Feest, want ik ben zwanger!

Over het algemeen is het heerlijk nieuws om te delen met anderen: “ik ben zwanger! Reden voor feest!” Er zijn echter altijd omstandigheden waardoor die positieve reactie uitblijft, of misschien ben je er zelf helemaal niet zo blij mee. Of zie je vooral een hele zware tijd voor de boeg. Dat het altijd allemaal alleen maar leuk moet zijn, is maar een mythe. Een zwangerschap vergt veel van je lichaam en geest en ook de periode erna wordt er met name het eerste jaar veel van je gevraagd. Goed, je krijgt er iets onbetaalbaars voor terug, maar dat neemt niet weg dat het soms verdraaid pittig kan zijn.

Terwijl ik mijn bollende buikje langzaam voel groeien, weet de buitenwereld nog van niks. Gevoelens van blijdschap en zorgen lijken wel tennis te spelen in mijn hoofd; het balletje gaat heen en weer. Ondanks die voortdurende rally, is het blije gevoel toch aan de winnende hand. Hoe bijzonder, nog een kind erbij, wauw! De enige domper: ik ben bang dat mijn omgeving er minder blij op reageert.

Zware periode met kleine kinderen

De reden hiervoor? Al jaren liep ik rond met vage klachten die steeds erger werden. Voort sluimerende moeheid die maar niet overging, paniekaanvallen, gewichtsverlies en enorm last van schommelende hormonen. De huisarts gooide het altijd op “de tropenjaren met kleine kinderen”, maar terwijl andere moeders opknapten toen hun kinderen ouder werden, bleef ik maar hangen in dat plakkerige, kleverige moeras van vage klachten. Tot er anderhalf jaar geleden toch een oorzaak werd gevonden: een vitamine B12 tekort. Een half jaar na de wekelijkse injecties begon ik aanzienlijk op te knappen en een jaar later kon ik voor het eerst sinds jaren weer zeggen, ja, ik zit goed in m’n vel. Ik ben er weer.

Lees ook: Blogger Annette vertelt haar 3 zoontjes dat ze een broertje of zusje krijgen

Babybubbel in

Ondertussen groeien de andere drie kinderen lekker door en gaat de jongste bijna naar de basisschool. Dus ook daar keert de rust terug en komt er steeds meer tijd vrij voor mezelf. Niet alleen maar ‘Annette, de Moeder’ maar ook nog al die andere kanten van mij die jaren op een laag pitje stonden. Nu komt er dus weer een kleintje bij en begint het hele circus weer van vooraf aan. Een lichaam dat weer allerlei veranderingen door gaat maken, maanden van gebroken nachten, dagen die in het teken staan van voedingen en luiers verschonen. Ik ben hier best een beetje onzeker over, maar heb tegelijkertijd ook wel het vertrouwen dat we dit kunnen en dat we ervan kunnen genieten. Vooral nu de reden voor mijn klachten opgelost is. Misschien kunnen we er dit keer juist meer van genieten dan ooit tevoren!

Daarnaast zorg ik er dit keer voor dat ik op tijd mijn rust neem. Dat betekent: zwangerschapsverlof is ook echt zwangerschapsverlof en niet tussendoor toch nog wat werk op mijn schouders nemen. Lekker even vier volle maanden die babybubbel in! Ook heb ik inmiddels na drie kinderen wel geleerd dat ze meer kunnen hebben dan je denkt. Stond ik bij de eerste twee nog elk uur naast hun bedje te luisteren of ze nog wel ademden, nu weet ik ‘niet doen Annet, ga slapen nu zij slapen!’ En ook heel belangrijk; tijd voor mezelf inplannen. Structureel, op een vast moment, op een vaste dag. Anders komt het er niet van.

Bijzondere achtbaan

In mijn hoofd hoor ik mensen om me heen al zeggen ‘zwanger?! Net nu je eindelijk een beetje je handen vrij begon te krijgen. Net nu Sean bijna aan de basisschool begint. Nu moet je weer helemaal opnieuw beginnen. Duurt het weer jaren voordat je een beetje tijd voor jezelf hebt.’ Ja, dat klopt. Wij krijgen er een kleintje bij en weet je wat; wij waren er nog helemaal niet aan toe om afscheid te nemen van de baby- en de peuterfase! Ja, het zal vast niet alleen maar rozengeur en maneschijn worden, maar wat zijn we ontzettend dankbaar dat we die hele ervaring nog een keertje mee mogen maken. Daar offer ik mijn vrije tijd graag voor op, want wat is nou een jaar als je er een heel mensenleven voor terugkrijgt!