Ze zeggen weleens dat kinderen veel meer aanvoelen dan wij ‘grote mensen’ die dat afgeleerd hebben. Die gedachte schoot door mijn hoofd toen onze middelste zoon vanuit het niets mijn platte buik begon te knuffelen. “Mama, jij hebt een baby in je buik zitten he?”

Zoon zegt dat hij de baby in m’n buik kan horen

Met grote ogen en een beetje stomgeslagen kijk ik hem aan. Ik weet zelf net twee weken dat ik zwanger ben. Aan de buitenkant is er nog zelfs geen hint van een zwelling te zien en op mijn man na weet verder niemand er nog van. We hebben het er ook niet over wanneer de kinderen thuis zijn, en op wat eerste hormonale klachten na, gaat het drukke dagelijkse leven gewoon z’n gangetje. “Waarom denk je dat ik een baby in mijn buik heb zitten?”, vraag ik hem nieuwsgierig. Hij drukt zijn oor tegen mijn buik en slaat z’n armen om m’n middel. “Ik kan de baby horen. Jij toch ook?”

Meer tussen hemel en aarde

Nu is dit niet de eerste keer dat Finn ons verrast met zulke opmerkingen. Hij praat ook heel soms over ‘zijn vorige vader en moeder, met dat witte haar die heel boos waren en toen hij doodging in het bos en in mijn buik ging’. Terwijl de oudste en de jongste het nergens over hebben en lekker met hun eigen wereldje bezig zijn, kijkt Finn me in de volgende weken regelmatig verliefd aan, alsof we samen een geheim delen die niemand anders weet. Ik wil niet tegen hem liegen, dus ik ontken het niet, maar ga er verder ook niet op in. Maar vergeten of loslaten doet hij het niet.

Vitaliteitsecho

Wanneer we thuiskomen na die eerste vitaliteitsecho, besluiten we om het goede nieuws met onze 3 jongens te delen. We zetten ze naast elkaar op de bank en vertellen ze het blijde nieuws, dat er een baby in mama haar buik groeit en dat ze een broertje of zusje krijgen. Jonah zijn mond valt wijdopen van ongeloof en enthousiasme, die had blijkbaar helemaal niks gemerkt. Sean snapt er als driejarige nog bar weinig van en praat brabbelend door over Peppa Pig en Finn kijkt ons rustig met een glimlach aan. “Ik zei het toch”, zegt hij. “Ik wist dat al. Ik zei toch al dat ik de baby kan horen.”

Broertje of zusje?

De jongens zijn vanaf dat moment vooral bezig met raden of ze nou alweer een broertje krijgen of misschien een zusje dit keer. Alsof zij het geslacht kunnen bepalen door het hardste te roepen gaat het heen en weer “Een zusje!” “Nee, een broertje. Meisjes zijn stom!” “Hey, mama is ook een meisje hoor!” “Ja maar mama is de enige prinses”.

Peuter wil ook naar babydokter

Ondertussen begint het onderwerp ook voor de jongste steeds meer te leven. Hij trekt regelmatig zijn shirt omhoog, wrijft over z’n lekkere, mollige peuterbuik en zegt dat er een baby in zit en dat hij naar de babydokter moet. Finn blijft er duidelijk over naar zijn broers toe: “Nee, mama krijgt een baby, jij niet, en het wordt weer een jongen.” We zijn benieuwd of de baby deze geheime informatie alvast heeft toegefluisterd aan Finn.

Lees ook: Blogger Annette is back, want nummer 4 is op komst