“Mijn kind ligt in stuitligging en omdat ik veel bloedingen heb doorstaan in mijn zwangerschap en daardoor geen ‘versie’ wil riskeren, staat er een geplande keizersnee op ons programma. In ons laatste weekend voor de komst van ons kind, een aantal dagen voor de geplande keizersnee, besluit ik om naar mijn ouders te gaan. Mijn man is een ‘dagje weg’ met zijn voetbalteam en ik heb geen zin om alleen thuis te zitten. Bovendien zijn al mijn ooms en tantes er ook die avond, hartstikke gezellig dus. Ik neem me voor om wél op tijd naar huis te gaan. Het is tenslotte een drukke dag geweest.”

Harde buiken, toch?

“Die avond loop ik wat door het huis van mijn ouders, af en toe een kop thee of koffie halende voor de ooms en tantes. Ik voel harde buiken, maar die heb ik sinds week achttien. Ik maakte me er niet meer druk om. Het valt me alleen op dat ze steeds frequenter dan voorheen opzetten. Maar ach, is logisch zo in de laatste weken. Ik drink nog één kopje thee en dan rijd ik dadelijk naar huis (zeg ik nog).”

OMG! Heb ik nu een natte broek?

“Ik ga naast mijn tante zitten en klets heel wat af over baby’s, de geplande keizersnee, haar bevallingsverhalen etc. Weer voel ik die harde buiken, maar dat had ik vijf minuten geleden ook al en vijf minuten daarvoor ook al!? Wat volgt dat elkaar ineens snel op!? En dan gebeurt het ook echt ineens … OMG heb ik nu een natte broek?

Ik weet niet hoe snel ik (subtiel) het gesprek met mijn tante afkap, want ik MOET dit gaan checken op de wc. Ik sta op, draai me om naar de keuken, zet een paar passen en ja hoor … een warme dikke plas water in m’n broek. HELP! Toevallig loopt op dat moment mijn vader met wat flesjes bier door de keuken. Ik vraag hem direct mijn moeder naar boven te sturen. Zelf ga ik alvast de trap op en flats … weer een plens erbij in mijn broek. Ik weet genoeg. Dit kan maar een ding betekenen!”

Oké, de hele familie weet nu dat ik ga bevallen

“Terwijl ik op de wc zit en besef dat mijn vliezen zijn gebroken, probeer ik mijn man te bellen. Tegelijkertijd hoor ik mijn moeder de trap op stormen. Mijn man krijg ik niet te pakken.. hij heeft geen bereik (zul je altijd zien). Ik bel alvast met het ziekenhuis en op dat moment staat mijn moeder naast me. Ze schrikt enorm maar weet direct wat er gaande is. Ze rent terug naar beneden en zegt mijn vader het bier aan de kant te gooien want ‘we moeten NU naar het ziekenhuis’. Hoor ik dat nou goed? Gaan mijn vader en mijn moeder met mij mee naar het ziekenhuis?

Heel even lach ik hardop maar tegelijkertijd shaked heel mijn lichaam van de spanning. Wat gebeurt hier? Beneden zitten twaalf ooms en tantes, die weten nu allemaal dat ik gebroken vliezen heb en mijn ouders gaan mee? Oh nee, dit gaat even niet volgens planning en weer betrap ik mezelf op een hardop lachje. Gauw krijg ik mijn man aan de telefoon. Hij sneakt weg op het feestje met zijn voetbalteam en komt direct naar me toe.”

Hilarisch: in de thermolegging van je vader naar het ziekenhuis

“Mijn moeder rent ondertussen van boven naar beneden opzoek naar haar taak in deze situatie. Op dat moment wordt gauw duidelijk dat mijn man eraan komt maar dat ik deze broek niet meer zal kunnen dragen naar het ziekenhuis toe. Aan haar de eer om iets in huis te vinden wat ik aan kan trekken. Ondertussen probeer ik mijn gedachte om te laten schakelen. Die kleine draak in mijn buik besluit dus nu even lekker te komen. Geen geplande keizersnee dus maar een spoedje. Oké laat maar komen dan, dit komt helemaal goed!

En daar is ze weer.. mijn moeder.. de heldin in dit verhaal want zonder haar ging ik met zoveel meer spanning dit avontuur aan. Ze heeft iets gevonden, gelukkig hoef ik niet in een natte broek naar het ziekenhuis. ‘Trek maar aan meisje’.. en terwijl ik mijn voet door een gat steek en zij het ‘ding’ afrolt naar boven toe, zie ik wat ik aan krijg. Huh? Moet ik hierin naar het ziekenhuis? We lachen hardop en beseffen dat er écht geen beter alternatief in huis aanwezig is. Ach wat maakt het ook uit. Ons kind komt eraan! En zo vertrek ik vijf minuten later, samen met mijn man, met een handdoekje tussen mijn benen in de thermolegging van mijn vader.”

Een heerlijk opgevouwen stuitliggertje

“Precies 2 uur later is onze zoon, middels een spoedkeizersnee, geboren. Een heerlijk opgevouwen stuitliggertje die ons eerst zijn dikke billen liet zien. Alles is goed verlopen en ook een keizersnee is een mooie en bijzondere ervaring. In die nacht hebben mijn man en ik niet geslapen. De adrenaline gierde door onze lichamen en sowieso, ons eerste kind werd geboren, we konden onze ogen er niet vanaf houden.

Wetende dat er nog 12 ooms en tantes op een berichtje zaten te wachten hebben we onze familie en vrienden snel het goede nieuws laten weten. En dit verhaal? Oh hebben we daar, en wat moeten we dat nu nog steeds, nog vaak om lachen.”

Deel je verhaal

Heb jij ook een bevallingssoap meegemaakt? Stuur je verhaal (in ongeveer 500-800 woorden) naar redactie@wij.nl.