“In maart 2019 krijgen we van mijn reumatoloog het akkoord om zwanger te worden. Alle medicatie is uit mijn systeem dus als ik zwanger word, zijn er geen consequenties voor de baby. We besluiten er nog niet actief voor aan de slag te gaan en het op zijn beloop te laten. Het kan namelijk zo maar eens heel lang gaan duren. Echter, ik krijg geen volgende menstruatie meer en op 1 april heb ik een positieve zwangerschapstest in handen!”

Wij krijgen een baby!

“Gezien mijn medische verleden, besluiten we toch de combinatietest te laten doen. Ondanks dat er gezegd is dat de kansen op een afwijking bij mij niet groter zijn dan bij een ander, geeft het een fijner gevoel toch deze test te doen. De resultaten zijn gelukkig helemaal goed. En na de termijnecho durf ik het eindelijk te geloven: wij krijgen een baby!

Mijn controles lopen via de gynaecoloog in het ziekenhuis. Door mijn reuma heb ik een medische indicatie. Ik wilde toch al in het ziekenhuis bevallen, dus dit vind ik geen probleem. Alle controles zijn goed en ik voel me ook goed. Tot ik ongeveer 30 weken ben. Op mijn werk is het erg druk en ik kan weinig rusten. Hierdoor gaat mijn bloeddruk omhoog en krijg ik de opdracht van de gynaecoloog om minder te gaan werken.”

Dit kan uren, dagen of weken duren

“Ik ga met 34 weken al met verlof, om zo nog meer uit te kunnen rusten. Met 37 weken wordt het onrustig in mijn buik en beland ik in het ziekenhuis. Na 30 minuten aan CTG-scan komt de conclusie: je hebt voorweeën. Dit kán betekenen dat de bevalling eraan komt. Dit kan uren, dagen of weken duren. Je mag thuis afwachten.

Drie weken en een tussentijds bezoek aan het ziekenhuis verder, ben ik óp. Het duurt nog twee dagen tot mijn uitgerekende datum en ik ben op controle. Nog steeds heb ik bijna elke avond voorweeën en slaap ik daardoor nog amper. We besluiten dat als de bevalling het weekend na de uitgerekende datum nog niet gestart is, ik ingeleid word. En zo geschiedde het dat ik die maandag om 20.00 uur wordt opgenomen.”

De weeën worden krachtiger

“Ik heb door de voorweeën twee centimeter ontsluiting en er wordt een ballonkatheter geplaatst om zo de laatste centimeter erbij te krijgen die ze nodig hebben om mijn vliezen te breken. “Hij zal er waarschijnlijk vannacht wel uitvallen” zeggen ze als hij geplaatst wordt. Ongeduldig als ik inmiddels ben, slaap ik die nacht amper en ga ik wel vijf keer naar de wc. De volgende ochtend staan ze om 07.00 uur aan mijn bed om de ballon te verwijderen.

Gelukkig kunnen ze wel mijn vliezen breken. Vervolgens wordt er om 08.30 uur een infuus aangebracht en starten ze met de weeënopwekkers. Elk half uur komt de verpleegkundige binnen om dit op te hogen, maar ik merk amper iets en ga vrolijk door met spelletjes spelen met mijn man. Om 10.30 uur begin ik toch te merken dat de weeën krachtiger worden.”

Op eigen kracht doen

“Om 11.00 uur beland ik in een weeënstorm en smeek ik om pijnstilling. De gynaecoloog is echter bij iemand die moet persen en bij mij is er nog niet gekeken hoeveel ontsluiting ik heb. Ik besluit te gaan douchen om de pijn wat op te vangen, maar dit helpt me weinig. Om 11.15 uur komt er een gynaecoloog mijn ontsluiting meten. Nadat ze dit gedaan heeft zegt ze: “Het spijt me, maar je zal het op eigen kracht moeten gaan doen, want je hebt al bijna negen centimeter!”

Om 12.00 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik eindelijk de pijn gaan omzetten in kracht om te persen. Eindelijk heb ik het gevoel iets te kunnen doen aan de pijn, in plaats van die alleen maar te ondergaan. En dan wordt om 12.38 uur onze prachtige dochter fleur geboren. Ik moet wel nog even gehecht worden, maar terwijl dat gebeurt, kan ik alleen maar naar onze dochter kijken en denken: jij bent alle pijn waard.”