“Wanneer je zwanger bent van je tweede kind denk je precies te weten wat er komt. Althans, dat dacht ik. In mijn eerste zwangerschap had ik moeite om ervan te genieten door alles wat erbij kwam kijken. Tijdens mijn tweede zwangerschap dacht ik: nu ga ik wél genieten. Helaas was ik continu ziek, zwak en misselijk en de normaal zo opgetutte vrouw? Die bestond niet meer.”

Wachten, wachten, wachten

“Een vriendin van mij was een maandje langer zwanger. En wat zag ze er altijd mooi uit! Ze kon alles en straalde zichtbaar. Ik liep daarentegen elke dag in een legging en grote trui. De zwangerschap vorderde en het einde kwam in zicht. Wat had ik het gehad! Mijn vriendin beviel twee weken te vroeg, ze had een goede bevalling gehad. Nu dacht ik al helemaál laat die van mij maar komen!

Vanaf 38 weken zat ik ready, maar niks … De dagen leken wel weken en ik kwam nauwelijks meer buiten. En ja hoor die ellendige 40e week heb ik gehaald, dacht ik nog bij mezelf. Het kon echt niet lang meer duren nu! Wegens weeënstorm en een bevalling van drie uur bij mijn eerste was ik erg nerveus. Ik had immers al nachtmerries hoe snel het zou gaan en dat ik alleen zou zijn. Maar tegelijkertijd kon ik niet wachten om mijn kleintje dan eindelijk in mijn armen te hebben.”

Kletsen met een kennis en dan gebeurt het

“Het was zaterdagavond en inmiddels was ik 40 + 5 dagen. De maandag erop zou ik ingeleid worden. Ik zit wat te appen met een kennis die aangeeft dat ze niet lekker in haar vel te zit. Ze heeft duidelijk een luisterend oor nodig. “Kom maar naar mij zeg ik. “Ik heb toch nog niks te doen.” We hebben uren gekletst en ik begin last te krijgen van mijn buik. Zou het? Dacht ik even. We kletsen verder en het neemt in hoog tempo toe.

“Ik ga toch maar even de verloskundige laten weten dat ik gerommel voel”, zeg ik. Ik sta op om mijn telefoon te pakken als ik plots een warme natte golf tussen mijn benen voel. Ik schrik ervan, want dit had ik bij de vorige niet gehad. Ik kan niet ophouden met lachen tot er ineens een helse kramp opkomt. Ik zak op de grond precies waar ik stond en lach weer wat.

Na slechts een paar tellen is de volgende en dan de volgende. Mijn kennis belt snel de verloskundige en ze helpt me met mijn broek snel naar beneden te doen in die paar tellen dat ik even geen pijn heb. Ik zit op de grond en probeer rustig te blijven, terwijl ik de meest heftige pijn van mijn leven voel. Ik kan het niet tegenhouden. De persdrang, die ik ook bij de eerste niet zo gevoeld heb, duwt in één keer zijn hoofd eruit! Ik ben in paniek en wil nu niet bevallen. Niet zonder professionele hulp!”

Het hoofd is eruit, nu moet hij er helemaal uit

“Al snel neemt mijn oergevoel het over en denk ik: zijn hoofd is eruit, nu moet hij er toch echt helemaal er uit! Daarna voel ik een enorme perswee en dan heb ik hem in mijn handen. Mijn kennis is ondertussen aan het bellen met de verloskundige en pakt voor mij doeken om mijn zoontje droog te maken en daarna toe te dekken. Daar is hij eindelijk! Sèvion mijn gezonde zoontje van 3900 gram.”

Geboren op de dag van de grap: 1 april

“Ik lig nog zo’n tien minuten op de grond voordat de verloskundige er is. Zij heeft mij geholpen met de placenta eruit te krijgen en mama en babyboy te checken. Later kom ik erachter dat het moment dat we bellen tot aan het moment dat mijn zoontje geboren is slechts 15 minuten heeft geduurd. En de datum? Die sluit mooi aan bij mijn verhaal. Hij is namelijk geboren op 1 april. Ik heb soms nog steeds nachtmerries dat ik nog een kind krijg en dat hij of zij in een winkel of auto word geboren. Voor nu geniet ik van mijn zoontje en zijn trotse grote zus!”