We waren op dat moment bezig met een adoptieprocedure. Een paar weken voordat ik zwanger werd, zagen we op een onverwachte plek een ooievaarsnest en zeiden we tegen elkaar dat het misschien een teken was dat we spoedig papa en mama zouden worden van een adoptiekindje. Maar vanwege corona liep onze procedure flinke vertraging op en de moed zonk ons af en toe in de schoenen. Het was duidelijk dat het allemaal nóg veel langer zou gaan duren. Maar het lot besliste anders.

Een positieve zwangerschapstest

Ik zal het moment dat ik met een positieve zwangerschapstest in mijn hand zat nooit meer vergeten. Talloze emoties gingen in tien seconden door me heen. Verbazing, blijdschap en ook een beetje schrik want als het maar goed zou gaan. Er volgden spannende weken en pas na dertien weken, toen we allerlei testen en echo’s achter de rug hadden, durfden we er echt van te genieten.

Geboorte dochter

We zaten dus op een hele grote roze wolk toen onze dochter, nadat ik een week in het ziekenhuis was geweest, eindelijk gezond werd geboren. Wat was ze prachtig! Dat lieve neusje, de mooie lange wimpertjes, het perfect gevormde mondje en de schattige kleine knuistjes. We noemden haar Milou Aimée. Haar tweede naam kozen we vanwege de betekenis. Geliefd en gewenst. De eerste weken gingen, ondanks de enorme vermoeidheid van een zware bevalling, als in een roes voorbij.

Baby is een dagbraker

Ik moet toegeven dat de roze wolk tijdelijk iets minder roze werd omdat onze dochter een zogenoemde dagbraker was. Overdag sliep ze vrijwel niet, hooguit een half uurtje en wat hazenslaapjes hier en daar. In de nachten daarentegen sliep ze al gauw als een os. Dus misschien mochten we helemaal niet klagen, maar we hadden overdag geen moment rust. Ik dronk uitsluitend koude koffie en thee en er waren dagen dat ik pas om drie uur ’s middags mijn tanden kon poetsen. Maar zoals alle clichés waar zijn, is ook het cliché waar dat je voor je eigen kind alles over hebt. Ook al zat ik aan het einde van zo’n dag totaal uitgeput op de bank, als ze naar mij lacht met haar ondeugende lach is alles weer goed.

Mijn eigen, kleine meisje

Ik leer haar steeds beter kennen. En elke dag hou ik meer van haar. Als ik aan haar denk, dan denk ik aan bijzondere momenten. Hoe ze voor het eerst lachte. Hoe ze een beetje angstig mijn trui bleef vasthouden toen ze in badje ging. Hoe ze blij werd van de wapperende blaadjes tijdens een herfstdag. Hoe ze met open mond naar diezelfde herfstbladeren aan de bomen keek, terwijl ze in de kinderwagen lag. Hoe ze vrolijk lachte naar de vrouwelijke arts op het consultatiebureau, totdat ze haar vaccinaties kreeg. Hoe ze het uitkraait van plezier als ik haar ’s morgens uit haar ledikantje haal.

Het is een heerlijk en grappig kind en mijn gevoel van trots wordt steeds groter. Als ze naar mij lacht voel ik een blijdschap die met geen enkel gevoel te vergelijken valt. Mijn eigen kleine meisje. Ik heb er heel lang op moeten wachten, maar wat is dit wonder onbeschrijflijk mooi.

Lees ook: Na ruim 10 jaar proberen raakte Hilda zwanger van haar ‘kleine wonder’