“Ons eerste kind werd veel te vroeg geboren. Ik was dus allang blij dat deze dame langer in m’n buik bleef zitten. 40 weken zwanger, slapen werd wel steeds lastiger. Gek zeg, dat ik nou echt moeite kreeg met slapen. Dat had ik bij de eerste niet zo ervaren.”

Het doet niet eens pijn …

“Ik werd dus weer eens vroeg wakker, rond half zes en ik voelde iets in m’n buik. Ze zal wel weer aan het spoken zijn in m’n buik dacht ik nog. Het is weekend, maar slapen lukt niet meer, balen. Er lijkt wel een ritme in te zitten.

Misschien eens een app downloaden om na te gaan of dit het nou echt is? Bij de eerste had ik een bloeding en was ik daarmee naar het ziekenhuis gestuurd, dus ik was mij toen niet zo bewust van de eerste weeën. Potver, die app zegt dat ik nu naar het ziekenhuis moet. Wat een flauwekul! Het doet niet eens pijn …”

Ach, het kan nog zo lang duren

“Toch maar wel m’n man wakker maken en het ziekenhuis bellen. Ach, het kan nog zo lang duren, het is weekeind, eerst maar lekker douchen. Onder de douche begin ik de weeën te voelen. “Schat, ik denk dat het vandaag wel gaat gebeuren!”

Ojee, ik zie een lichte paniek in z’n ogen. “Ach, rustig aan hoor schat, laten we alles in ons normale ritme doen, maar breng wel een bedje naar je ouders voor een middagslaapje voor onze zoon.”

Ik ga NIET in de auto bevallen!

“Terwijl hij onze zoon weg brengt, probeer ik zo normaal mogelijk de laatste dingen te pakken. Om 8.15 uur is mijn man nog steeds niet terug. Pff waar blijft die vent toch? Vaatwasser maar uitruimen dan, puf, puf, zo toch nog zelf gered. Hij is er nog niet, dan maar de tas in de gang zetten en zelf een jas aan doen … oh god die weeën! Ik probeer ze in de gang op te vangen.

Om 8.30 uur zie ik een auto aankomen rijden. Ah daar is hij eindelijk! Ik vlucht de auto in. Ah nee hè, tunnel dicht. Weer een vrachtwagen die niet weet hoe hoog hij is. Dat meen je niet … Ik ga NIET in de auto bevallen, no way! Gelukkig, het ziekenhuis! “Ga jij maar parkeren schat, ik loop door.”

O nee, waar blijft m’n man toch?

“Receptioniste pakt net de telefoon op, nee, welke verdieping was het ook al weer? Argh, m’n hersenen werken niet meer. Ik loop door. Volgende receptioniste, neemt ook net de telefoon op. Ik kan wel janken. Gelukkig ze hangt al op. Ik red het niet meer! Tranen biggelen over m’n wangen, ze pakt m’n arm om mij naar een kamer te helpen. Een zuster neemt mij over en ik ga liggen. Ze vertelt dat dit haar eerste dag in dit ziekenhuis is, maar dat ik mij geen zorgen hoef te maken.

M’n man komt binnen. “O, ik vergeet de camera” zegt hij en weg is hij weer. Daar gaan m’n vliezen, o nee, waar blijft m’n man toch? Ah eindelijk daar is hij. Arts spuit mij plat, ik trek het niet méér … “Je mag persen!” roept de arts. Na twee keer persen is onze dochter is geboren om 9.15 uur in de ochtend. Als er een derde mag komen, dan gaan we niet meer naar het ziekenhuis. Dat weet ik wel!”