“Het begon als een gewone dag en onze zoon Sepp ging een heel (ja een héél) weekend logeren bij opa en oma. Zo fijn. Vrijdagochtend wilde ik per se nog het hele huis op z’n kop zetten en alles schoonmaken (hallo nesteldrang). Misschien was dit al een voorteken haha!"

Hij keek me aan alsof ik gek was

“Dit weekend gingen we nog even genieten. Lekker uitslapen en leuke dingen doen, voordat we straks helemaal geen tijd meer hebben door de drukte met twee kinderen. En die tijd die we hadden duurde maar heel even. Ik ging om half 10 ’s avonds naar boven, omdat ik moe was en wilde slapen. Een uur later kwam ik alweer beneden met de mededeling: “Lieverd, ik denk dat je de hond even moet gaan uit laten. Mijn vliezen zijn gebroken.

Ik herinner me nog goed de reactie van mijn vriend. Hij keek me echt aan alsof ik gek was. Onvergetelijk, haha. De verloskundige gebeld en zij kwam even kijken. Het zette nog niet door en ik wilde graag douchen. De weeën waren heel heftig.”

Ik maak (kennelijk) reuze baby’s

“Maar de douche werd niet warm. Sta je dan volop in de weeën in je badjas verlangend naar een douche. Oké, dan maar weer in bed liggen en de weeën opvangen. Om 01.30 uur komt de verloskundige nog een keer en ben ik doorgestuurd naar het ziekenhuis, omdat de weeën zo heftig waren. Ik moest, sowieso in het ziekenhuis bevallen, omdat ik (kennelijk) reuze baby’s maak.

Ze dachten dat deze baby ook weer rond de 4000 gram zou zijn. De bevalling van Sepp is niet zo soepel verlopen. Dus beter uit voorzorg naar het ziekenhuis. Spullen gepakt, Rosie (onze hond) een knuffel gegeven en weggegaan. Ook nog een omleiding en die rit leek wel een uur te duren. Ik kan je vertellen, zat als een ninja in die auto en het kon me niet snel genoeg gaan.”

Maar opeens was je er

“Aangekomen in het ziekenhuis om 03.00 uur een ruggenprik gekregen en wat luchtte dat op zeg! Rond 05.00 uur had ik vijf centimeter ontsluiting en heb ik nog even mijn ogen dicht gedaan. Rowin (mijn vriend) lag keihard te snurken dus ik kon niet meer slapen. Om 07.00 uur wisseling van de wacht. Andere verpleegkundigen en een andere verloskundige. Heel toevallig dezelfde verloskundige als bij Sepp!

Ik heb nog een banaan gegeten (beetje powerfood kan geen kwaad toch?) voor de naderende bevalling. De ouders van mijn vriend een appje gestuurd want ja, Rosie moest wel uit worden gelaten. Het duurde nog even voordat ik echte persweeën kreeg. Maar opeens was je er binnen 20 minuten en ik heb je zelf aan kunnen pakken. Dit was een grote wens van mij. Daar ben je dan lieve Kate. Een tweede wonder en een super mooi meisje. Geboren op 16 maart om 09.09 uur 52 cm en 3810 gram.”

Een prachtige bos haar

“Ik schrok van je bos haar. Je broer had helemaal geen haar dus dit was echt bijzonder. Het eerste uur lag je bij me op mijn borst en heb je meteen gedronken. We hebben iedereen pas rond 1 uur gebeld, omdat we graag eerst nog even met z’n drietjes wilden zijn. En even lekker douchen doet een mens ook goed.

Ik moest nog in het ziekenhuis blijven, omdat ik (weer) niet kon plassen. Bij Sepp had ik dit ook door de ruggenprik en moest ik een nacht in het ziekenhuis blijven. Ik hoopte dat het deze keer wel zou lukken. Na drie keer gekatheteriseerd (ook zo fijn als je net bent bevallen), lukte het eindelijk en mochten we om 16.30 uur naar huis. Nu begon het leven als gezin van vier, waar we zo naar uit hebben gekeken.”

Deel je verhaal

Heb jij ook een bevallingssoap meegemaakt? Stuur je verhaal (in ongeveer 500-800 woorden) naar redactie@wij.nl.