“Acht maanden was ik kotsmisselijk en had ik werkelijk nergens energie voor. Ik kan niet wachten tot mijn bevalling wordt ingeleid. Met 39 weken mag ik me melden voor de plaatsing van de ballonkatheter. Al snel na de plaatsing krijgt ik gigantische pijn. Ik ben opgelucht: het gaat eindelijk beginnen. Kromlopend van de pijn mag ik naar huis. Eenmaal thuis aangekomen blijkt het echt niet te gaan en gaan we na vijf minuten met gierende banden terug naar het ziekenhuis.

Zeldzame afweerreactie tegen de ballonkatheter

“In het ziekenhuis blijkt dat ik een afweerreactie heb gekregen op de ballonkatheter. Dit gebeurt maar bij heel weinig mensen en ik was (helaas) de gelukkige. Ze verwijderen hem direct. De rest van de dag mag ik bijkomen en de dag erna meld ik mij weer voor het plaatsen van een hormoonveter. Na de plaatsing van de veter, krijg ik al snel weeën die ik wegpuf. De ontsluiting komt alleen niet op gang. ’s Avonds, nadat ik dus van 9.00 tot 19.00 uur weeën had gehad, krijg ik twee spuiten in mijn been: slaapmiddel en pijnstilling.

De volgende ochtend zit ik nog steeds op één centimeter ontsluiting. Ik word weer naar huis gestuurd. Ik ben boos en teleurgesteld, omdat we nog steeds zonder baby naar huis gaan. De volgende dag melden we ons weer voor een nieuwe hormoonveter. Ook nu begonnen de weeën gelijk na de plaatsing. Ik heb er weinig vertrouwen meer in, maar om 16.00 uur voel ik een flinke steek in mijn buik: mijn vliezen breken. Mijn man en ik geven elkaar een high-five: het gaat nu echt beginnen en er is geen weg terug. Wij gaan niet meer naar huis ZONDER baby.”

Ik beland in een heftige weeënstorm

“Dit euforische moment is snel voorbij, want nog geen minuut later krijg ik een ontzettend heftige weeënstorm. Ik weet werkelijk waar niet waar ik het zoeken moet. Het voelt alsof er een hele grote golf over me heen denderde en ik niet weet waar en wanneer ik naar adem moet happen. Ik probeer me te focussen op mijn ademhaling, maar het is niet te doen zonder adempauze. Ik smeek al snel om pijnbestrijding, een ruggenprik om precies te zijn. Als de anesthesist er eindelijk is, hoop ik verlost te worden van de pijn. Hoewel ik blijf zeggen dat de ruggenprik niet werkt het ziekenhuispersoneel blijft volhouden dat het effect nog moet komen.

Een uur later komen ze tot de conclusie dat de ruggenprik inderdaad niet goed zit en wordt de anesthesist opnieuw opgetrommeld. Nu zit hij wel goed, wat een verlossing! In de tussentijd word ik aan het infuus gelegd, omdat mijn ontsluiting niet wil vorderen. De weeën zijn niet krachtig genoeg. Pardon?! Een paar uur later werk de ruggenprik niet meer en zit ik nog altijd op de vijf centimeter ontsluiting die ik al had bij het breken van mijn vliezen.”

Er wordt aan mij gesjord als een koe

“In de uren durende weeënstorm die ik erop heb zitten, is er geen centimeter bij gekomen. Wat een teleurstelling! Om 01.00 uur willen ze het nog twee uur aankijken. Het zijn twee helse uren, helaas zonder resultaat. Ik moet naar de operatiekamer (OK) voor een keizersnee. Op de OK wordt opnieuw een ruggenprik gezet (de derde dus inmiddels).

Na wachten en nog eens wachten blijkt ook deze ruggenprik niet te werken. Ik lig al vastgebonden met mijn armen en benen. Alsof ik een koe ben, wordt er aan me gesjord, totdat ik boos wordt en zeg dat ze eerst mijn benen los moesten maken. Ik kan toch nooit rechtovereind komen met zo’n enorme buik terwijl mijn benen vastgebonden zitten?!”

In alle chaos vang ik een glimp op van mijn dochter

“Ruggenprik nummer vier wordt geprikt, wat is dit vreselijk! Deze ruggenprik zit te hoog, waardoor ik niet zelfstandig adem kan halen. Ik had echt het gevoel dat ik stikte. Terwijl ik alleen maar bezig ben met proberen te ademen, wat (zoals je begrijpt) leidt tot paniek omdat het niet goed lukte, wordt onze dochter geboren. In alle chaos heb ik een glimp van haar opgevangen.

Daarna hebben ze mij onder algehele narcose gebracht. Hierdoor heb ik niets van het geluk van haar geboorte meegekregen.”

Wat een enorme baby!

“Na 38 weken kotsmisselijk te zijn geweest - vier dagen weeën, vier ruggenprikken (waarvan er maar één goed zat) en een algehele narcose - is eindelijk onze dochter geboren. Onze dochter woog, tot onze grote verbazing, 4715 gram. Wat een enorme baby! Achteraf dat de reden te zijn van het niet willen vorderen van de ontsluiting.

Mijn soap stopt helaas niet na mijn bevalling. Ik krijg een infectie en heb nog veel last gehad van nachtmerries waarin ik stikte. Eén ding is zeker: als ik ooit nog eens ga bevallen, ga ik naar een ander ziekenhuis.”