Naar de huisarts

Uiteindelijk hakken we de knoop door en gaan we naar de huisarts, daar leg ik onze frustratie en wanhoop uit. De huisarts verwijst ons meteen door naar het ziekenhuis waar alles begint. Mijn partner moet zijn zaad inleveren, dat is een standaard eerste stap. Daar komt ook meteen het ‘probleem’ naar boven. Hij produceert niet voldoende zaadcellen om mij op een natuurlijke manier zwanger te maken. Ik ben eigenlijk heel erg opgelucht als ik het nieuws krijg, terwijl het voor mijn partner natuurlijk een klap in zijn gezicht is. Het enige wat ik denk is: wauw, dit is klote nieuws, maar wij kunnen met hulp gewoon kinderen krijgen!’

Starten met het ICSI-traject

Na heel veel onderzoeken bij mij en mijn partner mogen wij eindelijk starten met het ICSI-traject, een vorm van IVF. Een maand lang moet ik spuiten zetten bij mezelf en dat vind ik een heftige ervaring. Daarna krijg ik een punctie en de terugplaatsing van één bevruchte eicel. Ze hebben bij mij één bevruchte eicel teruggeplaatst. Verder heeft het ziekenhuis er nog vier die ook goed zijn, maar die vriezen ze in.

Nu is het moment van 14 dagen wachten aangebroken. Ik krijg vanuit het ziekenhuis een datum mee om een zwangerschapstest te doen. Als ik voor die tijd ongesteld word, weet ik natuurlijk genoeg.

Ik ben zwanger!

En inderdaad. Mijn menstruatie blijft uit en test die ik doe is positief! OMG HAHA, de eerste poging meteen raak. Wauw, wat een vreugde. Een hele ontlading van emoties gaat door mij heen. Ik bel het ziekenhuis meteen op en ze zijn ook ontzettend enthousiast. We plannen meteen onze eerste echo in.

Met zes weken zwangerschap krijg ik een vroege echo, dit is een inwendige echo. Deze echo doen ze zo vroeg om te kijken of de embryo zich wel op de juiste plek heeft ingenesteld. Dit wordt extra gecontroleerd, omdat mijn zwangerschap op een kunstmatige wijze is ontstaan. Gelukkig is het allemaal goed. Ik vind het ontzettend bijzonder om een klein stipje te zien op het scherm. We kunnen zelfs het hartje al zien!

De echoscopiste maak even een rondje door mijn baarmoeder om te kijken of alles er verder goed uit ziet. Dan houden wij met zijn drieën onze adem in …

Echo van de tweeling van Danouk

Twee kloppende hartjes in mijn buik

Huh, zien wij dit nou goed? Jazeker!!! Nóg een streepje met een kloppend hartje. Niet te geloven. Ik ben zwanger van een tweeling. Een week later bij zeven weken moeten we terugkomen om nog een echo te doen, dan bevestigen zij of het er echt twee zijn. En jahoor, ook bij deze echo zijn er twee mooie kloppende hartjes te zien.

Ik ben momenteel tien weken en vier dagen zwanger van een eeneiige tweeling. Ik deel mijn verhaal om andere dames hoop te geven, dat je niet meteen bang hoeft te zijn als je niet zelf in één keer zwanger kunt raken. Wij kijken erg uit naar de komst van onze zo gewenste tweeling!

Danouk showt trots haar tweelingbuik