“Mijn man en ik zijn dolgelukkig met elkaar. We hebben een huis gekocht en zijn druk bezig met onze trouwplannen. Om ons heen horen we veel verhalen van mensen die al erg lang ‘bezig’ zijn om zwanger te worden. Dus wij beginnen ook maar alvast, voor de zekerheid. Gelijk na de eerste poging ben ik zwanger. Tijdens de bruiloft ben ik veertien weken en vertel ik alle gasten het blije nieuws.”

Alle narigheid is een keer

“Inmiddels sta ik niet meer onder controle bij de normale verloskundige, maar bij de verloskundige in het ziekenhuis. Dit in verband met een hartinfarct van drie jaar geleden. Ik word goed onder controle gehouden. Als ik 27 weken zwanger ben, krijg ik beginnende zwangerschapsvergiftiging. Ik moet rust nemen, aangepast werk doen en luisteren naar mijn lichaam.

Als ik 35 weken zwanger ben, krijg ik alle narigheid over mij heen. Ik krijg de griep, zwangerschapsvergiftiging en een blaasontsteking die uitloopt op een nierbekkenontsteking. Tot overmaat van ramp voel ik de baby ineens niet meer. Ik bel meteen het ziekenhuis op. We moeten direct komen. Eenmaal daar blijkt dat ik al twee centimeter ontsluiting heb en ik móet bevallen.”

Ik ben helemaal op

“Het komt allemaal niet zelfstandig op gang, dus krijg ik weeënopwekkers. Na een enorme weeënstorm, zit ik op tien centimeter en mag ik persen. Maar na ruim twee uur persen, is de baby er nog steeds niet. Ik ben op. Met een griep, een blaasontsteking en een nierbekkenontsteking, kan ik niet meer.

Ik hoor de artsen tegen elkaar zeggen dat als de baby er niet binnen een paar minuten uit is, we naar de OK moeten. Op dat moment denk ik bij mezelf: dat gaat niét gebeuren. Bij de eerst volgende wee is daar dan ook ons prachtige gezonde baby geboren. Helaas moet er nog wel drie kwartier gehecht worden en heb ik daar nog steeds last van. Maar als ik dan naar die kleine schat kijk, maakt dat alles goed helemaal goed.”