“Het is hartje zomer en ik ben helemaal klaar met de zwangerschap. Ik ben inmiddels de 40 weken gepasseerd en elke ochtend word ik wakker en denk ik: jammer, weer niks gebeurd vannacht. Ik heb al vanaf week 36 regelmatig harde buiken en iets dat op voorweeën lijkt, maar de laatste dagen blijft het merkwaardig rustig. Ik begin me zelfs al mentaal voor te bereiden op een eventuele inleiding. Iets wat ik absoluut niet had verwacht, omdat mijn eerste kind zich spontaan aandiende vóór de 39 weken.”

Wat is dat gerommel?

“Dan word ik wakker in de nacht dat ik 40+6 weken zwanger ben. Wat is dat gerommel? Voel ik dit nu goed? Ja, dit voelt als weeën. Ik maak mijn vriend wakker en stel voor dat hij beneden op de bank verder slaapt. Dit gaat toch nog wel even duren denk ik. Mijn eerste bevalling duurde namelijk bijna 24 uur. Het is op dat moment 03.00 uur. Ik zet ontspannende muziek op en focus mij op wat ik moet doen.

Om 05.00 uur stuur ik mijn moeder een berichtje. Zij zal op mijn dochter van drie komen passen tijdens de bevalling. Ik weet dat ze mijn bericht niet direct zal lezen, maar ik informeer haar vast dat het begonnen is. Dan weet ze dat ze rustig onze kant op kan komen als ze wakker wordt.”

Ik hoor het al, ik kom jullie kant op

“Om 05.30 uur bel ik mijn vriend (die beneden ligt) of hij me wil helpen met het timen van de weeën, want ik denk dat ik iets fout doe. Ik meet zelf elke drie minuten. Dat kan toch niet? Om 06.00 uur bevestigt mijn vriend het ook: elke drie minuten een wee die al bijna een minuut duren. Twijfelachtig bel ik de verloskundige en verontschuldig me dat ik haar wakker bel. Als ze tijdens ons gesprek hoort dat ik een wee heb, zegt ze meteen: “Ik hoor het al, ik kom jullie kant op.”

Om 06.30 uur is de verloskundige er, samen met de verloskundige in opleiding. Zij controleert mijn ontsluiting. “Zes centimeter al. We gaan nu naar het ziekenhuis” roept ze. Wat? Dat kan helemaal niet. Mijn moeder moet nog komen voor mijn dochter en dat is een half uur fietsen! We besluiten dat we mijn moeder bellen en ondertussen maken de verloskundigen de kamer klaar voor een eventuele thuisbevalling, omdat het zo snel gaat. Mijn dochter is inmiddels wakker geworden van al het tumult in huis. Mijn vriend zet haar voor de tv en pendelt heen en weer tussen haar en de ietwat ongeplande hectiek boven op zolder.”

Ik besluit het thuis te gaan doen

“Om 07.15 uur is mijn moeder er. Gelukkig! De verloskundige controleert opnieuw mijn ontsluiting. Nog steeds zes centimeter. Ik mag alsnog naar het ziekenhuis als ik wil. Maar ik besluit het thuis te gaan doen. Ik vind het wel spannend, maar met deze weeën zie ik 20 minuten in de auto zitten echt niet meer zitten. Bovendien heb ik me stiekem al een beetje ingesteld op het idee dat ik na de bevalling lekker thuis ben. Fijn in bed knuffelen met de baby.

Rond 07.45 uur breekt de verloskundige in opleiding mijn vliezen. Zoals verwacht, gaat het nu heel snel. Mijn vriend drukt op mijn rug tijdens de weeën. Dat scheelt gelukkig iets. Ik heb nog drie zeer intense weeën als deze op de vierde wee omslaan naar persweeën. De kraamverzorgster komt op dat moment binnen. Ik mag van de verloskundige rustig meepersen. Ze controleert deze voor de zekerheid nog even. Ja , tien centimeter! Ik mag vol meepersen. Na drie keer persen is daar het hoofdje al. Ik was even vergeten hoe naar dit was. Bij de volgende wee gaat het hoofdje verder, maar dan ineens … niks meer.”

Het hoofdje blijft zitten

“Mijn persweeën zijn gestopt. Het hoofdje blijft zitten. De verloskundige in opleiding instrueert mij om mijn benen helemaal te strekken en terug te trekken. Geen effect. Dan moet ik op handen en knieën komen. Wat? Met een hoofd tussen mijn benen? Ja dus. En vlug. Iedereen helpt me draaien. De verloskundige in opleiding probeert van alles, maar de baby blijft vastzitten. De andere verloskundige grijpt in. Ze geeft haar telefoon aan de verloskundige in opleiding en vraagt 112 te bellen. Gelukkig hoor ik dat niet.

Maar ik zie mijn vriend uit paniek hard op het kussen naast mij slaan. WAT GEBEURT HIER?! De verloskundige instrueert me op volle kracht te persen. Ik voel dat er met veel geweld van alles gebeurt. Die baby moet er nu uit. En dan, om 08.24 uur, komt ons mannetje er eindelijk uit. Hij is helemaal blauw, maar hij huilt. Wat een opluchting. Hij wordt op mijn borst gelegd.”

Drie minuten vastgezeten

“Achteraf hoor ik dat de baby heeft vast gezeten met zijn schouder achter mijn schaambeen. De verloskundige heeft zijn handje gepakt en als een soort superman eruit getrokken. Dát voelde ik dus. In totaal heeft hij zo drie minuten vastgezeten. De arme jongen. En arme papa. Terwijl ik in een soort roes zit, staat hij de hele tijd machteloos toe te kijken. Eigenlijk is dit voor hem traumatischer dan voor mij.

Een paar minuten na de bevalling blijkt de baby niet goed te ademen. De verloskundigen proberen hem te helpen met een beademingspomp, maar het is niet genoeg. Om 08.45 uur staan er twee ambulances voor de deur om ons alsnog naar het ziekenhuis te brengen. Ook komt er nog een collega-verloskundige binnen die de dienst zou overnemen en in de voortgang zag wat er gaande was. Zo staan er een kwartier na mijn bevalling ineens acht hulpverleners in mijn slaapkamer. Jemig.”

Welkom lief broertje!

Mijn dochter is met oma beneden en helemaal van slag van de hele situatie. Mijn vriend gaat met onze zoon in de ambulance en in volle vaart naar het ziekenhuis. Ik moet helaas in een aparte ambulance. Na een klein uurtje zie ik mijn ventje eindelijk weer. Hij ligt aan allemaal kabels en een zuurstofmasker. Hij weegt ruim negen pond. Gelukkig knapt hij binnen een paar uur goed op en mogen we een dag later naar huis. Ook ik herstel goed en voel me fit (vraag me niet hoe het kan). De rust is teruggekeerd. Welkom lief broertje!

Deel je verhaal

Heb jij ook een bevallingssoap meegemaakt? Stuur je verhaal (in ongeveer 500-800 woorden) naar redactie@wij.nl.