“Nadat we in september getrouwd zijn, willen we voor het ouderschap gaan. Ik stop ik in december met de pil. Ik ben altijd heel regelmatig ongesteld, dus als ik begin augustus een paar dagen overtijd ben, doe ik toch maar een zwangerschapstest.”

Het is nog niet te bevatten

“Ik koop een goedkope test en na een minuut geeft hij een plusje aan. Ik breng meteen mijn man op de hoogte en die gelooft er in eerste instantie niks van. “Je gaat een duurdere test kopen, straks is deze niet betrouwbaar”, zegt hij meteen. Ik moet hier een beetje om lachen, maar om het zeker te weten, midden op de dag toch nog een test gedaan. Die geeft aan dat ik twee tot drie weken zwanger ben. Het is nog niet te bevatten. Wat een nieuws. Meteen die week de verloskundige gebeld om te checken of ik zwanger ben. En dit is zeker zo. Al wel zeven weken. Vanaf 4 juli. De uitgerekende datum wordt bepaald bij de twaalf weken echo op 10 april. Wat zijn wij blij. Het nieuws valt ook heel goed bij de familie en vrienden. Iedereen is zo blij voor ons.

Vanaf het moment van het testen, ben ik dagelijks misselijk. De hele dag door. Net niet misselijk genoeg om over te geven. Ik kan wel gewoon eten. Het gevoel alsof je nog net niet beter genoeg bent na een griepje om weer te gaan werken. Toch moet er gewoon gewerkt worden natuurlijk. Dit duurt tot de zestien weken. Daarna neemt het geleidelijk af. Vanaf de 26 weken ben ik weer gedurende de hele dag misselijk. Maar goed, dat hoort erbij.”

Duizelig, sterretjes en tintelingen

“Iets na de 20 weken ga ik bij de verloskundige langs, totdat ze aangeeft dat ik verder moet bij de gynaecoloog. Dit komt, omdat ik overgewicht heb en daardoor is de baby niet goed te voelen. Ze wil graag meer echo’s maken, om zo de ligging van de baby goed te volgen. Dit komt even hard aan, maar goed, niks aan te doen. Ik ben al blij dat ik zo lang gewoon bij de verloskundige terecht kan, omdat de kinderafdeling van het ziekenhuis in Hoogeveen gesloten is vanaf oktober 2017, moet ik vanaf 36 weken mijn controles vervolgen in het ziekenhuis in Assen. Ik ben maar negen kilo aangekomen gedurende de zwangerschap, dus daar ben ik heel blij mee.

Aan het eind van de zwangerschap ben ik veel duizelig, zie sterretjes en heb tintelingen in mijn handen. Dit kan een teken zijn van zwangerschapsvergiftiging, hier ben ik ook zeker een aantal keren op getest. Gelukkig nooit sprake van geweest. Toch loopt mijn bloeddruk wel steeds meer op, waardoor ze mij uiteindelijk op dinsdag 9 april willen inleiden. Helaas heb ik nog maar een vingertop ontsluiting, waardoor ze eerst de baarmoedermond moeten gaan rijpen.”

Geen resultaat

“Om 06.45 uur moet ik mij melden in het ziekenhuis. Eerst een half uur aan de CTG, daarna krijg ik een pil en weer een uur aan de CTG, om te kijken hoe de baby gaat reageren op de pil. Vanaf dat moment mag ik ook niet naar huis en verblijf ik in het ziekenhuis. Ik slik de pil drie keer per dag. Elke keer moet ik voor het slikken van de pil een half uur aan de CTG en na het slikken nog een uur. Soms beweegt de baby zoveel, dat de CTG langer duurt om een goed beeld te krijgen van hoe ze reageert op de pil. Voor mijn gevoel lig ik soms bijna de hele dag aan de CTG.

De eerste dag is er helaas geen resultaat. Dus de tweede dag gebeurde nog een keer hetzelfde. Drie keer een pil en weer telkens aan de CTG. In de hoop dat het deze dag wel zou lukken om tot drie centimeter ontsluiting te komen. Wederom teleurgesteld dat het ook de tweede dag niet gelukt is. Dus de derde dag hebben ze bij mij in de ochtend een ballonkatheter in gebracht, in de hoop dat deze meer zou doen. Hier heb ik heel veel pijn van en ook best wat bloedverlies. Waarschijnlijk omdat de ballon zo hard tegen de baarmoedermond drukt.”

Mijn vliezen breken

“De hele ochtend heb ik huilend op bed gelegen. Ik wilde zelfs de ballon eruit trekken als dit nog lang zou gaan duren. Gelukkig krijg ik een paar paracetamols en gaat het na een uur of twee ’s middags steeds beter. Mijn man rijdt alle dagen heen en weer van Hoogeveen naar Assen en terug, in de hoop dat het zou gebeuren. Als mijn man die avond weggaat en ik naar de wc ga, valt de ballonkatheter eruit. Ik heb dit aan de verpleegkundige verteld. Die avond doen ze niets meer, maar de ochtend erop gaan ze kijken of ze mijn vliezen kunnen breken.

De volgende ochtend word ik gewekt en meegenomen, om te kijken of ik drie centimeter ontsluiting had. Dit is het geval. Ik ben superblij, want als dit niet het geval zou zijn, moeten ze opnieuw een ballonkatheter plaatsen. Ik begin spontaan te huilen van geluk. Om 07.00 uur hebben ze mijn vliezen gebroken. Er is enorm veel vruchtwater en uiteindelijk blijkt dat onze baby helemaal nog niet ver genoeg in gedaald ligt, waardoor de verloskundige haar bijna vast moet houden, omdat ze anders misschien terug zou draaien.”

De ene wee weg puffen met de andere wee

“Ik bijna de hele dag in bed blijven, want ik krijg de weeënopwekkers. Ze willen non-stop kijken hoe de baby hierop reageert. Gelukkig gaat dat allemaal goed. Elk half uur worden de weeënopwekkers opgevoerd. Helaas, geen resultaat qua ontsluiting. In overleg met de gynaecoloog mogen we de weeënopwekkers opvoeren.

Inmiddels worden de weeën steeds heftiger. De ene wee moet ik wegpuffen met de andere wee. Op een gegeven moment kan ik het niet meer houden. Die kunstmatige weeën zijn zo heftig. Ik zit nog maar op vier centimeter ontsluiting. Dit zou nog wel even kunnen duren. In overleg besloten een ruggenprik te plaatsen. Helaas verlichtte dit maar heel even de pijn en was de hele verdoving zo weer weg.”

We gaan voor een keizersnee

“De pijn gaat weer verder en de weeën worden steeds heftiger. Verder dan vier centimeter ontsluiting kom ik niet. Dus even later weer overleg met de gynaecoloog en die vindt dat we maar moeten gaan voor een keizersnee. Op dat moment vind ik alles prima en wil alleen maar dat ze eruit komt.

Nu is het wachten tot de operatiekamer klaar is. Ik moet weer een andere ruggenprik en daarna naar de operatiekamer. Mijn man mag niet gelijk mee naar binnen, omdat mijn bloeddruk daalt. Als ik weer stabiel ben, mag hij naar binnen. Ondanks de ruggenprik voelde ik mijn benen de hele tijd. Ze twijfelen om er nog een verdoving bij te spuiten, maar dit hebben ze niet gedaan. Ik heb voor de rest niks vernomen van het hele gebeuren. Om 22.22 uur is onze prachtige dochter Tess geboren op vrijdag 12 april. Twee dagen over tijd. Ze weegt 4145 gram en ze is 54 centimeter. Rond 23.30 uur kom ik terug op de uitslaapkamer. Toen begon de verdoving te werken, want mijn benen waren ineens verdoofd. Maar toen ze voelde of mijn baarmoeder al gezakt is, begin ik alles weer te voelen. Dus meteen weer flinke pijnstilling gehad.”

Verwerken, loslaten en genieten

“Tess is de eerste nacht enorm benauwd door het bloed en vruchtwater. Dit vind ik doodeng. Na die nacht besluiten ze toch maar om haar maagje schoon te spoelen. Daarna gaat het gelukkig een stuk beter. Mijn man mag twee nachten blijven slapen. De laatste nacht na de keizersnee lig ik alleen.

Omdat ik een keizersnee heb gehad moet ik nog een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Maandagmiddag mogen we gelukkig samen naar huis. Ik voel me de eerste twee weken zo nutteloos en schuldig. Ik kan mijn eigen baby niet eens zelf uit bed tillen. Gelukkig gaat het steeds beter. Ik heb weken lang gehuild. Ik voelde me slecht. De bevalling was een hele heftige ervaring en ik kan het moeilijk verwerken. Toch vind ik dat ik het zelf op moet lossen en spreek ik er weinig over. Nu na acht maanden heb ik eindelijk het gevoel dat ik het naast me neer heb kunnen leggen. Ik voel me eindelijk een beetje beter. Ik geniet er enorm van om moeder te zijn van onze vrolijke Tess.”

Deel je verhaal

Heb jij ook een bevallingssoap meegemaakt? Stuur je verhaal (in ongeveer 500-800 woorden) naar redactie@wij.nl.