“Rond 4.30 uur word ik wakker met hevige buikpijn. Ik ben inmiddels 40 weken en vier dagen zwanger van ons eerste kind. Ik draai me om in bed, maar dat helpt niet. Ik wil eigenlijk een warme douche nemen, maar ik bang ben weg te vallen. Ik maak mijn vriend wakker en vertel dat ik ga douchen. Eenmaal onder de douche weet ik geen houding aan te nemen van de pijn. Ik denk niet aan weeën. Als mijn vriend de badkamer binnenkomt en mij in gekste houdingen onder de douche ziet staan, vraagt hij of we de verloskundige niet eens moet bellen. Dat lijkt mij een goed idee.

Weeën? ik voel nog niks

Even later stapt de verloskundige binnen. Die vindt mij in de badkamer met een handdoek om mij heen. Het is wat lastig afdrogen met veel pijn. Ze vraagt me om op bed te gaan liggen, zodat ze mijn ontsluiting kan meten. Ze meet mijn ontsluiting en vertelt dat ik al op negen centimeter zit! Wat?!

Als we nog naar het ziekenhuis willen, dan moeten we nu weg. We pakken onze spullen (achteraf gezien een te overvolle vluchtkoffer) en rijden naar het ziekenhuis. Onderweg bedenk ik me dat het al veel te laat is voor pijnbestrijding. Waar ik achteraf eigenlijk best blij mee ben. Om 6.30 uur komen we aan in de verloskamer van het ziekenhuis. Het personeel vraagt wanneer de weeën zijn begonnen. Mijn verloskundige kan dat niet zeggen. Zelf weet ik het ook niet. Er wordt duidelijk verteld dat als ik dit weer eens heb ik thuis niet meer onder de douche mag. Ik moet meteen bellen, want deze situatie zien ze niet vaak en al helemaal niet met de eerste.”

Wachten

“Eigenlijk wil ik graag in bad bevallen, maar ik bedenk me: waarschijnlijk als het bad vol is, moet ik er weer uit. Dus ga ik weer even onder de warme douche. Als ik klaar ben moet ik spugen. Ik trek mijn bevaloutfit aan en ga op bed liggen. Ik voel nu goed de weeën opkomen. Door het ritme wat mijn vriend aangeeft, kan ik ze goed wegpuffen (ik kan zelf niet meer op de welbekende methode nadenken/puffen).

Door mijn duizeligheid klachten, die ik echt al heel mijn zwangerschap heb, lig ik nog op mijn zijkant. Er wordt voorgesteld van houding te wisselen. Ik ga op mijn knieën zitten, hangend over het bed. Dit gaat best goed en ik voel haar zakken. Nu moeten zo langzamerhand mijn vliezen gaan breken, maar dat gebeurt niet. Dus breekt de verloskundige mijn vliezen. Er wordt ontdekt dat de kleine meid heeft gepoept in het vruchtwater.”

Ze moet er NU uit

“Ze moet er zo snel mogelijk uit. Er wordt actie ondernomen. Er komt nog wat medisch personeel naar binnen. Voor mijn gevoel staat de hele verloskamer vol. Er wordt een knip gezet en ik krijg wat weeënopwekkers. Ineens gaat het snel. Er komen persweeën. Ik voel de welbekende ‘ring of fire’ en om 9.51 uur wordt onze dochter geboren. Veel vrienden en familie vinden dit een bijzondere bevalling voor een eerste kind. En daar ben ik het helemaal mee eens, haha!”