“Nadat we in september getrouwd zijn, besluiten we in november dat we graag ouders willen worden. Eind november stop ik met de pil. Op 22 maart doe ik de eerste test en deze is positief, al is dit niet heel duidelijk te zien. Ik heb nog drie keer een test gedaan voordat ik het echt geloof. De laatste is de digitale test die duidelijk aangeeft dat ik al drie of vier weken zwanger ben.”

Tranen vullen de kamer

“Deze test doe ik op 23 maart, voordat ik naar de babyshower van mijn schoonzus ga. Dit wordt dus een hele lastige babyshower, aangezien ik net weet dat ik zwanger ben, maar het nog niet met iemand kan bespreken.

Op 30 maart wordt mijn vader 60 jaar en voor zijn verjaardag hebben we hem een kaart gegeven met daarop ons blijde nieuws. Tranen vullen de kamer en iedereen is dolgelukkig. Op 17 april vieren we tweede paasdag bij mijn schoonmoeder met de hele schoonfamilie. Dit is natuurlijk een mooi moment om ook daar het blije nieuws te vertellen. Ook hier is iedereen heel blij voor ons.”

Last van kramp

“Na een vervelende start van de zwangerschap, waarbij ik veel misselijk ben en ook veel heb overgegeven, gaat het vanaf zestien weken allemaal erg goed. Ik had maar weinig last van kwaaltjes en kan tot 36 werken doorwerken.

Op zondag 4 november is mijn laatste werkdag. Deze dag begint al moeizaam. Zelf heb ik het idee dat het gewoon komt door de laatste werkdag. Als ik om half vijf naar mijn werk vertrek, heb ik al wat last van kramp in mijn buik. Ik hoop dat het snel over gaat.”

Een laatste rit naar Parijs

“Rond half zes krijg ik een bericht van een vriendin dat zij trotse ouders zijn geworden van een zoon. Zij is twee weken verder in haar zwangerschap dan ik. Ze zou ingeleid worden vanwege haar hoge bloeddruk en de grote kans op zwangerschapsvergiftiging. Inmiddels blijf ik maar kramp hebben in mijn buik, maar omdat ik pas 36 weken zwanger ben, denk ik niet als meteen aan weeën.

Mijn man is een chauffeur en maakt nog een laatste rit naar Parijs. Voordat hij weggaat wil hij dat ik de verloskundige ga bellen, om te vragen of misschien de bevalling is begonnen, maar aangezien de krampen totaal niet regelmatig komen, kan zij dit niet bevestigen en denkt ze meer aan indalingsweeën. Mijn man vertrekt dus alsnog richting Parijs, maar met een minder prettig gevoel.”

Terug naar huis

“Met nog steeds krampen in mijn buik, heb ik mijn laatste werkdag afgemaakt en afscheid kunnen nemen van mijn collega’s. Als ik eenmaal thuiskom worden de krampende steeds regelmatiger en heftiger. Ik houd continue contact met mijn echtgenoot, die inmiddels onderweg is naar Parijs en dus niet zomaar terug kan zijn.

Als de krampen toch wel echt duidelijk veranderen in weeën, belt hij direct zijn werk om te regelen dat hij terug naar huis kan komen. Helaas is hij al zeker drie uur van huis, dus het duurt nog wel even voordat hij terug is.”

Samen de bevalling in

“Rond kwart over één komt de verloskundige. Die stelt vast dat ik al twee centimeter ontsluiting heb. Ik moet meteen naar het ziekenhuis om te gaan bevallen. Ik bel mijn ouders die bij ons in de straat wonen. Mijn moeder brengt me rond half drie naar het ziekenhuis en blijft bij me tot mijn echtgenoot rond half zes de verloskamer binnen komt stappen.

We nemen afscheid van mijn moeder en gaan samen de bevalling in. Rond de zes centimeter vallen mijn weeën weg en kan ik gelukkig even wat uitrusten. Het is inmiddels 18.00 uur en ik ben al erg moe na nog gewoon te hebben gewerkt.”

Ons kleine mannetje

“Rond 22.00 uur wordt besloten mijn vliezen te breken, in de hoop dat dit de weeën weer op gang zou helpen. Dit lukt en binnen een uur heb ik volledige ontsluiting. Om kwart over elf mag ik voorzichtig mee gaan persen en twintig minuten later om 11:35 uur was daar onze Milan.

Dolgelukkig kijken we naar ons kleine mannetje en als Milan is gewogen en gecontroleerd, worden we even alleen gelaten. We besluiten om de families te gaan bellen met het goede nieuws. Als ik even lekker heb gedoucht worden we naar de kraamsuite vervoerd.

Omdat Milan vier weken te vroeg is geboren en hij een randprematuur is, moeten we nog vijf dagen in het ziekenhuis blijven. Op 9 november wordt Milan overgeplaatst naar de afdeling neonatologie voor lichttherapie tegen het geel zien. Gelukkig helpt dit en mogen we een dag later lekker naar huis toe. Vanaf dan doet Milan het erg goed en inmiddels is er niks meer van te merken dat hij iets te vroeg geboren is.”