“Mijn verloskundige vroeg of ik mijn verhaal wilde opschrijven. Als je gaat zoeken naar bevallingsverhalen kom je vooral de negatieve verhalen tegen. Dit is iets wat ik heel erg jammer vind. Ik had me dus al voorbereid op het allerergste. Maar dit werd mijn verhaal!"

Mijn dochter voelen bewegen

“In de middag verlies ik wat oud bloed, omdat mijn man die werkt als militair vaak niet bereikbaar is (vanwege vergaderingen, sportuurtjes of gewoon vergeet zijn geluid aan te zetten) en ik hier bang voor was, heb ik hem als eerste gebeld en daarna de verloskundige. De verloskundige komt kijken, maar kan er verder nog niks mee.

Ze vraagt of ik onze dochter die dag meerdere keren heb voelen bewegen, maar ik ben die dag druk bezig geweest met het huishouden, dus ik heb daar niet echt op gelet. Ze vraagt of ik een uurtje wil gaan liggen en de bewegingen wil tellen.”

Van 20 naar 40 naar 90 seconde!

“Na een uur kom ik tot de conclusie dat onze dochter een stuk rustiger is dan normaal. In overleg met de verloskundige wordt besloten een CTG te maken in het ziekenhuis. Op de CTG zijn ook al behoorlijk wat voorweeën te zien, waar ik al ruim twee weken last van heb. Dus daar zoek ik niks achter. De CTG is verder goed en na het maken van een nieuwe controle afspraak voor een CTG voor de volgende dag, gaan we weer naar huis.

Thuis komen de ‘voorweeën’ sneller achter elkaar, maar zonder regelmaat. Ze duren soms 20 seconde, soms 40, maar soms ook 90 seconde! Ik dacht dat het kwam door de rit naar het ziekenhuis en dat het wel weer zou stoppen.”

Geen touw aan vast te knopen

“Maar ’s nachts zetten de weeën echt door. Ik denk nog: als dit maar niet nog eens twee weken blijft duren. Om 3.45 uur hebben we de verloskundige laten komen en had ik twee centimeter. Best een teleurstelling, ik dacht echt wel wat meer te hebben. Ze stript me en als de weeën om de drie minuten komen, moeten we weer bellen. Maar zoals hierboven beschreven. De weeën bleven onregelmatig en niet even sterk.

Mijn man wilde niet bellen, omdat er soms nog wel vijf minuten tussen de weeën zat, maar soms ook twee of zes minuten. Er is geen touw aan vast te knopen. We hebben geen idee hoe het er voor staat. Om 6.30 uur belt mijn man opnieuw, omdat ik persdrang krijg.”

Of in het ziekenhuis of thuis

“De verloskundige is er om 6.45 uur en komt met de mededeling dat ik op acht centimeter zit. Het is of direct de auto in en naar het ziekenhuis of thuis bevallen. Met de onregelmatige weeën zie ik het niet zitten nog thuis te bevallen en het ziekenhuis is nog geen tien minuten rijden vanaf ons huis. Dus we durven het om die reden nog aan.

Ik heb een geboorteplan gemaakt. Hierin staat onder andere dat ik door een heupafwijking niet liggend kan bevallen en mocht het niet goed gaan dan de baarkruk wil proberen. En dat ik graag weeën wil opvangen in bad. Maar tijdens de weeën moet ik er niet aan denken ook maar iets te bewegen … en de badkamer zit aan de andere kant van de gang, niet bij de verloskamer. Ik vang staand naast het bed de weeën op.”

Onze wensen in het geboorteplan

“Achteraf heb ik ruim een uur gestaan. Op de een of andere manier heb je geen besef van tijd. Die uren vliegen echt om. In het ziekenhuis worden om 08.00 uur mijn vliezen kunstmatig gebroken. Ik ben op mijn knieën gaan zitten, hangend over de rugleuning van het bed. De rugleuning kan dus helemaal recht omhoog. Een hele prettige houding vind ik dat. Ik wil niet liggen of zitten vanwege de druk op mijn stuitje.

Om 9.30 uur heb ik tien centimeter ontsluiting, omdat de weeën ineens afnemen en ik onze dochter er niet uit krijg, word ik op de baarkruk gezet. Binnen een half uur wordt Evelyn geboren. Om ongeveer 11.00 uur. Er is heel goed gekeken naar onze wensen in het geboorteplan. Zo kan mijn man de navelstreng door knippen en haar aankleden. Wat ik erg bijzonder vind is dat het lichaam zoveel eigen pijnstillers aanmaakt, je leeft op adrenaline en daardoor vond ik de bevalling heel goed te doen.”

Opnieuw een uur persen

“Ze heeft de navelstreng om haar nekje, maar deze zat niet strak en hier heeft ze dus niks aan overgehouden. Wel heeft ze een ooievaarsbeet in haar gezicht. Na de bevalling bleef de nageboorte zitten. Ik krijg twee injecties (oxytocine) om weeën weer op te wekken, maar deze blijven uit. Na opnieuw een uur persen, werd ook deze met wat hulp van een verloskundige uit het ziekenhuis gehaald. Geen operatie gelukkig! Helaas moet er nog wel even gehecht worden.

Na dit hele gedoe wordt Evelyn eindelijk aan mijn borst gelegd. Ze weet precies wat ze moet doen. Het aanleggen blijft alleen de hele kraamperiode erg pijnlijk. Dit blijkt door spruw te komen. Uiteindelijk heb ik in totaal tien dagen borstvoeding gegeven en ben ik gestopt door de pijn. Vanwege de ooievaarsbeet moeten we wachten op een kinderarts.”

Achteraf ging het allemaal erg snel

“Na wat eten en veel drinken mag ik douchen. Voor je naar huis mag moet je plast hebben … maar dit valt mee! Ook de pijn van de weeën valt erg mee. Ik had natuurlijk geen goede weeën, dus ik weet nog steeds niet hoe het is om wel met regelmatige en krachtige weeën te bevallen.

Rond 16.30 uur zijn we klaar om naar huis te gaan. Achteraf ging het allemaal erg snel. In twee uur en drie kwartier van twee naar acht centimeter vond ik voor een eerste kind vooral erg raar, maar achteraf erg prettig! Ik heb gelijk gezegd: als een volgende bevalling weer zo gaat, zou ik dit zo weer doen!”

Deel je verhaal

Heb jij ook een bevallingssoap meegemaakt? Stuur je verhaal (in ongeveer 500-800 woorden) naar redactie@wij.nl.