Na jaren proberen zwanger te worden, hormonen slikken en meerdere miskramen, is daar de test met twee streepjes. Wat zijn wij blij. Bijna elke week krijg ik een echo. Zo leuk om te zien hoe het frummeltje groeit. We willen het geslacht niet weten. Dit blijft een verrassing tot de bevalling.

Weeën in de bioscoop

De zwangerschap begint steeds zwaarder te worden. Ik slaap heel weinig, kan amper lopen en heb last van harde buiken. Ik ben op dit moment 28 weken en besluit gezellig met mijn beste vriendin naar de bioscoop te gaan. Tijdens de film krijg ik pijnlijke buiken en denk ik: oké, dit voelt echt.

De film is erg leuk. Pauze komt op het scherm en we gaan wat eten halen. Ik vertel aan mijn vriendin dat ik denk dat de weeën zijn begonnen. Mijn vriendin vraagt half in paniek wat ik wil doen. Ik zeg dat ik toch even de verloskundige ga bellen. Die adviseert mij om naar het ziekenhuis te gaan voor een ctg. Ik wil eerst de film afkijken, en eigenwijs als ik ben, heb ik die puffend afgekeken.

De baby komt maar niet

Na de film ben ik samen met mijn vriendin naar het ziekenhuis gegaan. Daar blijkt dat de weeën gestopt zijn. Ik krijg te horen dat ik alleen in huis mag lopen en af en toe naar buiten mag. Ik heb me netjes aan de regels gehouden en uiteindelijk hebben we de 38 weken gehaald, met veel weeën tussendoor. Ik ben kapot en mag eindelijk ingeleid worden met 38.2 weken.

In het ziekenhuis krijg ik om 7.00 uur weeënopwekkers toegediend. Al snel begint de weeënstorm en krijg ik een ruggenprik. Rond 18.00 uur zit ik eindelijk op acht centimeter en snel daarna op tien. Ik mag gaan persen, maar de baby komt er niet uit. Uiteindelijk heb ik twee uur liggen persen.

Alle toeters en bellen gaan af

De verloskundige roept dat ik moet persen, maar ik voel op dat moment geen wee. Oké, ik doe maar wat er gezegd wordt. Na twee keer goed drukken en zonder wee, wordt mijn zoon geboren. Mijn vriend en ik pakken hem samen aan en hij mag even op mijn borst liggen.

Ineens gaan alle toeters en bellen af. Mijn baby heeft geen zuurstof en ziet grijs. Hij wordt gelijk meegenomen. De beademing duurt ongeveer een half uur. Ik vraag ondertussen aan mijn moeder en zus wat het geslacht is van mijn baby. Die zeiden dat ik daar snel genoeg zelf achter zal komen.

Kijk, hier is onze zoon

Na een tijdje komt mijn vriend de kamer binnen lopen met onze baby. Hij geeft hem aan mij en zegt: “Kijk, hier is onze zoon.” Wat ben ik blij. Ik zit gelijk op een blauwe wolk. Achteraf blijkt dat hij vast zat in mijn bekken met de navelstreng om zijn nek.

Mijn placenta blijkt ook niet goed te zijn en de navelstreng groeide erdoorheen. ‘Velamenteuze insertie’ heet het. Tijdens het persen trok de navelstreng hem weer terug. Zo kreeg hij geen zuurstof en werd hij blauwgrijs. Nu is hij een mooie, drukke, gezellig peuter en de grote broer van zijn kleine zusje. Eind goed, al goed!