Een paar dagen voor ik ongesteld moet worden, merk ik het al gelijk. Sean is zoals de meeste nachten tussen ons ingekropen en nestelt zich heerlijk tegen me aan. Zijn kleine elleboog stoot tegen mijn borst en ik krimp ineen van de hevige pijn. Oke, die zijn opeens wel heel erg gevoelig en gespannen?!

Van hevige trek naar kotsmisselijk

Als ik die middag zit te lunchen met collega’s draait mijn maag zich opeens om. Van hevige trek naar kotsmisselijk en dat in een paar happen tijd. Ik gooi het op ‘ik heb vast iets verkeerds gegeten’, vlucht naar de wc en probeer de rest van de middag de misselijkheid weg te slikken. In de dagen die volgen nemen die hormonale klachten alleen maar toe. Van de ene opvlieger naar de andere, doe ik zo goed mogelijk alsof er niks aan de hand is, maar van binnen neemt het vermoeden toe: tijd voor een zwangerschapstest. Ja hoor, het is raak. Baby nummer vier is onderweg! En hoe leuk dat nieuws ook is, de welbekende zwangerschapskwaaltjes nemen in rap tempo toe.

Het eerste trimester: stiekem toasten met ice tea

Wat een bizarre periode is zo’n eerste trimester ook eigenlijk. We willen het pas aan anderen vertellen nadat we een goede echo hebben gehad, maar ondertussen loop ik erbij als een hormonaal wrak. Overweldigende misselijkheid die soms opeens opspeelt, toenemende vermoeidheid, opvliegers en dan heb ik het nog geeneens over de emoties die door m’n hoofd jagen. Als alles maar goed gaat, wat onwijs leuk, ik durf niet meer, shit dan moet ik straks weer bevallen, wat duurt het nog lang voor die eerste echo gemaakt wordt, zouden we na drie jongens een meisje krijgen…

Terwijl het leven doorraast, kruip ik ’s middags het liefst een uur onder de dekens. Zo moe! “Je hebt toch geen corona? Heb je al een test gedaan?”, is een vraag die ik van een bezorgd familielid krijg tijdens een verjaardag. Ja, ik heb inderdaad een test gedaan en hij was positief, maar het is geen corona, dacht ik nog bij mezelf. “Neuj, ik heb gewoon een paar nachten slecht geslapen”, geef ik maar als excuus. Het is geeneens gelogen, want door dit spannende nieuws en de verse lading hormonen slaap ik ’s nachts opeens een stuk slechter. Ik vul stiekem mijn witte wijnglas nog een keer met ice tea green en toast vrolijk mee alsof we niks te verbergen hebben.

Het verschil met mijn eerste zwangerschap

Terwijl ik tijdens mijn eerste zwangerschap nog alle rust en ruimte had om aan de kwaaltjes toe te geven, ligt dat nu anders. De dagen zijn gewoon te druk en ik merk dat ik toch wel iemand moet inlichten. Een paar helpende handen of een luisterend oor is geen overbodige luxe tijdens deze spannende eerste weken van een gloednieuwe zwangerschap!

Het geeft een hoop rust om even een keer niet de kinderen uit school te hoeven halen of om de zorgen over buikkrampen te bespreken met iemand anders dan mijn man. Mijn lichaam is keihard aan het werk om een nieuw mensje te bouwen, maar de buitenwereld ziet er nog niks van. Toch is het voor mij al mijn hele wereld geworden. Een wereld die ik niet veel langer verborgen hoef te houden, want de eerste echo komt eraan. Spannend!