“Mijn zwangerschap is er een uit het boekje. Ik ben niet misselijk in het eerste trimester, super fit in het tweede trimester en in het derde trimester kan ik nog steeds de wereld aan. Met 36 weken sta ik op mijn werk nog met jongeren te voetballen.”

Koorts, hoofdpijn, buikpijn

“Ik heb dan ook weinig behoefte aan mijn verlof, maar het is er niet voor niets natuurlijk. Je mag je kleintje al vanaf 38 weken verwachten. Ik doe dat niet. Met 38 weken heb ik mijn vluchttas nog niet eens gepakt. Mijn zwangerschap geeft geen indicatie van een vroege bevalling. Die kleine heeft het veel te goed daarbinnen, dus ik zou nog wel een week of drie met mijn buikje rondhuppelen. Dat blijkt een verkeerde gedachte.

Met 38 weken en twee dagen word ik behoorlijk ziek. Koorts, hoofdpijn en buikpijn. De verloskundige denkt aan een griep en waarom ook niet? Vrouwen die zwanger zijn kunnen ook een ‘gewone’ griep krijgen. Toch moet ik me een dag later melden in het ziekenhuis. Ik voel ineens geen leven meer en dat is vreemd, want niet alleen mama is sportief tot aan het einde van de zwangerschap, die kleine in de buik ook.”

Van drie weken tot drie dagen

“In het ziekenhuis blijk ik een infectie te hebben. Waar ik twee dagen geleden nog dacht dat ik nog minstens drie weken met een dikke buik zou rondlopen, wordt nu steeds duidelijker dat een dag of drie waarschijnlijk al niet meer gaat lukken. En inderdaad, een dag later wordt besloten dat het tijd is om kennis te gaan maken met de kleine.

Om 13.00 uur worden mijn vliezen gebroken. Ik heb al twee centimeter ontsluiting, maar ondanks het breken van mijn vliezen, komt er niets op gang. Vanaf 14.00 uur worden de weeënopwekkers toegediend. Ieder half uur een beetje meer. Tot 16.00 uur voel ik niks, maar dan begint het langzaam wat te rommelen. Om 17.00 uur blijk ik vier centimeter ontsluiting te hebben.”

En ineens gebeurt het

“De verloskundige vertelt ons dat ze om 19.00 uur weer terug komt. We moeten het ons gemakkelijk maken. Wellicht kan ik nog wat slapen? Als we geluk hebben, brengt zij voor het einde van haar dienst (23.00 uur) ons kind ter wereld. Daar ben ik op ingesteld als zij iets na 17.00 uur de kamer verlaat.

Wat er toen gebeurde, is niet oké. De pijn is tot dat moment prima te doen. Ik heb vijf minuten geleden de pijnbestrijding nog weggewuifd. Maar dat wat ik toen voelde stelt niets voor in vergelijking met wat er nu ineens gebeurt.”

Ik MOET naar de wc!

“Ik word gek. Ik weet niet waar ik het zoeken moet en bovendien moet ik naar het toilet. Ineens is mijn kamer ook weer gevuld met mensen. De verloskundige komt weer even kijken naar mijn ontsluiting. Ik zeg nog dat ze geen grapjes moet maken.

Vijf minuten geleden was het nog maar vier centimeter. Ik MOET heel nodig naar de wc, maar ze laat me niet gaan. Ze wil echt eerst even kijken en wat blijkt: in vijf minuten tijd ben ik van vier centimeter naar volledige ontsluiting gegaan. Niks naar de wc. Ik moet aan de bak.”

En dan ‘floept’ hij eruit

“Ik voel direct dat de weeën nu anders zijn. Ze doen minder pijn en ze doen hun werk zéér effectief. Ik mag niet meepersen, want dan gaat het te hard. Ik mag alleen zuchten en moet mijn lijf het werk zelf laten doen. Geen probleem! Na de vierde wee moet ik blijven zuchten, want bij de volgende wee moet ik moeder worden. En jawel, bij wee vijf (17.38 uur) ‘floept’ mijn zoon eruit en ben ik mama.

Het heeft anderhalf uur geduurd vanaf het moment dat ik iets begon te voelen tot de daadwerkelijke bevalling. Het is de verloskundige gelukt om voor het einde van haar dienst ons kind op de wereld te zetten. Ze heeft zelfs nog geruime tijd over. Eind goed, al goed!”