“Onze zwangerschap verloopt soepel en vlotjes. Aangezien onze eerste gehaald is met 38 weken en met zwangerschapsvergiftiging, hopen we deze keer ook op een vroege bevalling.”

Vandaag gaat het gebeuren! toch?

“Als ik 40 weken ben, hebben we een controle bij de verloskundige. Ik vraag of ze kan strippen. Ja, dat kan. Hoewel ik de hele avond gerommel voel, zet het niet door. Bij de 41 weken hebben we nogmaals een strippoging gedaan. De verloskundige is overtuigd dat dit een goede poging is en dat ze ons nog wel terugziet vandaag.

Er is veel gerommel. Mijn man neemt vrij van zijn werk, want de verloskundige is zo overtuigend! Maar hoe later de avond, hoe meer het afzwakt. Helaas, denken we. Dit wordt maandag naar het ziekenhuis voor een inleiding (dan ben ik 41 weken. Die afspraak staat al).”

Is hij er nog niet?

“Zaterdag gebeurt er helaas niks. Later op de avond begint het weer wat te rommelen, maar ook dat zwakt weer af. Zondagochtend voel ik me fit. Ik krijg van alle kanten vragen of hij er al is. Rond de klok van 9.00 uur begint het weer te rommelen. Dit is snel serieus werk. Mijn man komt beneden en ziet aan mijn gezicht dat het serieuze pijntjes zijn. Ze komen eigenlijk al elke vier minuten.

We hebben het een half uur aangekeken, daarna toch maar de verloskundige gebeld. Ook bellen we mijn moeder om te vragen of ze paraat staat, zodat ze op onze andere zoon kan passen. Om 11.30 uur komt de verloskundige aan en meet ze mijn ontsluiting.”

Eindelijk, het gaat gebeuren

“Ik zit al op vier centimeter. We willen graag in het ziekenhuis bevallen, omdat onze zoon een afwijkingen zou hebben. Het advies is om naar het ziekenhuis te gaan en daar in bad te gaan liggen. Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg naar het ziekenhuis komen de weeën om de drie minuten.

Eenmaal in bad weet ik me na een half uur geen houding meer aan te nemen. De verloskundige zou om half drie terug zijn voor een nieuwe controle. Mijn man gaat nog even op zijn gemak roken. Als hij terugkomt met drinken en twee kaasbroodjes, schrikt hij ervan dat ik al uit bed ben. Ik sta op mijn benen te trillen en de verpleegkundige is de verloskundige aan het bellen.”

Een super bevalling

“Gelukkig is ze al in het ziekenhuis. Ze heeft nog wat controles gedaan en ja hoor, tien centimeter ontsluiting. Ik mag meteen meepersen. Na drie keer persen is daar, om 3.45 uur, onze zoon Keano. Als we naar huis bellen om het grote nieuws te brengen, zijn ze vooral heel benieuwd hoe het gaat en wat stand van zaken was. Niet wetend dat hij al geboren is. Wat een super bevalling!”