“Op zondagavond zijn we op de 60ste verjaardag van mijn oom. Ik ben inmiddels 40 weken + 5 dagen zwanger en ik ben er behoorlijk klaar mee. De volgende dag heb ik een afspraak staan om gestript te worden bij de verloskundige en ik heb mij er maar bij neergelegd dat de baby waarschijnlijk pas daarna komt.”

Plots voel ik een ‘knapje’

“Op de verjaardag van mijn oom doen we nog een lachje en een dansje om de bevalling op te wekken. Vriendlief moppert dat hij al een tijdje niet mag drinken (tja, moet toch naar het ziekenhuis kunnen rijden). Rond 22.00 uur gaan we naar huis, ik ben moe en wil graag naar bed. Rond 23.00 uur lig ik net in bed geïnstalleerd en ben ik nog wat aan het lezen, als ik plots een ‘knapje’ voel. Mijn bed is nat en het is duidelijk helder vruchtwater! Oeh spannend, gaat het nu dan echt beginnen?!

Ik spring onder de douche en voel milde menstruatie-achtige krampen. Door de douche geef ik aan m’n vriend door wanneer ze beginnen, zodat hij ze kan timen op de app. Vaak vergeet ik het door te geven dat ze weer weg zijn, omdat ik ze nog zo mild vind. Eenmaal uit de douche, blijkt dat de weeën al regelmatig en snel achter elkaar komen, maar ik kan tijdens een wee nog lachen en praten. We besluiten daarom te wachten met bellen naar de verloskundige, om teleurstelling van maar milde ontsluiting te voorkomen. M’n vriend gaat al wel vast alle spullen in de auto zetten en maakt nog wat foto’s van mijn buik.”

Ik heb al volledige ontsluiting

“Langzaam worden de weeën wel heviger, maar als ik ze een kleur groen, oranje of rood moet geven, is het toch echt maximaal een beetje oranje. Rond 00.30 uur besluiten we toch de verloskundige maar te bellen, om in ieder geval te laten weten dat ik bezig ben. Ze geeft aan dat ze bij iemand anders is en er over vijftien minuten zal zijn. Kort nadat we gebeld hebben, waarschijnlijk zo’n vijf minuten later, voel ik persdrang. Dit kan toch niet!? Ik doe vast iets verkeerd met het opvangen van de weeën, die ik nu toch echt moet weg puffen. Had ik toch maar die pufklasjes gedaan, denk ik dan.

Tegen 00.50 uur is de verloskundige er en kan ik de persdrang niet goed meer tegenhouden. Ze toucheert snel tijdens een wee en dan blijken het echt persweeën te zijn, want ik heb al volledige ontsluiting. Het plan om naar het ziekenhuis te gaan, gaat niet door. Ik mag niet persen, totdat de verloskundige alle spullen klaar heeft staan. Vriend wordt ook hard aan het werk gezet en het is echt even schakelen.”

Oerdrang om te persen

“Om 01.00 uur mag ik dan eindelijk gaan persen. Oh, wat fijn om mee te mogen geven met die oerdrang om te persen, dat scheelt een hoop pijn. Helaas nemen na 40-45 minuten persen de weeën af en lijkt ook de hartactie van de baby na een wee minder goed te herstellen. De verloskundige geeft aan dat het veiliger is om toch naar het ziekenhuis te gaan.

Ik vind alles best. De kraamzorg helpt mij in de kleren, vriend grijpt alle spullen weer bij elkaar en de verloskundige belt de ambulance. Terwijl ik de trap afloop, voel ik de weeën weer in volle hevigheid terugkomen, maar ik mag niet meer meepersen uit veiligheid voor mijn kind. Eenmaal in het ziekenhuis, krijg ik een infuus met weeënopwekkers en mag ik weer meepersen. Ook daar blijkt de hartactie niet goed te gaan en wordt er uiteindelijk besloten een knip te zetten. Met twee keer trekken met de Kiwi (vacuümpomp) wordt om 03.20 uur ons dochtertje geboren!”

Dit had zo anders kunnen gaan

“Ze doet het gelukkig meteen goed en ze is prachtig. Wat een bizar idee dat ik nog geen vijf uur geleden op een verjaardag stond te mopperen van ongeduld en nu mijn dochter hier in m’n armen ligt! De placenta komt wat moeizaam, de klinische verloskundige heeft haast en trekt er wat hard aan en een deel komt. Gelukkig volgt al snel het tweede deel en bij controle van de placenta geeft ze aan dat die compleet lijkt.

Vanwege de vacuümpomp moeten we toch ter observatie nog even in het ziekenhuis blijven. Dus kunnen ze ook eventueel het vloeien in de gaten houden. Alles blijft goed gaan en om 17.00 uur mogen we naar huis en kan de kraamweek echt beginnen. Twee dagen na de bevalling, sta ik onder de douche en verlies ik nog een deel van de placenta zo groot als mijn hand! Ik dacht eerst dat het een stolsel was. Ik had nog weinig bloed verloren, maar de kraamzorg kijkt er nog even goed naar en denkt ook dat het placenta is.

Ze belt de verloskundige en die is het met ons eens, het is echt een deel placenta. Ze doet extra controles, maar alles is goed. De dagen erna wordt er extra gelet op tekenen van een infectie, maar die komen gelukkig niet. Dit loopt dus goed af, maar dit had zo anders kunnen gaan. Ik had een fluxus of hevige ontsteking kunnen krijgen. Wat ben ik blij dat mij dat bespaard is gebleven!”

Deel je verhaal

Heb jij ook een bevallingssoap meegemaakt? Stuur je verhaal (in ongeveer 500-800 woorden) naar redactie@wij.nl.