik zie steeds meer witte jassen mijn kamer binnen komen. De hartslag van de kleine daalt en ze heeft geen zuurstof reserves meer, ze moet er nu uit! De vacuümpomp wordt erbij gehaald en er wordt een kinderarts opgeroepen.

Tijdens de volgende wee komt er een soort oerkracht naar boven en de vacuümpomp wordt op de kleine gezet. Ik pers met het allerlaatste beetje kracht wat ik heb en het gaat ineens veel te snel. De arts heeft geen tijd meer om te knippen, de kleine meid komt om 13.42 uur ter wereld. Ik pak mijn meisje zelf aan en leg haar op mijn borst, helaas niet voor lang want ze wordt direct door de kinderarts nagekeken. Ze heeft behoorlijk wat vruchtwater binnengekregen en ademt moeilijk. Na een paar minuutjes gaat het al een stuk beter!”

Ik wil naar mijn meisje!

“Ik krijg te horen dat ik door de enorme kracht en snelheid erger ben gescheurd dan verwacht en gehoopt. Ik heb een totaalruptuur en moet onder narcose gehecht worden. Ik mag na het heftige avontuur niks eten en drinken, want ik moet nuchter zijn voor de operatie. Ik hoop dat het niet lang zal duren voor ik geopereerd word, maar ik ben helaas pas om 21.00 uur in de avond onder narcose gebracht, dat is ruim 7 uur later!!

Ik word rond 23.30 uur op de uitslaapkamer volledig in paniek wakker, ik kan nog niet bevatten wat er allemaal gebeurd is en ik wil naar mijn meisje! Na overleg ben ik direct naar mijn kamer gebracht waar het prinsesje heerlijk lag te slapen. We blijven een nachtje in het ziekenhuis en de volgende dag mogen we eindelijk met zijn drietjes naar huis, helaas wel met een katheter aangezien ik niet kon plassen. Ik was zo ontzettend blij om het ziekenhuis te mogen verlaten met ons mooie meisje, maar wat een avontuur!”

Deel je verhaal

Heb jij ook een bevallingssoap meegemaakt? Stuur je verhaal (in ongeveer 500-800 woorden) naar redactie@wij.nl.