“Mijn vriend en ik gaan shoppen voor een nieuwe bank, omdat ik met mijn zwangere buik en bekken pijn niet fijn kan zitten op onze doorgezakte bank. We hebben een keuze gemaakt en de bank is ook nog eens snel leverbaar. Yes, denk ik. Eindelijk weer comfortabel liggen en zitten.”

Een stortvloed van ‘water’

“’s Avonds hebben we nog een quiz met familie uit Engeland. Tijdens de quiz vragen ze nog of ik mijn buik wil laten zien. Ik ben op dat moment 33 weken zwanger. Als de quiz is afgesloten, ga ik nog even lekker tv-kijken. Rond 21.00 uur voel ik plots wat knappen van binnen en komt een stortvloed van ‘water’ uit. Ik spring op en begin te schreeuwen.

Mijn vriend schrikt en kijkt me vragend aan. Ik realiseer me meteen dat dit vruchtwater is en benoem dat ook. In paniek zeg ik tegen mijn vriend: “Maar dit kan niet, ik ben morgen pas 34 weken!” We bellen meteen de verloskundige en die vertelt dat we gauw een vluchttas in moeten pakken en dat ze eraan komt. Even testen en jahoor het is vruchtwater, op naar het ziekenhuis. Om 23.00 uur komen we daar aan. Mijn vriend mag helaas niet blijven in verband met corona. We spreken af dat ik bel als de weeën beginnen.”

Ik moet persen!

“Ik proberen wat te slapen, maar ik begin lichte krampen te krijgen. Deze worden steeds erger. Op een gegeven moment word ik zo misselijk van de pijn dat ik moet overgeven. In overleg met de verloskundige heb ik mijn vriend gebeld. Die springt meteen in de auto. Om 02.00 uur bel ik hem en hij is er binnen 30 minuten. De weeën worden inmiddels echt intens, dus op naar de bevallingskamer. Ik lig te smeken om een ruggenprik als de anesthesist nu pas onze kamer in komt, ook dit in verband met corona.

De weeën volgen elkaar zo snel op dat het zetten van de ruggenprik moeizaam gaat. De eerste twee pogingen mislukken. De derde moet lukken anders pech gehad. Dit lukt met veel moeite. Tijdens de laatste poging voel ik een enorme druk. “Ik moet persen!” roep ik. Inmiddels is het 04.30 uur. Ik ga liggen en raak in paniek. De druk op mijn buik om te persen is intens.”

Groen licht

“Mijn ontsluiting gaat van zeven centimeter in een half uur naar negen centimeter. Ik krijg groen licht. Ik mag en MOET gaan persen. De baby moet eruit. Na twee keer persen (echt waar, het duurde maar vijf minuten) wordt onze dochter Norah geboren om 5.10 uur.

Ik krijg haar voor vijftien minuten op mijn borst, voordat ze gemonitord wordt en de sonde en het zuurstofbrilletje krijgt. Norah gaat samen met mijn vriend naar de couveuse-afdeling, terwijl ik lig bij te komen. Als ik een beetje ben opgeknapt mag ik ook naar de afdeling. Buideltijd! Wat is dat een kostbaar moment. We hebben tweeënhalve week in het ziekenhuis gelegen. Ondanks dat ze zes weken te vroeg is geboren, gaat het heel goed met Norah.”