“De zwangerschap begint voorspoedig. Mijn man en ik zijn net terugverhuisd na een driejarig avontuur in het buitenland. Ook hebben we onze liefde bezegeld met een prachtige huwelijksdag omringd met familie en vrienden. Hoewel we graag een gezinnetje willen beginnen, zijn we allebei heel verbaasd dat het na de eerste poging al raak is.”

Net een sprookje

“De zwangerschap verloopt de eerste twee trimesters als een sprookje. Geen (ochtend)misselijkheid, kind groeide zoals het hoort en bij iedere echo en controle wordt bevestigd dat alles erop en eraan zit. Ik voel me prima en mijn buik groeit uiterst beschaafd. We kijken enorm uit naar dit kleine wonder!

Totdat week 34 aanbreekt. Mijn bloeddruk begint ineens flink te stijgen en de verloskundige stuurt me door naar de spoed-poli verloskunde. Na ruim een uur komt het verlossende woord van de gynaecoloog: alles is prima en mijn bloeddruk is weer gestabiliseerd. Dus ik word teruggestuurd naar de eerste lijn (verloskundige) voor de controles.”

Geen positief nieuws

“Twee weken later word ik door de verloskundige nogmaals doorgestuurd naar de spoed-poli. Alleen krijg ik nu geen positief nieuws te horen: mijn bloeddruk stabiliseert niet. Er wordt besloten dat ik vanaf dat moment onder controle van de gynaecoloog moet blijven. Ik moet de volgende ochtend terugkomen voor een nieuwe check.

Mijn bloeddruk blijkt nog verder te zijn gestegen en ik moet per direct met een flinke dosis bloeddrukmedicatie starten. Ik ben naïef genoeg om te denken dat ik het daarmee nog wel twee tot drie weken kan uitzingen. Ik ben ‘pas’ 36 weken en wil mijn baby zo lang mogelijk in de baarmoeder later doorgroeien.”

Er is maar één oplossing …

“Twee dagen later moet ik terug naar het ziekenhuis voor controle. Hier blijkt dat de medicatie niet aanslaat en dat er eiwitten in mijn urine zitten (zwangerschapsvergiftiging). Er is volgens de gynaecoloog maar één oplossing: de baby halen! Ik ben die dag precies 37 weken en dus in de ‘veilige zone’. De situatie kan alleen maar verslechteren.

Met een gezonde dosis zenuwen meld ik me zaterdagavond in het ziekenhuis. De procedure wordt aan mij uitgelegd en na drie (pijnlijke) mislukte pogingen om een ballonkatheter te plaatsen, wordt er besloten om te starten met tabletten om de baarmoedermond te rijpen.”

Toch nog een lichtpuntje

“Het is inmiddels 22.00 uur als ik de eerste tablet krijg. De verpleegkundige zou mij ’s nachts wakker maken voor de tweede dosis. Ik ben ieder uur wakker en krijg steeds meer last van de pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) symptomen: hoofdpijn, misselijkheid, vochtophopingen in m’n onderbenen en het gevoel van een strakke band om de bovenkant van m’n buik. Geen al te beste nachtrust ter voorbereiding van de aanstaande bevalling …

Gelukkig is er ook goed nieuws! Om 6.30 uur ‘s ochtends heb ik al drie centimeter ontsluiting en worden mijn vliezen gebroken. Rond 11.00 uur zijn mijn weeën nog steeds frequent (maar nagenoeg pijnloos) en kan er op mijn verzoek een ruggenprik gezet worden (eveneens pijnloos!). Om de tijd te doden heb ik de ‘Q-music Foute uur top 1000’ aangezet en verpleegsters blijven nét iets langer in onze kamer ‘omdat het zo gezellig is.”

Bevallen met Sieneke op de achtergrond

“Om 15.15 uur heb ik volledige ontsluiting en aangezien ik de persweeën als een lichte druk voel, mag ik mee gaan persen. Dit gaat allemaal heel voorspoedig en tussen de weeën door zeg ik nog lachend dat ik aan het bevallen ben met Sieneke op de achtergrond.

Na een uur persweeën komt onze dochter vast te zitten in het geboortekanaal en kan ze de spildraai niet maken. De weeënopwekkers worden opgeschroefd, de ruggenprik gaat uit en na twee uur persweeën ben ik gesloopt. Ik heb veel pijn en ben uitgeput. Na een kort overleg word ik ingeknipt en wordt onze dochter na twee persweeën geboren met behulp van een vacuümpomp. Het gevoel van geluk en opluchting is enorm! Ze mag heel even bij mij op de borst liggen, nadat ze wordt weggehaald voor de Apgar-test.”

Een grote waas

“In minder dan 48 uur constateren de artsen het HELLP-syndroom. Mijn nieren en lever functioneerden nagenoeg niet meer. Het magnesiumsulfaat dat wordt toegediend, maakt mij nóg slechter en ik ben niet meer alert. De wereld trekt als een waas langs me heen. Aangezien ik veel bloed heb verloren, besluiten de artsen om pas de volgende ochtend mijn bloedwaarden te controleren.

Als de resultaten terugkomen, krijg ik binnen no time een bloedtransfusie en knap ik ieder uur meer op. Het HELPP-syndroom neemt af, de bloeddruk stabiliseert en ik ben na ruim een dag eindelijk alert genoeg om mijn dochter te zien en op haar te reageren. De verloren tijd vlak na de geboorte heb ik ruimschoots ingehaald met extra knuffels en kusjes. Hoewel het pittig was, kijk ik nu al uit naar baby nummer twee!”