““Gefeliciteerd!” roepen wij allen in koor als het toetje met vuurwerk voor mijn moeder op tafel wordt gezet. Ze kan erom lachen en zoekt haar telefoon om een foto te maken. Nog harder lachen wij als ze net met haar telefoon klaar zit en de fakkel gaat uit. Hoezo timing?

Ik vermaak me prima met mijn bescheiden buikje. Ik ben inmiddels 38 weken zwanger. We hebben vandaag een drukke dag achter de rug. We zijn nog naar de meubelboulevard geweest om nieuwe stoelen voor de eettafel te kopen. De verkoopster vroeg nog hoever ik was. “38 weken”, vertelde ik stralend. “Zo, dat zou je niet zeggen”, was haar reactie. “Dan zou het ook vandaag al kunnen komen.” Daar moest ik om lachen. Dat zag ik niet gebeuren.”

Ik voel kramp

“Na het diner zijn we om 23.30 uur zijn weer thuis. We zijn nog even met de familie bij mijn ouders geweest om uit te buiken, maar nu ben ik echt kapot. Ik lees nog wat in één van mijn babymagazines en voel een kramp. Harde buik, teveel gedaan, dacht ik nog. Ze komen elke tien minuten. Ik besluit toch te gaan slapen en niks te zeggen. Om 5.00 uur ben ik klaarwakker. Dit zijn zeker weeën. “Psst, ik heb weeën”, fluister ik. “Ik ga naar beneden, blijf jij maar slapen”, zeg ik tegen mijn partner. Daar was geen denken aan en hij gaat mee naar beneden.

De weeën volgen snel en we timen ze precies een uur voor we de verloskundige bellen. Die komt na 20 minuten. Ze ziet aan mij dat het serieus is en voelt, ik heb al zeven centimeter ontsluiting. “Het ziekenhuis gaan we niet meer halen. We nemen je mee naar boven.”

Adem, puf weg, benen optrekken en pers!

“Razendsnel regelt ze alle spullen en belt het kraambureau. Het gaat allemaal langs mij heen. Ik zit helemaal in mijn eigen cocon en luister alleen naar de instructies direct aan mij gericht. Adem, puf weg, benen optrekken, en uiteindelijk: pers! Na 17 minuten persen in onze zoon geboren. Alles gaat voorspoedig. Hij huilt meteen.

Na een uur bel ik mijn ouders om te vertellen dat ze opa en oma zijn geworden. Ze zijn enorm verbaasd.”

Hij is blauw!

“Onze zoon ligt op mijn borst te slapen, maar maakt een raar geluid. Ik vraag de kraamverzorgende of dit goed is. Ze tilt de baby op. Hij is helemaal blauw. Nu gaat alles snel. De verloskundige begint te reanimeren, de kraamverzorgende belt 112. In no time staan twee ambulances en een traumahelikopter voor ons huis. Gelukkig ademt hij wel weer en kunnen we per ambulance naar het ziekenhuis in Alkmaar, in plaats van de helikopter naar Amsterdam. Vader en kind in de eerste, ik in de tweede.

Hoe ik naar beneden ben gelopen, net bevallen en gehecht, weet ik niet precies. Adrenaline doet wonderen. In de ambulance probeert de broeder mij aan de praat te houden. Blijkbaar was de ernst van de situatie nog niet geheel tot mij doorgedrongen. Ik sprak ook honderduit.”

Dikke pech: slijm in de longen

“In het ziekenhuis worden allerlei testen afgenomen, maar niets wijst op afwijkingen. Waarschijnlijk heeft ons zoontje slijm in de longen gekregen door de snelle bevalling. Ze zijn nu schoon. Toch antibiotica gestart, waardoor hij nog drie dagen in het ziekenhuis moest blijven. Daarna nog eens drie dagen extra, omdat hij geel werd. Onze lieve kraamverzorgende is nog op visite geweest en heeft nog vijf dagen (zelfs eerste kerstdag) bij ons gekraamd.”

Eind goed, al goed

“Gelukkig is alles met een sisser afgelopen, maar ik realiseer me dat het ook de andere kant op had kunnen gaan. We hebben gewoon dikke pech gehad in deze situatie. Onze zoon is ons grootste geluk, wat een wonder. Onbeschrijflijk!”

Deel je verhaal

Heb jij ook een bevallingssoap meegemaakt? Stuur je verhaal (in ongeveer 500-800 woorden) naar redactie@wij.nl.