8 april 2019 - Onze prachtige zoon is geboren. Het is stil…..oorverdovend stil. We wisten dit van tevoren, maar wat doet dit pijn. Ik wilde er niets van weten, hem niet aanraken en niet zien. Het deed mij te veel pijn. Een aantal keren werd er gevraagd: ‘weet je het zeker?’. En ja, op dat moment wist ik het zeker.

De kleine Siem werd in een bak met koud water bij ons gezet op de kamer. Uiteraard was dat onze eigen keuze; een wateropbaring zou ervoor zorgen dat hij langer mooi zou blijven. Ook hadden we op voorhand al aangegeven dat we een fotograaf wilde voor mooie foto’s en herinneringen van dit ene moment. Je kunt dit nooit meer terughalen.

Ook was het voor iedereen duidelijk dat wij geen bezoek wilden ontvangen. Alleen de beste vriend van mijn man is de gehele dag in het ziekenhuis geweest. Dit was een prettige afleiding. Gelukkig merkte mijn man na de bevalling goed op dat ik toch wel behoefte had om mijn zus en moeder bij mij te hebben. Hij heeft deze gebeld en ze waren er vrij vlot. Zij zijn dan ook de enige die onze prachtige zoon hebben gezien. Ondertussen had ik nog steeds mijn kindje niet in mijn armen gehad, ik kon het niet aan. Het voelde zo definitief. Afscheid nemen wilde ik niet.

Naar de OK

De placenta wilde niet loslaten en ik werd naar de OK gebracht. Weg van mijn kindje en mijn man, het voelde zo zwaar. Toen het klaar was, mocht ik gelukkig snel terug naar mijn kamer. De verpleegkundige heeft mij nogmaals gevraagd of ik zeker wist dat ik de kleine niet vast wilde houden. “Het is je enige kans, dit moment kan niet overgedaan worden”, zei ze. En ze had gelijk.

Mijn zus, moeder en de vriend van mijn man zijn naar huis gegaan, zodat wij dit moment met ons drieën konden beleven. En toen had ik hem dan toch vast. En oh, wat deed dat zeer. Zo klein, zo mooi, zo af en zo van ons! We hadden hem zoveel liefde willen geven, deze kleine man was zo gewenst.

De fotograaf heeft prachtige foto’s gemaakt en kwam deze dezelfde avond nog langsbrengen op een USB. Dit was heel fijn, want zo konden wij de foto’s kijken op het moment dat wij daaraan toe zouden zijn.

Die nacht hebben wij afscheid genomen van Siem. We hebben gevraagd of ze hem mee wilde nemen. Hij is gecremeerd en hij is altijd bij ons in huis, we hebben geen uitvaart gehad. Dit was voor ons te beladen.

Uitslag vruchtwaterpunctie

En dan komt 9 april, de dag dat ik ben ontslagen uit het ziekenhuis. Je komt thuis, zonder baby. Niet in je buik, niet in je armen, maar ik was wél bevallen, dus werd er continu aan herinnerd. Wat ons erdoorheen heeft gesleept, was echt de liefde die we van vrienden en familie hebben ontvangen.

Zoals in mijn eerste verhaal verteld, hebben wij een vruchtwaterpunctie laten doen. De uitslag was hiervan hadden we nog niet binnen. We wachtten dus nog steeds op het nieuws. Een aantal dagen later lag er een brief op de mat van het Erasmus MC. Het bleek een hele lieve en persoonlijke brief, met een goede uitslag! Er was niets mis, onze kleine man heeft ‘gewoon pech’ gehad. En dat was een ontzettend opluchting; want een kindje was zo gewenst bij ons. Natuurlijk niet direct, we moesten het verlies van Siem verwerken en een plekje geven. Anders zouden we ook geen liefde kunnen geven aan een nieuw leven.

Positieve zwangerschapstest

En toen kwam januari 2020, een positieve zwangerschapstest in de handen! Oh, wat waren we blij. Maar tegelijkertijd ook bang: ‘wat als..?’. Natuurlijk moet je zo niet denken, maar die gedachten blijven. Met zes weken zaten we al in het ziekenhuis voor de eerste controle. Er viel natuurlijk weinig te zien, maar de zwangerschapstest had het goed: ik was zwanger! “Iedere twee à drie weken moet je naar het ziekenhuis voor een echo”, werd me verteld. Ze gaan de baby goed in de gaten houden.

En toen kwam corona. Toen moest ik opeens alles alleen doen, mijn man mocht niet meer mee naar het ziekenhuis. Elke afspraak was zo spannend: zal het allemaal wel goed zijn? Eind april, tussen de 18 & 19 weken kreeg ik mijn 20-weken echo. Mijn man mocht hier niet bij aanwezig zijn, maar dat kon ik gewoon niet aan. Na verschillende telefoontjes en uitleg over onze situatie, heeft de gynaecoloog besloten dat ik dit niet alleen hoefde te doen. We mochten toch samen. Tijdens die echo zagen we de baby. Het groeide goed, was zelfs een beetje groot en alles zat er op en eraan. Ja, letterlijk alles, want het werd weer een jongentje! Na deze echo konden wij langzaam gaan genieten van de zwangerschap. Na de echo van 25 weken zijn we rustig begonnen aan het kamertje en hadden we er weer alle vertrouwen in.

Bevalling

Vanaf 34 weken kreeg ik last van hoge bloeddruk en zat ik om de drie dagen in het ziekenhuis ter controle. Pfoe, wat was dat spannend. Ik hoopte zo dat deze kleine man nog even zou blijven zitten. Gelukkig luisterde ‘ie goed; hij bleef zitten. Met 36 weken en zes dagen had ik zwangerschapsvergiftiging en moest ‘ie gehaald worden. Ik was op de dag af 37 weken zwanger, 9 september 2020, en toen is onze zoon helemaal gezond en wel ter wereld gekomen. Ties: de grote broer van *Siem.

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.

Lees hier: De vorige blog van Anouk