“Bij de bevalling van onze eerste zoon 2,5 jaar geleden braken mijn vliezen, maar ik kreeg geen weeën. Na 2,5 dag inleiden kwamen die eindelijk op gang."

Ik was in het ziekenhuis, maar waarom?

“Ik moest aan een infuus vanwege een GBS-bacterie en ging daarvoor nog even douchen. Daarna snel naar de wc die zich ook in de badkamer bevond. Ik was vanwege mijn chronische vermoeidheid door een schildklierziekte inmiddels behoorlijk op. “Pas op, ik moet spugen!”, riep ik nog tegen mijn vriend. Hij sprong opzij om niet ondergekotst te worden, maar heeft daar eeuwig spijt van …

Het volgende dat ik mij kan herinneren is dat ik poedelnaakt op de grond lag, in mijn eigen spuug, met allemaal witte jassen om mij heen. Ik was blijkbaar in een ziekenhuis, maar waarom? Ik was flauwgevallen en daardoor met mijn hoofd keihard op de grond gekomen. Gelukkig had ik uit moederinstinct mijn buik beschermd, maar van de afgelopen 9 maanden kon ik mij op dat moment werkelijk niets meer herinneren.”

Ben ik zwanger? Aan het bevallen, nu?!

“Het volgende moment lag ik in een bed. Mijn vriend zat naast me en vertelde dat ik zwanger was. Ik was dolblij! Dat wilden we zo graag. Vervolgens vertelde iemand in een witte jas dat ik in het ziekenhuis was om te bevallen. Wat, nu gelijk al?! Dit gesprek bleven we de komende uren herhalen. Na een tijdje wist ik weer dat ik in het ziekenhuis lag en geheugenverlies had. Maar waarom deed mijn buik zo ontzettend pijn?! Wacht, rustig ademhalen en er was iets met rode tulpen …

O, wacht dat was het schilderij op de vorige kamer waar ik me bij iedere wee op focuste. O, god, wat is er met mijn tanden aan de hand?! Ze voelen onnatuurlijk scherp en ik proef bloed? Wat is er aan de hand?! Rustig blijven, je bent in het ziekenhuis. Je hebt geheugenverlies. Dus dat van je tanden ben je straks toch wel weer vergeten. Mijn hoofd maakte overuren. Het was zo bizar!”

De geboorte van onze zoon

“Hé, een paars infuus, mijn lievelingskleur! Maar hij zit rechts in plaats van links. ‘Misschien had die dokter ook geheugenverlies’, grapte ik tegen mijn vriend. Langzaam maar zeker begon ik mij te herinneren wat er gebeurd was en waar ik mij bevond. Al ben ik tot de dag van vandaag nog steeds een groot deel kwijt.

Na een zware nacht en uiteindelijk een keizersnee werd onze prachtige zoon geboren. Zelf was ik het komende half jaar wat minder prachtig, want mijn gebit had door de val ook een aardige opdonder gehad. Gelukkig was dit vele tandartsbehandelingen later mooi hersteld. Je zult wel begrijpen dat ik tijdens mijn tweede bevalling (7 maanden geleden) toen mijn weeën begonnen in een ziekenhuisbed ben gestapt en er pas weer ben uitgekomen, nadat onze tweede zoon veilig op de wereld was gekomen!”

Deel je verhaal

Heb jij ook een bevallingssoap meegemaakt? Stuur je verhaal anoniem naar redactie@wij.nl.