“Zwanger worden is voor ons niet vanzelfsprekend. Het heeft heel lang geduurd voordat ik eindelijk (blijvend) zwanger was en dan ook nog niet spontaan. Ooit vroeg een gynaecoloog mij of ik wel eens “een beetje zwanger” was geweest. Totdat ik in 2016 een miskraam na IVF kreeg, was ik inderdaad nog nooit een beetje zwanger geweest en had ik nog nooit een positieve zwangerschapstest in handen gehad. En geloof me, die heb ik vanaf 2006 héél vaak gedaan!”

Dit gaat echt gebeuren!

“Na een pauze van een paar jaar besluiten we toch nog een keer voor IVF te gaan. Ik zie er vreselijk tegenop, want het is een slopend traject, zowel geestelijk als lichamelijk, maar we willen er voor ons gevoel alles aan gedaan hebben. Dus raap ik al mijn moed en kracht bij elkaar gaan we ervoor. En tegen alle verwachtingen in heb ik op 28 december 2018 een positieve test in handen. En daarna nog een stuk of 20 … Ik kan het maar niet geloven. Ik vind het vreselijk spannend, omdat we veel echo’s krijgen in het begin en we de groei met eigen ogen zien, durf ik het voorzichtig te geloven. Dit gaat echt gebeuren!

De zwangerschap zelf gaat voorspoedig. Ik heb de gebruikelijke kwaaltjes (misselijk, moe) en wat harde buiken, maar verder verloopt alles heel goed, gelukkig! Tijdens mijn 40 weken controle bij de verloskundige geef ik aan dat ik het gevoel heb dat de bevalling niet spontaan op gang gaat komen. De baby is er tenslotte ook niet vanzelf in gekomen, dus eruit zal ook wel een dingetje worden. Een oorzaak voor het niet zwanger kunnen worden, is overigens nooit echt gevonden. Lichamelijk zijn mijn man en ik beide in orde, maar bij mij zit het hormonaal niet goed. Heel erg vaag allemaal. Onbegrepen onvruchtbaarheid noemen ze dat dan.”

Doorzetten doet het niet

“De verloskundige heeft er nog wel vertrouwen in, maar verwijst mij wel door naar het ziekenhuis. De gynaecoloog vindt het ook direct een goed idee om niet meer te wachten met inleiden, omdat er volgens hem vanaf 41 weken niets meer te winnen valt, enkel nog te verliezen. Met 40+6 weken (op donderdag) word ik ingeleid door middel van een ballonkatheter. Na een dag met dat ding te hebben rondgelopen, blijkt bij de controle de volgende dag (vrijdag) dat de ballon niet goed is ingebracht, waardoor het geen effect heeft gehad. De ballon wordt opnieuw ingebracht en groter opgeblazen om zo hopelijk goed zijn werk te kunnen doen. De ballon moet dus zorgen voor ontsluiting, maar weer een dag later (zaterdag) blijkt dat mijn lichaam hier dus ook geen medewerking aan wil geven. Nóg een dag later word ik naar huis gestuurd, om te zien of er toch wat gaat gebeuren.

Zondag, dag vier qua inleiding, wordt de ballon verwijderd en heb ik zowaar twee centimeter ontsluiting. Zonder pijntjes, dus die had ik maar mooi op zak! twee centimeter is echter niet voldoende om mijn vliezen te breken, dus wordt er een tabletje ingebracht om de ontsluiting verder te laten vorderen. Voel je hem al aankomen? Bij de controle van zowel zondagmiddag als zondagavond is er niets gebeurd. Steeds krijg ik een nieuw tabletje ingebracht en heb ik wel wat krampjes, maar doorzetten doet het niet. Ik moet op dat punt in het ziekenhuis blijven. Mijn man blijft thuis slapen, want er gebeurde toch niets. ‘s Avonds rond 20.00 uur appt hij dat hij toch terug komt, want hij heeft er geen goed gevoel bij.”

Ik ga het mezelf nu makkelijk maken

“Achteraf ben ik blij dat hij terug is gekomen, want maandagochtend om 3.30 uur maak ik hem wakker met de mededeling dat ik nu toch wel serieus weeën heb. En nu het eenmaal begint, komen de weeën ook gelijk iedere twee minuten en duuren ze ongeveer een minuut. Van opbouw geen sprake! De arts komt controleren om 4.30 uur, toen mijn vliezen toch ineens spontaan breken. Ik heb drie centimeter ontsluiting. Ik vraag meteen om een ruggenprik. Zwanger worden heeft al zo lang geduurd, de inleiding duurd me te lang, ik ga het mezelf nu makkelijk maken. De arts vindt dat een prima idee, dus word ik naar anesthesie gebracht.

De ruggenprik zetten stelt niets voor, gelukkig. Ik kom terug op de verlossuite en word direct aan de wee-opwekkers gelegd. Een uur werkt de ruggenprik goed, daarna is hij aan de linkerkant van mijn lichaam uitgewerkt, want de weeën zijn daar duidelijk voelbaar. Voor de tweede keer ga ik naar anesthesie en krijg ik wat extra vloeistof bijgespoten. Helaas zonder resultaat, waarna de ruggenprik opnieuw wordt gezet. Ah fijn, weer pijnvrij! Wat een verademing. Maar helaas is dit wederom van korte duur, de pijn links is al snel weer terug.”

Mijn angst blijkt juist

“Wat volgde is een dag van niet-vorderende ontsluiting. Uur na uur wordt er gecontroleerd, maar we gaan maar met millimeters vooruit. Ondertussen voel ik me steeds beroerder worden, totdat ik op een gegeven moment alleen nog maar met gesloten ogen achterover in het verlosbed kan hangen en haast niet kan praten. Ik voel me zo suf, heb geen kracht meer en moet steeds spugen. Gaandeweg zakt ook de hartslag van de baby steeds weg en na twee keer bloed afnemen uit haar hoofdje, blijkt ook haar zuurstofgehalte te dalen. De bevalling vorderde té langzaam. Mijn angst dat mijn lichaam dit niet zelf zou gaan doen, blijkt juist.

Als de hartslag van de baby op een gegeven moment zakt naar 40 en tevens blijkt dat ik tijdens de bevalling nog zwangerschapsvergiftiging heb opgelopen. Staat er plots een heel team in de verlossuite, met de mededeling: “We stoppen ermee, we gaan naar de OK.” Dit is om 15.15 uur en ik ben blijven steken op zes centimeter ontsluiting. In ruim 11 uur tijd, mét maximale wee-opwekkers, is de ontsluiting maar drie centimeter gevorderd.”

En dan is ze daar!

“Daarna gaat het snel. Het heet niet voor niets een spoedkeizersnee! Ik weet niet meer hoe laat we naar de OK gaan, maar om 16:00 uur is onze mooie dochter geboren. We hebben gezien dat ze uit mijn buik wordt gehaald. Heel bijzonder! Op dat moment blijkt dat de navelstreng om haar nekje zit en ook heeft ze op het laatste moment nog in het vruchtwater gepoept. Het wordt dus echt tijd dat ze eruit komt en de keizersnee blijkt de juiste beslissing. Ze moeten de kleine meid even op gang helpen, ze heeft een klein zetje nodig, maar gelukkig gaat het snel beter.

En ja hoor, dan is ze daar! De liefste en de knapste. Nu terugkijkend ben ik flarden kwijt, vooral van de keizersnee en net daarna. Waar ik altijd een teleurstelling voelde dat ik niet spontaan zwanger kan worden, heb ik dat nu bij de bevalling helemaal niet. Ik ben niet ’normaal’ bevallen, mijn lichaam wilde niet, maar dat maakt voor mij niets uit. Mijn meisje moet gezond en wel ter wereld komen en dát is wel gelukt en dat is uiteindelijk het allerbelangrijkste!”

#Deeljeverhaal

Heb jij ook een bevallingssoap meegemaakt? Stuur je verhaal (in ongeveer 500-800 woorden) naar redactie@wij.nl.