Vanwege corona gaat mijn liggingsecho niet door, ik baal hier enorm van, maar ik kan er helaas niets aan veranderen. Als ik bijna 36 weken zwanger ben, voel ik al een aantal uur geen gerommel in mijn buik. Gelukkig kan ik na een telefoontje meteen langskomen en word ik aan de CTG gelegd.

Baby ligt in stuit

Gelukkig horen we al snel een hartslag, maar tijdens het maken van de echo wordt er ontdekt dat de kleine in stuit ligt. Er moet even dubbel gecheckt worden, maar de kleine ligt met zijn voetjes onder zijn billen. Een geluk bij een ongeluk dat we dit nu zien in plaats van tijdens de bevalling.

Een paar dagen later mag ik terugkomen voor een uitwendige draaiing. Helaas mag mijn man Jeremy niet mee vanwege corona. Ik moet zeggen dat ik hier erg van baal, omdat ik niet helemaal weet wat me te wachten staat en me best alleen voel.

Weeënremmers tegen harde buik

Na een half uur opnieuw aan de CTG, krijg ik weeënremmers toegediend. Dit doen ze zodat ik tijdens de draaiing geen harde buik zal krijgen. Pff, wat voelt dit akelig zeg. Mijn hele lichaam wordt warm en begint langzaam te tintelen, terwijl mijn hart als een malle te keer gaat.

Uiteindelijk komen er twee sterke vrouwen de uitwendige draaiing doen. De eerste poging lukt het helaas niet. Er zit wel beweging in, maar hij blijft hangen bij mijn buikspieren. En wat doet het pijn zeg, maar het is nog goed vol te houden. Na vijf pogingen hebben ze het toch maar opgegeven. Daar ben ik op dat moment heel blij mee, want het is écht geen pretje!

Iedere week naar de gyaecoloog

Ik moet vanaf nu iedere week naar de gynaecoloog (helaas telkens alleen) om te kijken of er nog iets is veranderd. Ik moet ook alvast gaan nadenken of ik het vaginaal wil gaan proberen of dat we een keizersnee willen inplannen. Na veel praten, nadenken en de voor- en nadelen te vergelijken, heb ik besloten het vaginaal te proberen.

Zondag 10 mei: Moederdag. Jeremy is al onderweg naar zijn moeder om een lekker ontbijtje te brengen en ik ben nog even in bed blijven liggen. Plots voel ik het een en ander gebeuren daar beneden. Ik ben naast het bed gaan staan en het vruchtwater gutst eruit. Goh, ik wist wel dat dit per vrouw verschillend was, maar ik had nooit verwacht dat ik zó veel vruchtwater zou verliezen. Ik kan ook geen kant op, want bij iedere beweging voel ik een waterval langs mijn benen stromen.

Plas vruchtwater op de grond

Ik bel Jeremy op dat het begonnen is en hij heeft zijn moederdagcadeau nog net niet naar binnen gegooid en is zo snel mogelijk naar huis gekomen. Vanwege de stuitligging moet ik meteen naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen en na alle check ups, komen mijn weeën eigenlijk al vrij snel om de vier minuten.

Ineens voel ik plots iets daar ‘beneden’ en er valt weer een plas vruchtwater. Ik druk op het knopje en de verpleegster komt snel. Zij vertelt mij dat dat waarschijnlijk het gevoel is van het indalen.

Raar gevoel blijkt voetje van mijn kind

“Zo’n vijftien minuten later heb ik hetzelfde gevoel. Ik weet zeker dat ik daaronder iets voel. Uiteindelijk komt er een gynaecoloog kijken. Ze begint een beetje te lachen en zegt tegen Jeremy: “Kom eens kijken!” Hij vraag mij netjes toestemming en gaat kijken. Dat rare gevoel blijkt het voetje van mijn kind te zijn! Het eerste wat ik roep is: “Ik zei het toch!”

Vanaf dat moment gaat alles in een stroomversnelling. Ik zit helaas pas op zes centimeter ontsluiting en de operatiekamer wordt klaargemaakt voor een keizersnee. Omdat de kleine met een beentje gestrekt ligt en de gynaecoloog zijn stuit niet kan voelen, is het niet meer veilig om vaginaal te bevallen. Ik heb daar op dat moment meteen vrede mee.”

Ruggenprik en operatie

Ik krijg weeënremmers en ik mag vijf minuten later al naar de operatiekamer. Na twee pogingen om de ruggenprik te zetten (bij de eerste poging voelde ik een pijnscheut in mijn heup), begint de operatie en tien minuten later is Lewis daar! Wat een raar moment is dat. Mijn hoofd wordt opgetild om door het ‘luikje’ mee te kijken. Zijn beentjes worden omhoog getild en snel daarna mag ik hem even van dichtbij bekijken en kussen.

Na de Apgartest, mag Lewis op mijn borst liggen, terwijl ik ondertussen word dichtgenaaid. En zo snel dat Lewis gehaald is, zo langzaam gaat het daarna. Dat geduw en getrek aan mijn buik begint al snel te vervelen en ik word nog even misselijk. Uiteindelijk vind ik de keizersnee reuze meevallen! Ik ben vooral heel blij dat Lewis er helemaal klaar voor is en we hem snel in onze armen hebben.