“In april kom ik erachter dat we zwanger zijn van ons vierde kind. Ik ben uitgerekend rond de Kerst. Al vrij snel besluiten we dat we niet willen weten of het een jongen of meisje wordt. Onze meiden kijken ook erg uit naar de komst van hun broertje of zusje.”

Al een paar weken last van voorweeën

“Ik heb al een paar weken voorweeën, maar die zetten niet echt door. Ik zou met 41 weken ingeleid worden en we melden ons de avond ervoor in het ziekenhuis. Hier blijk ik ontsluiting te hebben dus een ballon plaatsen hoeft niet. Ik word gestript en mag naar huis. Eenmaal thuis geniet ik nog van een avondje in ons eigen huis. Om 21.00 uur ga ik naar bed. Rond 01.15 uur word ik wakker. Ik heb geen weeën, maar voel wel een raar gevoel in mijn buik. Ik ben erg onrustig. Ik besluit onder de douche te gaan.

Mijn man komt kijken of alles goed gaat. Hij geeft vraagt of ik wil vertrekken richting het ziekenhuis. Ik zeg dat dat niet hoeft, want ik kan mij niet voorstellen dat het begonnen is. Tegen 03.15 uur word ik zo onrustig dat ik besluit dat het tijd is om te gaan en dus maak ik manlief wakker. Hij wil graag eerst nog douchen, aangezien we het gevoel hebben dat we toch nog tijd genoeg hebben, doet hij dit ook.”

We zijn de straat nog niet uit of …

“Een half uur later zitten we in de auto en rijden we weg. We zijn de straat nog niet uit of ik zeg: “Begin maar harder te rijden, want we halen het niet”. “Hoezo!?”, vraagt mijn man. “Zijn je vliezen gebroken?” “Nee”, roep ik. “Ik heb persweeën.” Uit het niets heb ik dus persweeën gekregen. Mijn man gelooft mij niet, maar na een paar tellen volgt de tweede perswee.

In het begin kan ik ze nog aardig wegpuffen. Halverwege de rit hang ik letterlijk in de auto. Ik begin mijn broek uit te trekken. Mijn man vraagt wat ik van plan ben. Ik antwoord rustig en cynisch dat ik van plan ben om een baby te krijgen. Vanaf dat moment trapt hij gaspedaal flink in.”

We scheuren de parkeergarage in als mijn vliezen breken

“Ik bel de afdeling en deel mee dat we onderweg zijn en ik persweeën heb. Zij zullen ons in de parkeergarage op wachten. Op dat moment breken mijn vliezen en weet ik dat er geen houden meer aan is. Gelukkig scheuren wij niet veel later de parkeergarage in. Daar staan een gynaecoloog en een verpleegkundige met een rolstoel te wachten. Ze helpen mij uit de auto.

Ik voel dat ik niet meer kan zitten en dat ik binnen niet ga bereiken. Zij duwen mij letterlijk achter in de auto, waar mijn zoon geboren wordt. Hij wordt meteen weggereden in de couveuse, omdat het buiten op dat moment -1 is.”

Het ziekenhuis en personeel eeuwig dankbaar

“Gelukkig is alles goed gegaan en is onze zoon gezond. Wat word ik goed opgevangen in het ziekenhuis! Als ik uit de auto kom, staat er een groep van wel 15 tot 20 man medisch personeel én beveiliging om onze auto. Eenmaal in de verloskamer beseffen we dat we een jongen hebben gekregen en dat na drie meisjes!

Alles bij elkaar heeft de hele bevalling 20 minuten geduurd. Ik heb eigenlijk niet door gehad dat ik aan het bevallen was. Ondanks dat het heel snel gegaan is, ben ik geen moment in paniek geweest. Ik kijk terug op een zeer gemakkelijke bevalling. Echter, heeft mijn rug wel een flinke tik gehad en daar heb ik nog veel last van. Daar ga ik aan werken en komt vast weer goed. Wat een avontuur!”

Deel je verhaal

Heb jij ook een bevallingssoap meegemaakt? Stuur je verhaal (in ongeveer 500-800 woorden) naar redactie@wij.nl.