“Mijn zwangerschap verloopt vlekkeloos. Ik ben dan ook niet bang voor de bevalling en vertrouw mijn lichaam 100%. Ik ben zelf onder water geboren en droomde ervan om ook zo te bevallen.”

Ik hoop dat dit geen uren gaat duren

“De avond voor ik uitgerekend ben, breken mijn vliezen spontaan om 18.00 uur. De weeën zijn nog niet begonnen. Ik besluit nog even te gaan douchen, terwijl mijn man de auto aan het inladen is. Tijdens het douchen komen de weeën al snel op gang, dus vertrekken we direct naar het ziekenhuis.

Als we daar aankomen zijn de weeën een stuk zwaarder, maar ik kan het nog aan. Ik heb vier centimeter ontsluiting en wordt eerst een uurtje aan de monitor gelegd. Het begin gaat snel. Na het uur zit ik op vijf centimeter ontsluiting. Oef, ik hoop dat dit geen uren gaat duren!”

Mijn eigen cocon

“Ineens worden de weeën heel heftig. Ik kan niet meer praten tijdens een wee, maar mag nog niet in bad. Dat mag pas vanaf zeven centimeter. Gelukkig heb ik een lieve man die mijn onderrug bijna continu masseert.

Om 23.00 uur mag ik eindelijk het bad in. Eenmaal in het bad heb ik de massage niet meer nodig. Ik kan mezelf laten hangen in een kussen en kan tussen de weeën door beter ontspannen. De pijn is zeker even intens, maar door het ontspannen geluid van water en de druk die het warme water geeft, kan ik mij in mijn eigen cocon opsluiten.”

Vechten tegen de slaap

“Af en toe wordt de opening gemeten, maar het vordert traag. Rond 2.30 uur heb ik tien centimeter, maar er blijft een ‘randje’ rond het hoofdje zitten, dus ik mag nog niet persen. De persdrang is er wel al. Om 4.00 uur is dit nog steeds zo, dus heeft de vroedvrouw het randje manueel verwijderd. Eindelijk! Na tien uur arbeid mag ik in het bevallingsbad, nog een half uurtje en we ontmoeten ons zoontje!

Het persen is vermoeiend. Ik verander om de paar weeën van houding. Het liefst hebben ze mij op mijn hurken, maar dat kan ik niet lang volhouden. Soms dwaal ik even weg. Ik ben oververmoeid en moet tussendoor vechten tegen de slaap. Veel pauze heb ik echter niet, de pijn en het persen is echt heftig. Dit gaat zo door. Een half uur, een uur, twee uur. De gynaecoloog wordt erbij geroepen. Het gaat nu echt niet lang meer duren.”

Weg droombevalling

“Het is ondertussen 6.30 uur in de morgen. Verandering van vroedvrouw. De nieuwe vroedvrouw is harder, maar dat moet ze zijn. De gynaecoloog vraagt haar om mee te duwen. Ze gaat op twee treden naast me staan en duwt met beide handen en haar volle gewicht op mijn buik.

Ik schreeuw het uit, dit is tien keer pijnlijker dan een perswee. Nog een half uur verstrijkt op die manier (ja, al schreeuwend). Dit kan zo niet verder en de gynaecoloog besluit om de ventouse te gebruiken. Ik moet uit het bad, weg droombevalling.”

De sterrenkijker

“Ineens gaat het snel. Er komt een tweede vroedvrouw bij, zij duwt nu op mijn buik. De eerste vroedvrouw roept continu dat ik moet persen en de gynaecoloog ‘verdooft’ mij onderaan om een knip te zetten. Hij laat echter geen tijd tussen de verdoving en de knip. Alweer brul ik van de pijn, het lijkt alsof ik niets anders meer doe. Dit gaat zo ver boven mijn grenzen, het is onbeschrijfelijk.

Blijkbaar zit onze zoon gedraaid, een sterrenkijker. De gynaecoloog probeert hem met de ventouse goed te draaien. Hij maakt grote cirkelbewegingen terwijl hij trekt. De zuignap komt zes keer met een grote smak los.”

Ik ben op

“Ik ben volledig op. De pijn moet stoppen, onafhankelijk van de uitkomst. Dit kan ik echt niet meer volhouden. Na tien minuten wordt onze zoon dan toch geboren. Hij ziet blauw en ze nemen hem direct mee.

Ik wordt gehecht (slecht, want twee dagen later is het weer open), terwijl mijn man zijn aandacht verdeelt tussen ons kind en mij. Ons zoontje krijgt hulp met ademen (CPAP) en wordt al snel overgebracht naar een NICU in een ander ziekenhuis.”

Allemaal draadjes

“Een paar uur later wordt ik ook overgebracht met ziekenvervoer. Hij ligt in de couveuse met CPAP, een maagsonde en een infuus met vocht en morfine. Allemaal draadjes. Gelukkig hebben we een vechtertje die na drie dagen van alle draadjes verlost is en bij ons op de kamer mag.

De eerste twee weken zijn een echte hel. Ik ben oververmoeid, heb nog steeds heel veel pijn en de borstvoeding komt moeilijk op gang. Ik moet na elke voeding nakolven. De eerste drie maanden met hem zijn erg lastig, hij heeft ook erg afgezien en wil continu gedragen worden. Nu is hij zes maanden en genieten we heel hard van ons klein gezinnetje met ons vrolijk ventje. Eind goed, al goed!”