“Ik weet dat ik met 38 weken word ingeleid vanwege medische redenen. Onze dochter wordt namelijk op 2300 gram geschat en is erg rustig. Vanaf week 36 heb ik elke dag aan de CTG-scan moeten liggen en omdat het regelmatig te rustig is, moeten we vaak in de middag ook nog naar het ziekenhuis voor (extra) controles.”

Volgens het boekje

“Zodoende is besloten om onze kleine meid eerder te halen. Om half acht melden we ons en ik mag, jawel, wederom aan de CTG. Als alles is goedgekeurd, begint het inleiden met een foley katheter. Dit gaat volgens het boekje en in de loop van de nacht rommelt mijn buik al goed.

Na drie uurtjes geslapen te hebben, zit ik de volgende ochtend op drie centimeter ontsluiting. Na wederom aan de CTG te hebben gelegen, worden mijn vliezen gebroken. Vanaf nu wordt onze kleine meid continu in de gaten gehouden. Ik moet op bed blijven. Daar gaat mijn idee van ontspannen in bad.”

Dit is een goed moment

“De weeën volgen elkaar in rao tempo op en ik mag onder de douche om te ontspannen. Hier begint een flinke weeënstorm. Helaas moet ik snel weer aan de CTG, maar de weeënstorm blijft doorrazen. Bij onze eerste heb ik de ruggenprik als erg prettig ervaren en nu wil ik dit weer toepassen, mocht het nodig zijn.

Ook al ben ik pas een uur echt aan de gang, deze weeën zijn niet te doen. Ik kan niet eens tussendoor bijkomen. De gynaecoloog constateert dat ik nog steeds op drie centimeter zit. Nou, doe mij die ruggenprik dan maar! We gaan naar beneden en dat is echt een hel. Zoveel pijn. Eenmaal bij de anesthesist moet ik op de rand van het bed gaan zitten. Ik merk dat de weeënstorm even gaat liggen (eindelijk) en grap nog dat dit een goed moment is om te bevallen …”

Het hoofdje is er al bijna uit!

“Helaas is de anesthesist dan nog niet zover. Terwijl ik op de rand van het bed zit, voel ik ineens persweeën! Ik roep om hulp, maar krijg geen gehoor. Na nog een keer roepen, begint de actie. Ook hier lig ik nog steeds aan de CTG en de verloskundige ziet ze aan alles dat ons meisje eruit wil! Ze regelt hulp. Binnen twee minuten staat de verpleegkundige naast mij. Ze gooit me op bed, omdat ik nog even tegensputter en dan komt de verlossing. Ik heb inderdaad tien centimeter en sterker nog, het hoofdje is er al bijna uit! Dan begint de paniek. Het gaat erg slecht met ons meisje en er worden strenge orders uitgedeeld door de verpleegkundige.”

Niet ademhalen, geen pauze, nee volle bak

“De noodkit is niet aanwezig en binnen no time bevinden een gynaecoloog, een kinderarts, een crash kar, een couveuse, een hele boel dekens en celstofmatjes in de kamer. Er staan zelfs dames klaar voor een spoedkeizersnee. Als alles en iedereen er is, zijn we vijf minuten verder en vertelt de verloskundige (mijn heldin) dat ik met alles wat ik in me heb moet persen. Niet ademhalen, geen pauze, nee volle bak. Dat doe ik en om kwart voor drie lig ik op de anesthesie-kamer met onze baby in mijn armen.

Ons meisje wordt gelijk weer afgenomen en gecontroleerd, maar wegen kan hier helaas niet. Ze is 35 graden en moet flink worden opgewarmd. Ze wordt ondertussen ingewikkeld in matjes en dekens. Ik leg haar nog even aan de borst, omdat ze zo aan het zoeken is. En zo worden we weer naar boven gereden. niet met een ruggenprik, maar met een pasgeboren baby die al aan de borst drinkt!”

Helemaal niet zo klein

“De verloskundige heeft de keus gemaakt om de bevallig bij de anesthesist in de kamer te doen, omdat ik anders in de lift zou bevallen. Ook vertelt ze dat het erg logisch is dat ik zo snel de ruggenprik wilde, omdat mijn lichaam zoveel ontsluiting maakte in korte tijd! Het mooiste van alles is toch wel, dat onze kleine meid helemaal niet zo klein is als gedacht. Met een lengte van 48 centimeter en een gewicht van 2900 gram is ze helemaal perfect!”