“Ik heb 40 hele fijne zwangerschapsweken gehad. Niet misselijk, geen maagzuur. De laatste weken wel wat zwaarder met lopen en bewegen, maar alles doseren en ik kwam de weken goed door.”

Strippen? Inleiden? Wanneer doen ze dat eigenlijk?

“Vanaf 33+4 ging ik al met verlof, lekker op tijd en ik had er zin in. Thuis ging ik pas met 40 weken mijn zwangerschap vervelen en mijn uitgerekende datum van 14 december was ook al bereikt. Ik blij, want nu mag ons kleine ventje wel komen. Ideaal tussen Sinterklaas en Kerst in, voor zoverre december ideaal is. Maar meneer liet op zich wachten en ik was er fysiek en mentaal aan toe. Ik werd steeds dikker, kreeg in de laatste week nog striae en comfortabel zitten, lopen of liggen kwam niet vaak meer voor.

Strippen? Inleiden? Wanneer doen ze dat eigenlijk? Allemaal vragen die door mij hoofd spookten. Ondertussen kwam ook Kerst wel dicht in de buurt, ik kreeg het daar benauwd van, want dat is alles wat ik niet wilde. Geen kerstkind voor ons. Met 40+4 heb ik mij laten strippen, helaas zonder resultaat en met 41 weken mochten wij op gesprek komen in het ziekenhuis om eventueel te worden ingeleid die week erop.”

Spannend? Ja. Zin in? Zeker weten

“Alles was goed met ons kleine ventje, hij zat nog wel prima. Mijn ontsluiting was in drie dagen nog steeds één tot twee cm en we mochten dus een plan maken. Wij hebben gekozen om zo snel mogelijk ons kind te willen ontmoeten, dus kom maar op met dat ballonnetje.

Op zaterdagochtend half zeven stonden wij met 41+1 weken zwangerschap dan in het ziekenhuis. In de veronderstelling dat een ballonnetje vaak 48 uur blijft zitten en wij nog over de kerstmarkt zouden lopen die dag. Weer aan de monitor en vier tot vijf centimeter ontsluiting. Mijn vliezen werden gebroken en de hartslag van ons ventje gecontroleerd. Weer een ervaring rijker, ik was nog echt aan het genieten. Spannend? Ja. Zin in? Zeker weten. Ik was niet alleen nieuwsgierig naar ons ventje, maar ook naar hoe weeën zouden voelen en alles er omheen.”

Je mag hem niet meer loslaten

“Om half 13.30 uur wilde het niet meer met de weeën, ik wilde een ruggenprik en kreeg deze. Om 21.00 uur zat ik dan eindelijk op volledige ontsluiting en een dik uur later mocht ik persen. Ons ventje vond het nog even nodig om vast te komen zitten met zijn schouder, hoppa benen in de nek.

Om 23.12 uur werd onze prachtige Stijn na een uur persen geboren. Dan wel met een knip, maar hij lag heerlijk op m’n borst. Helaas toen was het nog niet klaar. Mijn placenta wilde niet komen en ik begon te vloeien.

Binnen een paar minuten stonden er acht mensen om mijn bed, mijn kind in de handen van mijn partner en ik met mijn benen en armen wijd op bed. Gynaecoloog, verloskundige en een aantal verpleegkundigen stond om mij heen. Een warmte deken, buik massage, meerdere infusen prikken, vloeistof erdoor knijpen en ik lag daar maar.

Code rood

“Ik blijf rustig, want je kunt immers maar beter alles over je heen laten komen en rustig blijven heb ik zelf geleerd. Ik hoorde ze zeggen ‘pas op, hier op de grond ook een plas bloed’ en ‘dit is ondertussen 1,8 kg’. Zo gek ook niet als uiteindelijk je baarmoeder niet wil samentrekken.

Met mijn achtergrond als verpleegkundige had ik het na vijf minuten door, foute boel. Uiteindelijk is er op de verloskamer nog een ballon naar binnen gebracht om de bloeding te stoppen, daarna mocht ik trillend naar de OK. Code rood. De laatste woorden die ik zei voordat ik de kamer verliet waren tegen mijn partner: ‘Je mag hem niet meer loslaten’ en wat was dat een prachtig uitzicht. Alsof ik toen al besefte dat het kantje boord was.”

Het is net een film

“Daar ga je dan, nog met een glimlach op je gezicht maar wel trillend van de kou, verontschuldigend dat het tijdens de overdrachtstijd van de verpleegkundigen was. Zo ging ik richting de OK. Het is net een film, die tl-bakken boven je hoofd. Op de OK wilde ik nog meehelpen, maar dat mocht en kon niet meer. Zo snel mogelijk onder zeil had ik wel door. Zo heb je nog nooit wat gehad en zo heb je alles.

Op de OK is het ballonnetje goed geplaatst en ben ik gehecht. Ik ben uiteindelijk drie en een halve liter bloed verloren in een dik uur tijd. Ik heb daar nog drie zakjes bloed gekregen. Om 2.00 uur kwam ik weer bij en om 2.15 uur hebben ze mijn zoon aan de borst gelegd.”

Ik ben ineens doodsbang

“Om 3.00 uur lag ik een kraamkamer, alles ging het goed en moesten we gaan rusten. Maar eerst nog even de opa’s en oma’s bellen hoor en een ijsje eten want oh … wat had ik last van mijn keel.

Trots en ontzettend moe deden wij onze ogen dicht, met een tevreden mannetje naast ons. Mijn partner was zo in dromenland en ook Stijn sliep tevreden. Maar ik? Nee, ik was ineens doodsbang. Ik durfde niet meer te slapen. Om 4.00 uur kwam bij mij het besef dat dit wel eens heel anders had kunnen aflopen. En dat terwijl ik voor mij zwangerschap nog zei dat ik thuis wilde bevallen.”

Genieten van onze mooie zoon

“Gelukkig heeft de verpleegkundige die nacht goed om mij gedacht, ze bood een luisterend oor en gaf mij eten en drinken. In de ochtend om 10.30 uur kwam de gynaecoloog langs om te vertellen wat er allemaal is gebeurd, want tijdens die avond en nacht hebben ze mij niks verteld. Het gaf mij rust.

De dag erop, Stijn was twee dagen oud, mochten wij naar huis. De bloedsuikerspiegel van Stijn is 24 uur bijgehouden en was goed. Ook mijn herstel ging prima en ik wilde graag weer naar huis, want genieten van onze mooie zoon, dat was het enige wat ik wilde.”

Genieten van elke dag

“Nu is Stijn twee maanden oud, hebben we een fijne kraamweek en kraamhulp gehad en kan ik het goed relativeren. Ik ben heel snel hersteld en Stijn is een heel fijn ventje. Niet dat er geen gebroken nachten of huiluren zijn, want ook die ken ik maar al te goed. Maar wij beseffen ons nu heel goed hoe blij wij met elkaar zijn en met onze prachtige zoon.

En misschien … Krijgt hij ooit nog wel een broertje of zusje, want zo’n bevalling, dat zegt niet dat het de volgende keer weer zo verloopt. Wij gaan dus genieten van elke dag, zoveel als dat we kunnen.”

Deel je verhaal

Heb jij ook een bevallingssoap meegemaakt? Stuur je verhaal (in ongeveer 500 woorden) naar redactie@wij.nl.