“Het is april en buiten wordt volop Koningsdag gevierd. Ik roep naar mijn vriend: “Kom schat, laten we nog even de koningsmarkt opzoeken.” Mijn vriend stelt voor om eerst iets te gaan eten. We stappen de auto in en rijden naar de winkelstraat. Helaas wordt alles al afgebroken in verband met de regen die net is gevallen. Naja, dan gaan we toch lekker lunchen. We bestellen twee uitsmijters, die gaan er helemaal in. Heerlijk!”

Continu harde buiken

“Na de lunch voel ik me niet lekker. Eenmaal thuis ga ik op de bank liggen en kom er niet meer af. Ik merk dat ik continu harde buiken heb. Toch heb ik niet het gevoel dat het gaat beginnen. Ik ga vroeg naar bed. Rond 04.00 uur krijg ik om de vijf minuten een harde buik. Nog steeds ben en blijf ik rustig.

Rond 08.00 uur in de ochtend bel ik de verloskundige. Die komt onmiddellijk en geeft aan dat ik al twee centimeter ontsluiting heb. Wat ben ik blij dat het begonnen is. Ik krijg het advies om te gaan douchen. Nog geen 30 minuten later komen de weeën. Ik voel ze om de twee minuten. Ik bel direct de verloskundige. Zij adviseert mij om naar het ziekenhuis te gaan.”

Ik krijg geen lucht

“Op 28 april rond 16.00 uur bel ik mijn vader. “Pap wil jij Leiza (ons hondje) ophalen, want het is begonnen.” Hij is op dat moment op zijn werk. In het ziekenhuis mag ik op een bed liggen en krijgen we wat te eten. Ik krijg geen hap door mijn keel. Mijn vriend is ondertussen lekker vis naar binnen aan het werken. Ik kan die geur niet weerstaan, bah!

Mijn ouders gaan rond 23.00 uur naar huis en ik beloof dat ik ze zal bellen als er iets is. De weeën komen om de minuut. Ik krijg geen lucht, omdat alles zo kort achter elkaar komt. Uiteindelijk heb ik om een ruggenprik gevraagd. Op de monitor zien ze dat mijn zoontje het zwaar heeft.”

Te weinig zuurstof

“Bij elke wee daalt zijn hartslag flink. Ze hebben wat bloed bij hem afgenomen. De eerste test is negatief. Ze zien dat hij te weinig zuurstof in zijn bloed heeft. Dit nieuws maakt mij bang om hem te verliezen. Ze kijken nog een keer naar mijn ontsluiting, maar die is helaas niet opgeschoten.

Ik zit nog maar op vier centimeter. Ik moet op mijn zijkant gaan liggen en daarna op mijn rug. Zo kijken we waar hij goed op reageert en hopen we dat zijn hartslag weer op een mooie ritme komt. Niets werkt en ik word banger en banger. Uiteindelijk krijg ik weeënopwekkers. Mijn ontsluiting wordt weer opgemeten.”

Je hebt vijf centimeter, het schiet niet op

“Weer een grote teleurstelling. “Je hebt vijf centimeter, het schiet niet op.” Krijg ik te horen. “We verhogen nog een keer de weeënopwekkers. Als dit niet werkt dan wordt het een keizersnee!” Ik wil zo graag een natuurlijke bevalling. Ik begin spontaan te huilen.

Ik val in slaap en tuk voor ongeveer 20 minuten door de weeën heen. Als ik wakker word, moet ik verschrikkelijk naar de wc. De zuster houdt mij tegen en zegt dat ze mijn ontsluiting nog even wil checken. En ja, ik zit op tien centimeter. Ik mag beginnen!”

Een kamer vol dokters

“Beginnen? Nee, mijn stiefmoeder is er nog niet! Ik bel haar meteen. Mijn vader ligt al op bed, maar staat binnen no time klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Ze rijden direct mijn kant op. Normaal is dat een rit van 20 minuten, maar nu zijn ze er binnen tien minuten. Ik moet persen, maar de angst om mijn kind te verliezen is groot. Nog geen 30 minuten later krijg ik, op 29 april, mijn zoontje op mijn borst gelegd.

Maar voordat ik überhaupt naar hem kan kijken, staat de hele kamer vol met dokters. ik heb 1,8 liter bloed verloren en de hartslag van de kleine is niet goed! Gelukkig trekt dit snel bij. Hij is super snel geboren en hij moet even bijkomen van de bevalling! Inmiddels een geweldig klein mannetje, waar we heel trots op zijn!”