Ik weet het nog heel goed. Ik deed twee jaar geleden een zwangerschapstest met het idee: doe maar even snel, want dan zijn we daar ook vanaf. Al heel snel zag ik het tweede streepje verschijnen en binnen 10 minuten stond de wereld op z’n kop. Ik was tenslotte pas 19 jaar. Onze ouders steunden ons, vrienden waren - zoals alle anderen - wel wat in shock, maar naderhand blij voor ons.

We beleven daarna negen maanden lang een rollercoaster aan emoties. Het ‘probleem’ is dat een 19-jarige een andere mindset heeft dan een 32-jarige die er bewust voor gekozen heeft. Iemand had ooit tegen mij gezegd dat je (bij het krijgen van een kind) er eigenlijk nooit echt klaar voor bent. Dat gaf rust.

Heftige moodswings

Mijn vriend en ik kwamen erachter dat als je in verwachting bent, het haast lijkt alsof je alles al hoort te weten. We ervaarden dat als nadeel. Ik had nooit van de termen foliumzuur of NIP-test gehoord. Ik raakte soms wel even in paniek, waar waren we in hemelsnaam aan begonnen?

Ik had enorm veel last van moodswings. Dat was overigens mijn enige kwaal. Ochtendmisselijkheid en alle eerste kwaaltjes die je kunt hebben, sloeg ik klaarblijkelijk over. Ik kwam er pas na zeven achter dat ik zwanger was.

De moodswings gingen van kwaad tot erger. Ik maakte mijn vriend om 4.00 uur in de nacht wakker voor tompoezen en begon te schelden en te huilen toen hij zei: “Waar moet ik die nu vandaan halen?”

Normaal ben ik totaal niet zo. Ik bereikte het toppunt toen ik ongeveer 16 weken was. Ik wilde me aankleden, maar ‘gewone’ kleren paste ik niet meer. Mijn babybuikje zag je nog niet echt. Ik voelde me dik en barstte in tranen uit. Ik trok alles uit mijn klerenkast en gooide alles op de grond, plofte ernaast en begon keihard te huilen. Mn vriend troostte me en praatte die gedachtes van mij af. Voor de zwangerschap had ik net een beetje geleerd om van mezelf te houden. Ik had altijd een laag zelfbeeld gehad.

Geef mij liever vertrouwen dan een afkeurende blik

Als je social media bekijkt, word je overspoeld met plaatjes van wasbordjes en super slanke bikinimodellen. Wat blijkbaar als een ideaal beeld wordt gezien. En ik geef toe, je staart je er blind op. Nadat je een beetje in je flow zit van je zwangerschap, merk je toch de vooroordelen. De gezichten als je door de stad loopt, de starende ogen naar je buik en dan naar jou. Er zullen vast dingen achter mijn rug gezegd zijn, omdat ik nog jong ben. Van die gedachte word ik nog steeds naar.

Waarom doen mensen dat? Je in een bepaalt daglicht stellen, een negatief donkerder daglicht. Zwanger zijn is - vind ik - het mooiste dat er bestaat in de wereld. Als jonge (tiener)moeder moet je net zo goed alle luiers verschonen, heb je slapeloze nachten en zal het je soms ook teveel worden. Geef mij daarom liever vertrouwen dan een afkeurende blik.

De lessen na mijn bevalling

Na een vlotte thuisbevalling van zes uur kwam onze zoon gezond ter wereld. We waren intens blij en gelukkig met ons kind. Na ongeveer een half jaar besloot ik om weer te werken. Dat ging een paar maanden goed tot ik merkte dat alles zwaar begon te worden.

Ik wilde alles perfect doen, liet niets over aan een ander en gunde mezelf geen rust. Dat hield ik nog een paar weken vol, totdat de dokter met een diagnose kwam: burn-out/depressie. Dit is nu een jaar terug. Ik nam deze diagnose niet voor lief. Terwijl ik nu weet dat je niets perfect kan doen. En wat is perfectie eigenlijk? Perfectie is gecreëerd door onszelf, net als al die plaatjes op social media die je gek kunnen maken.

Ik zeg tegen andere jonge ouders: wees trots, je kan het!

Nu zijn we een jaar verder en ben ik een initiatief begonnen om jonge (tiener)ouders te helpen en ondersteunen. Ik bied een extra luisterend oor. Mijn motto is: wees de persoon die je vroeger nodig hebt gehad.

Je wordt vader en/of moeder en dat is een van de mooiste gebeurtenissen op de wereld. Daar mag je trots op zijn! Ik wil andere jonge moeders het gevoel geven dat je het uiteindelijk allemaal kan, ondanks je leeftijd en dat je jezelf een trots mama of papa mag noemen. Ik doe dit op geheel vrijwillige basis en ben dus ook geen ‘professional’. Ik kan een ‘tussenweg’ zijn, het een stukje makkelijker maken, want ik heb het tenslotte zelf meegemaakt. Wat je verhaal ook is, we willen allemaal hetzelfde. Een gezond kind opvoeden en hem als trotse ouders een glansrijke toekomst geven.

Ik wil met mijn initiatief anderen meegeven dat je alles kunt bereiken als je er maar in gelooft. Laat nooit iemand je het gevoel geven dat je iets niet verdient of kan. Als jij het echt graag wilt dan gaat het je lukken. Echt!

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.