Ik ben 32 weken zwanger als ik naar de carnavalsoptocht ga kijken. Mijn eerste kind kwam met 40 weken en vier dagen, dus het voelt alsof ik genoeg tijd heb om samen met mijn gezin leuke dingen te doen. Eenmaal aangekomen bij de carnavalsoptocht voel ik iets. Ik zeg tegen mijn vriend: “Of ik heb in mijn broek geplast, of mijn vliezen zijn gebroken. Hij schrikt enorm en stelt meteen voor om weg te gaan.

Geloof me, asjeblieft

Onderweg naar de auto voel ik meer en meer vruchtwater eruit lopen. Nog voordat we bij de auto zijn, bel ik de verloskundige. Zij wil mij meteen zien. Eenmaal aangekomen, begint ze met het onderzoek. Het blijkt inderdaad vruchtwater te zijn. Helaas moet ze mij overdragen aan de gynaecoloog in het ziekenhuis.

In het ziekenhuis moet ik twee nachten blijven. De dagen erna moet ik om de dag op controle komen. In het ziekenhuis word ik elke keer door een andere gynaecoloog geholpen. Niemand gelooft mij als ik zeg dat mijn vliezen zijn gebroken. Na ongeveer twee weken heen en weer naar het ziekenhuis rijden, zit ik er helemaal doorheen. Deze keer heb ik een hele jonge gynaecoloog. Ik smeek haar of ze mij alsjeblieft wil geloven.

Het is geen urine, het is vruchtwater

Ze doet een onderzoek net iets ‘dieper’ dan de andere gynaecoloog en zegt: “Je hebt gelijk. Het is geen urine, het is vruchtwater. Jij blijft hier.” Blijkbaar heb ik een hoog opgaand scheurtje in mijn vruchtzak, waardoor ik steeds vruchtwater verlies. Maar op de tijden van controle, meestal midden op de dag, geen vruchtwater verlies. Althans niet dusdanig veel dat het meetbaar is.

Ik moet in het ziekenhuis blijven totdat de kleine zich aankondigt, maar hij ligt in stuit, dus moet hij zich wel eerst draaien. Na drie weken te hebben gewacht, besluiten ze een geplande keizersnede te kiezen, omdat de kleine niet wil draaien. Na vier weken in het ziekenhuis, ga ik op 19 maart naar de OK voor de keizersnee.

Een gespannen sfeer

Alles lijkt volgens het boekje te gaan. Ik krijg een ruggenprik en er is een verpleegster mee voor de foto’s. De sfeer op de OK is relaxed en er worden zelfs grapjes gemaakt. Dan verschijnt er een spatader op mijn baarmoeder. Zelf krijg ik er niet veel van mee, maar de sfeer verandert enorm. Ik moet het aangeven als ik misselijk word. Er heerst een gespannen sfeer. Op een gegeven moment hoor ik de woorden: ‘Stop, geen foto’s meer maken.’ Ik word keer op keer misselijk en er wordt weer ‘iets’ in mijn zak vocht gespoten. Waarschijnlijk adrenaline of iets dergelijks. Ook zak ik telkens weg. Maar kom dan weer bij.

Vluchtige ontmoeting met Jake

Na een lange tijd krijg ik vluchtig mijn zoon Jake te zien. Waarna hij snel verdwijnt samen met mijn vriend. Voor mijn gevoel ben ik niet lang weg geweest. Waarschijnlijk omdat ik stukjes heb gemist. Inmiddels gaat het met mijn zoontje goed. Mijn vriend en mijn moeder wachten uren op mij. Zij zijn ontzettend ongerust, omdat mijn vriend weet wat er aan de hand is en gezien heeft wat voor een ‘ravage’ het is in de OK. Na vijf uur kom ik uit de lift, zo wit als een lijk (vertelde mijn moeder me later). Ik heb heel veel geluk gehad.

Drie keer is scheepsrecht

Volgens de gynaecoloog, die mij heeft geopereerd, had hij dit twee keer eerder meegemaakt. Kortom, dit komt niet vaak voor. Drie keer is scheepsrecht zullen we maar zeggen. Ook vertelt de gynaecoloog dat ik zijn laatste patiënt ben en dat hij nu pensioen gaat. Ik denk dat deze fantastische man van een welverdiend pensioen mag genieten. Bij deze nogmaals: dank u wel!

Lees ook: Corona en bevallen: alles wat je moet weten

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.