1. Heel lekker: de komst van het zwangerschapsverlof

Oh boy, wat was ik ontzettend toe aan mijn zwangerschapsverlof. Mijn laatste werkweken telde ik reikhalzend af. Ik vond mijn werk lichamelijk en mentaal zwaar worden, terwijl ik mijn werkdagen nog wel voornamelijk zittend doorbracht. Diep respect voor alle kapsters, verpleegsters en andere zwangere bezige bijtjes: ik doe het jullie niet na. Met 35 weken ging ik (eindelijk) met verlof en het is HEERLIJK. Vooral om niks meer te moeten, wat goed aansluit bij #2 …

2. Mijn plotselinge dringende coconbehoefte

Ik heb deze laatste zwangere weken enorm veel zin in quality time met mezelf. Ik breng mijn verlofdagen al slapend, tuttend, koffiedrinkend en boeklezend door. Normaal ben ik een drukke tante, maar ik vermaak me nu prima met het eindeloos wassen en strijken van babykleertjes en het kijken van slechte tv programma’s. Dit alles geheel in lijn met het algemene advies ‘dat je van je rust moet genieten zo lang het nog kan’. Check!

3. Een drukkend gevoel op mijn bekken

Apart: dankzij de indalen van de baby heb ik regelmatig een drukkend gevoel op mijn onderbuik en bekken. Niet per sé een rotgevoel, maar gewoon gekkig. Het herinnert me eraan dat de kleine er binnenkort een keer uit zal willen. Want oh ja, straks komt er een bevalling…

4. Geen flauw idee hebben hoe lang het allemaal nog gaat duren

Wat ik heel gek vind aan deze laatste weken: dat ik geen flauw idee heb hoe lang ze duren. Komt de baby morgen, of over 5 weken? Als notoire controlfreak zou ik een vaststaande datum wel handig vinden, maar zo werkt het nu eenmaal niet. Dus zit er niks anders op dan maar gewoon een beetje door te leven alsof er voorlopig geen baby komt, terwijl er natuurlijk elk moment een baby kan komen. Whaa!

5. Afscheid van de schopjes

Toeleven naar de komst van de baby is ook: afscheid van de schopjes. Want straks is het wiegje gevuld, maar mijn buik leeg. En ondanks dat ik van dat laatste een hoop voordelen zie (eindelijk weer een beetje normaal kunnen bewegen!), zal ik haar schopjes toch wel missen. Dus dat houd ik mezelf nog even voor als ik weer een dreun in mijn ribben krijg.

6. De constante vraag: ‘Zijn jullie er helemaal klaar voor?”

Een geliefde vraag van omstanders: of we er ‘klaar voor zijn’. Jongens, ik heb geen idee. Ben je ooit klaar voor het krijgen van een kind? In de materiële zin zijn we onderhand behoorlijk ‘klaar’. Dat is in ieder geval iets, lijkt me…

7. Het gevoel dat we er helemaal niet klaar voor zijn

… Maar soms bekruipt me het gevoel dat we er dus echt totaal NIET klaar voor zijn. Want alles is zo onzeker! Hoe is het straks als die kleine er is? Zal ze gelijk vertrouwd voelen, of moeten we wennen? Hoe ben ik er aan toe na de bevalling? Hoe zal de borstvoeding gaan? Wordt ze een huilertje of een rustige engelbaby? Hoe is onze kraamhulp en hoe handelen we het kraambezoek? Vragen, vragen.

8. Een baby vasthouden en je realiseren dat je eigen exemplaar nu compleet en wel in je buik zit

Vorige week was ik op kraamvisite. Met de kleine man in mijn armen bedacht ik ineens: zo sta ik binnen een paar weken met de mijne. Met mijn eigen baby. Niet meer ‘ooit’, maar al heel gauw! Wauw. En dat denkende voel ik me ineens heel erg ‘klaar’. Kom maar door met die baby … Met ONZE baby!