“Mijn man en ik zijn net drie dagen getrouwd en ik ben 34 weken + 4 dagen zwanger wanneer het 1 april is. Even mijn man laten schrikken. Ik laat in de keuken een glas water leeg vallen en roep: “Mijn vliezen!”. Helaas … hij trapt er niet in. We besluiten naar de bouwwinkel te gaan, want ik wil perse dat het gordijn in de babykamer vandaag wordt opgehangen. Dan zijn we echt klaar met alles en dan is het wachten op de kleine meid."

Daar heb ik dus echt geen zin in!

“In de bouwwinkel begint mijn bekkeninstabiliteit erg op te spelen. Hier heb ik al de hele zwangerschap behoorlijk last van en ik verwacht een slechte dag. Ik weet me geen houding te geven en wil direct naar huis. Natuurlijk file op de terugweg, zal je altijd zien. Eindelijk, we zijn thuis en ik wil even gaan liggen. Na vijftien minuten wil ik weer lopen om daarna weer te gaan liggen. Zo gaat de dag verder en hangen we tussendoor het gordijn op.

Tijdens het avondeten gaat het iets beter en kan ik wat eten. De avond gaat verder en ik begin te ijsberen in de kamer. Mijn man vertrouwt het niet en wil de verloskundige bellen. Ja doei daar heb ik dus echt geen zin in! Zo’n inwendig onderzoek. Ik ga wel slapen.”

Mijn vliezen zijn ECHT gebroken!

“Boven hoor ik mijn man toch bellen en ik ben er boos om. De verloskundige wil langs komen. Gelukkig komt die gezellige meid en vergeef ik het mijn man al snel wanneer ik te horen krijg dat ik drie centimeter ontsluiting heb en dat ze vermoeden dat mijn vliezen zijn gebroken. Huh? Wat?! Ik maakte hier eerder op de dag nog dat grapje over.

Snel mijn moeder bellen die bij een theatervoorstelling zit en hup naar het ziekenhuis. Daar blijken mijn vliezen niet gebroken en ze verwachten dat ik weer naar huis kan en ik verwacht dat ook.”

Dit kan toch geen bevallingspijn zijn?

“Maar dan … Dit kan toch geen bevallingspijn zijn? Ik heb geen pijn in mijn buik? Maar toch, na een uur besef ik dat het begonnen is en krijg ik flinke been- en rugweeën. Mijn kleine meid wordt binnen een paar uur geboren. Ze is gezond en is goed op gewicht. Aangezien ze zo vroeg geboren is, moet ze elf dagen blijven. De langste elf dagen van mijn leven!

Gelukkig kan ik positief terugkijken naar de geboorte van onze eerste dochter. Maarreh … ik maak geen 1 april grapjes meer!”

Deel je verhaal

Heb jij ook een bevallingssoap meegemaakt? Stuur je verhaal anoniem naar redactie@wij.nl.