De echo volgt vrij kort daarna en tijdens de Kerst vertellen we het mooie nieuws aan familie. Iedereen reageert heel blij. Ik neem mij voor lekker te gaan genieten van een mooie zwangerschap. Op wat vermoeidheid na, heb ik nergens last van. In onze ogen kan er niets meer misgaan.

Een jongen of meisje?

Op de 12 wekenecho ziet alles er goed uit. Wel is de baby nogal eigenwijs en wil zich niet zo makkelijk laten meten. Met 16 weken willen we heel graag het geslacht weten. Nouja ‘we’, vooral ik. Ons voorgevoel wordt bevestigd: we krijgen een jongen!

Dan breekt het moment van de 20 wekenecho aan. “Maak je niet te druk, het is meestal allemaal goed”, stelt de verloskundige ons nog gerust. De echo duurt een uur en we horen alleen maar: “Aha. Ja. Goed. En het is een meisje.” Wat?!?! De echoscopiste vervolgt: “O, is jullie eerder iets anders verteld?” We schieten in de lach. Er komt iemand anders bij en het blijkt later toch gewoon een jongen te zijn. Als het uur voorbij is, zegt de echoscopiste opeens: “Ik ga jullie doorsturen naar de gynaecoloog. Ik denk dat hij wat achterloopt in groei”. Twee dagen later kunnen we terecht in het ziekenhuis. Vol tranen sta ik daarna buiten. Ik voel aan alles dat het niet goed zit.

In shock: onze baby groeit niet goed

In het ziekenhuis bevestigt de gynaecoloog het eerdere nieuws: “Hij loopt flink achter in groei”. Ik vraag direct of er nog kans is dat het goed komt, waarop ze antwoordt: “In het gunstigste geval kan dat altijd”. Met een folder over vruchtwaterpuncties staan we na een uur weer buiten. In ons hoofd meer vragen dan antwoorden.

We besluiten voor een second opinion te gaan. Na weer ruim een uur kijken, is deze arts gelukkig heel eerlijk. “De baby heeft een extreme groeiachterstand. Daarnaast is er weinig tot geen vruchtwater aanwezig in de baarmoeder.” Dit betekent dat de overlevingskans minimaal is, ook als hij pas na 24 weken geboren wordt. Het is niet goed.

Mijn man en ik bespreken het zwarte scenario dat we net te horen hebben gekregen en een kwartier later krijg ik de vruchtwaterpunctie. We besloten dat we de uitslagen niet afwachten. Ik zal vroegtijdig gaan bevallen en ons zoontje verliezen. Een verschrikkelijke keuze.

Het pijnlijkste moment uit mijn leven

Met 21 weken en drie dagen vertrek ik in de ochtend naar het ziekenhuis. Het idee dat je het ziekenhuis ingaat met de baby in je buik en weer vertrekt zonder baby, is het meest pijnlijke moment in mijn leven. Het is onbeschrijflijk. Om 8.30 uur krijg ik de eerste medicatie. Ik hoop dat het niet lang gaat duren voordat ik weeën krijg en kan bevallen. Helaas, niets blijkt minder waar. Alle bijwerkingen die je van de medicijnen kan krijgen, die krijg ik. Hoge koorts, overgeven, niets kunnen eten en drinken. Ik krijg antibiotica, in de hoop dat de koorts gaat zakken.

Rond een uur of 16.00 komen de eerste weeën. Het kan nu vast niet meer lang duren, denk ik nog. De fysieke en emotionele pijn maakt het ondraaglijk. Zoveel verdriet, waar je je aan de ene kant nog niet aan kunt toegeven. En maak ik wel de juiste beslissing? Wat als hij wel groot is? Doen we hier wel goed aan? We zitten er nu middenin. Er is geen weg meer terug.

Een ruggenprik is door de koorts niet mogelijk, een morfinepomp wel. Wat een opluchting! Ik ben zelfs tussendoor nog even paar keer ingedut. Rond 20.30 uur krijg ik persweeën en vlak daarna moet ik persen van de artsen. Om 20.43 uur is onze prachtige zoon geboren. Met een gewicht van 261 gram en een lengte van 20 cm. Dat is een opluchting, want hij was inderdaad veel te klein voor deze termijn. We zullen hem nooit vergeten. Hij zit voor altijd in ons hart.”

Ook je verhaal delen?

Wil je net als Anouk ook jouw ervaring delen? Dat kan. Stuur je verhaal (500 - 800 woorden) naar redactie@wij.nl. Bij publicatie neemt de redactie van WIJ per mail contact met je op. Wil je anoniem blijven? Vermeld dit er dan bij.