“Vrijdag 5 juni, mijn uitgerekende datum en waarschijnlijk mijn laatste bezoek aan de verloskundige. Er wordt mij verteld dat alles goed met haar gaat. Ze ligt mooi ingedaald en is klaar om de wereld te zien. Wel heb ik wat last van hoofdpijn en een hoge bloeddruk.”

Alles is in orde … toch?

“De verloskundige geeft aan dat ik even het weekend moet aankijken en als ik het niet vertrouw, moet bellen. De hoofdpijn neemt niet af en op dinsdag 9 juni besluit ik de verloskundige te bellen. Ze verzoekt mij om even naar het ziekenhuis te komen om wat dingen te laten controleren. Inmiddels ben ik 40+4 weken zwanger.

Eenmaal in het ziekenhuis wordt mijn bloeddruk gemeten. Die blijkt heel hoog te zijn. Ze gaan kijken naar mijn urine en er wordt bloed bij mij afgenomen. Ook maken ze voor de zekerheid een hartfilmpje. Alles is in orde. Vervolgens besluiten ze om een echo te gaan maken, dat vind ik ontzettend leuk, want vanwege corona heb ik onze meid na de 20 wekenecho niet meer gezien.”

Een natuurlijke bevalling of een keizersnee

“Op de echo zien we dat ons kleine meisje in een stuit ligt! Mijn voorbereidingen die ik heb getroffen voor een thuisbevalling zijn opeens niet meer nodig en het besef dat het een andere bevalling gaat worden dan we in onze gedachten hebben, begint binnen te dringen.

De gynaecoloog vertelt dat ze haar de volgende dag willen proberen te laten draaien. Ze gaan mij die ochtend bellen om hiervoor een tijd af te spreken. Diezelfde ochtend rond 5.00 uur breken mijn vliezen. Mijn vriend en ik rijden direct naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen wordt mij gevraagd of ik een natuurlijke bevalling wil of een keizersnee.”

De natuurlijke weg te proberen

“Met in mijn achterhoofd de gedachte dat deze bevalling voor 50% zou kunnen eindigen in een keizersnee, hebben wij ervoor gekozen toch de natuurlijke weg te proberen. Ik had immers al 40 weken de gedachte dat onze dochter via een natuurlijke bevalling zou komen.

We hebben tot nu toe ook allemaal groen licht gehad. De weeën volgende elkaar goed op tot vier centimeter, maar besloten vervolgens af te nemen. Ze besluiten om weeënopwekkers te geven. Het gaat daarna vrij vlot en binnen drie uur zit ik op zeven centimeter. Al snel volgende de acht en negen centimeter.”

Het zekere voor het onzekere

“Bij negen centimeter wordt het steeds moeilijker om de weeën op te vangen. Ook aangezien mij verteld wordt dat ze bij tien centimeter pas volledig kunnen indalen, heb ik een morfinepompje gevraagd. Eenmaal op tien centimeter hebben we nog anderhalf uur gewacht, maar ze daalde helaas niet diep genoeg in. Ze besluiten voor een keizersnee te gaan. We hebben rood licht.

Rond 17.25 uur word ik naar de operatietafel gereden en om 17.46 uur is ze geboren. We zijn nog altijd blij met de keuze. Ik ben trots op mezelf dat ik het toch geprobeerd heb. Deze dag was voor ons toch heel speciaal en ik ben blij hoe deze dag is gelopen. 10 juni, een dag en een verhaal om nooit te vergeten.”

Deze foto is gemaakt tijdens de bevalling.