“Het is 21 mei en op deze dag krijg ik onze grootste verrassing ooit. Ik ontdek dat ik al zes weken zwanger ben! De wil voor een kind is er zeker, maar door verschillende factoren is het de vraag of het zou lukken. Daarom zeiden we altijd: “Mocht het lukken, dan moet het ook zo zijn.”

Last van mijn rug

“Wij zijn dan ook mega blij en trots dat er een wondertje in ons leven komt. Mijn zwangerschap bestaat de eerste maanden uit misselijkheid en veel overgeven, maar gelukkig na 20 weken kan het genieten echt beginnen.

We kijken onwijs uit naar haar komst! Met 36 weken krijg ik last van mijn rug. Wat die week zo heftig wordt, dat ik het eind van de 36ste week geen controle meer heb over de ontlasting en urine. De fysio heeft die week al geconcludeerd dat er iets in mijn rug gaande is, maar dat door de zwangerschap geen actie kan worden ondernomen.”

Lichtelijke paniek bij de fysio

“Wij houden nauw contact die week. Met 37 weken word ik gebeld. De fysio vraagt hoe het gaat. Ik vertel van de situatie, waardoor er lichtelijke paniek ontstaat bij de fysio, met gevolg dat ik maandag 23 december word opgenomen.

We arriveren tegen 17.30 uur in het ziekenhuis, niet wetende wat er die avond gaat gebeuren. Na vele onderzoeken door de gynaecoloog en door de neuroloog, op het gebied van mijn rug, moet ik tegen 21.30 uur door de MRI, om te beoordelen wat er gaande is.”

Een acute dubbele hernia

“Eenmaal aangekomen in de MRI, komen mijn angsten naar boven. Ik vind het doodeng om in zo’n buis te liggen. Nadat de verpleging mij veel moed heeft ingesproken, ga ik erin.

Eenmaal terug op de kamer ben ik uitgebreid en druk aan het vertellen over dit gebeuren. Ik heb ondertussen niet door dat er inmiddels vijf verpleegkundigen zich klaarmaakten voor een spoedkeizersnee, met aansluitend een operatie aan een acute dubbele hernia.”

Een kwartiertje knuffelen

“Vanavond gaan we papa en mama worden. Vol adrenaline gaan we richting de OK met als eis van de kraamafdeling dat we na de keizersnee een kwartiertje met ons kind mogen knuffelen. Daarna moet ik direct onder narcose voor de herniaoperatie. Om 0.30 uur komt onze prachtige dochter Bo ter wereld, met 37 weken. Even met zijn drietjes knuffelen en toen is ze met papa meegegaan, voor alle controles en het buidelen.”

“Anderhalf uur later word ik wakker met naast mijn bed ons allermooiste meisje en een geweldige vader. Mijn man heeft alle zorg voor ons mooie kleine wonder op zich heeft genomen toen ik op de OK lag. Met heel veel extra zorg en hulp mogen we na vijf dagen het ziekenhuis verlaten. En daar gaan dan we met ons geweldige mooie en lieve meisje naar huis.”