“In december 2018 beviel ik van onze Lois. Wat een geluk. Ik was snel zwanger geraakt, eigenlijk direct na het verwijderen van het spiraal. Toen ik snel daarna weer zwanger werd, kon ons geluk niet op. Want we wilden heel graag een groot gezin. Zelf heb ik drie oudere broers, die gezelligheid vind ik onwijs leuk. De zwangerschap eindigde in een miskraam met elf weken. Jammer, maar we waren er nuchter onder. Ik kreeg twee keer een pillenkuur en toen dat niet goed genoeg aansloeg, een curettage om mijn lichaam weer ‘schoon’ te maken. Maar ik voelde me niet in orde, niet mezelf, niet lekker…
Ik kon er de vinger niet opleggen wat er nu aan de hand was. In het ziekenhuis konden ze me niet helpen. De huisarts gaf aan dat zij me zo ook niet kende, maar wist niet wat te doen. Uiteindelijk heb ik na een paar maanden geëist dat er bloed geprikt zou worden. Dat gebeurde en er werd extra gekeken naar bepaalde hormoonwaarden. Ik werd binnen 24 uur gebeld. Of we meteen konden langskomen. Ik wist: dit is niet goed. Maar dacht ook dat het met die curettage te maken zou hebben of met eerdere uitstrijkjes die een PAP-uitslag gaven die niet helemaal goed was. Het zou wel goedkomen.”

Geen tijd te verliezen

“Niets was minder waar. Ik kreeg de boodschap dat het helemaal mis was, ik zat in de overgang. Ik snapte er niets van: ik was nog maar 34! Dat kón gewoon niet. Maar het was echt waar: aan mijn waardes was te zien dat ik aan het begin van de overgang zat. De droom van een groot gezin viel op dat moment in duigen. Meteen meldden we ons aan bij het Máxima Medisch Centrum in Veldhoven voor een ivf-behandeling. Ik zou diezelfde maand nog terecht kunnen om te kijken of er eitjes geprikt konden worden. Er was geen tijd te verliezen. Maar corona gooide roet in het eten en we moesten maanden zenuwslopend wachten tot we - wel als eerste cliënten - alsnog terecht konden. Uiteindelijk is er één punctie geweest. Bij de eerste poging was er één geschikt embryo, maar de terugplaatsing leidde tot niets. Bij de tweede poging was er nog een klein eitje en werd nog IUI geprobeerd, maar ook dat lukte niet. Uit het daaropvolgende gesprek bleek dat er geen enkel eitje meer was, mijn lichaam was in dat opzicht ‘op’. We moesten misschien gaan denken aan adoptie of een pleegkind, zeiden ze voorzichtig. Maar dat was niet wat wij wilden …”

Duizenden donoreitjes beschikbaar

“Eén arts zette ons gelukkig op het spoor van een ziekenhuis in Valencia, waar zij bekend mee was. In Nederland is er minder over bekend, is men terughoudend en is er een lange wachtlijst, maar in het buitenland, vooral in Spanje, is eiceldonatie veel normaler. Je kunt er meteen terecht voor behandeling en ze werken er met anonieme donors. Dit traject gingen we in januari 2021 in. We hadden een goed gesprek, er waren duizenden donoreitjes beschikbaar en via ‘genetic matching’ wordt op wel 300 (gezichts)kenmerken een gezonde donor geselecteerd die qua uiterlijke kenmerken het meest past bij de wensouder(s). Helaas leverde corona nog steeds problemen op. We kregen het zelf, maar er waren ook reisbeperkingen, waardoor ik na het opbouwen van de hormoonspiegels een paar keer teleurgesteld werd. We konden niet naar Valencia voor plaatsing van het embryo. Mentaal was het zwaar en stressvol. Er zaten weken bij met wel drie spuiten per dag en ook nog zes tot zeven pillen; alles om mijn lichaam klaar te maken voor een eventuele zwangerschap.”

Voor niets

“In de kliniek kun je kiezen voor bepaalde ‘pakketten’. Ons eerste pakket hebben ze gewerkt met zes eicellen van de donor, deze zijn bevrucht met Pims zaad. Hier kwamen twee goede ‘kansen’ uit. Er waren twee blasto’s (een embryo waarvan de cellen vijf dagen zijn gedeeld - red). De eerste terugplaatsing liep op niets uit. Na een maand vlogen we terug voor een nieuwe terugplaatsing, maar bleek het embryo niet goed uit de vriezer gekomen. Zaten we daar voor niets … Dit was een grote teleurstelling: we konden niet terug naar onze dochter door corona, zaten we voor niets in Valencia en al die hormonen waren voor niets gebruikt. Wat moesten we doen? We hadden gelukkig een garantiepakket gekozen. Dit betekende dat we gegarandeerd twee blasto’s kregen. Omdat de tweede blasto niet goed uit de vriezer kwam, kregen we een nieuwe ronde.”

Grenzen verleggen

“Hieruit kwam helaas maar één blasto uit. Deze terugplaatsing leidde helaas ook niet tot een zwangerschap. Toen kozen we voor een tweede pakket. We bespraken alles met de fertiliteitsarts en er werd besloten om hormonaal één en ander aan te passen om de kans op een zwangerschap te vergroten. Zonder garanties, want ieder mens is anders en reageert anders op hormonen. Het resultaat? Vier terugplaatsingen waarvan twee keer zwanger, maar deze braken helaas voortijdig af. En toen? Pim en ik hebben veel met elkaar gesproken. Toch nog een pakket of onze droom laten varen? Ik kon het niet loslaten, je verlegt toch elke keer je grenzen. Maar het kost ook heel veel geld. Zo’n pakket is al snel € 10.000 en dan komen hier nog je vliegreis en verblijf bij. Een allerlaatste pakket dan, met een andere donor. Eén met blauwe ogen, zoals ik en donker haar, zoals Pim. Er kwam in eerste instantie maar één goed embryo uit. Bij de terugplaatsing kreeg ik ook prednison, plaatste ze een ‘verse’ blasto terug om de kansen te vergroten. En ja, dit bleek voor ons het goede recept. Het leidde tot een gezonde en mooie zwangerschap en op 19 april 2023 is onze Lot geboren.”

Enorme steun

“We zijn ongelofelijk gelukkig met onze twee dochters. En ook enorm dankbaar voor de steun van lieve familie, vrienden en collega’s. Eén vriendin is verpleegkundige en heeft geholpen met bepaalde spuiten zetten. Het is toch fijner als een bekende het doet. Andere vrienden hebben ons enorm ondersteund en ook onze familie stond altijd klaar. Lois kon bijvoorbeeld altijd terecht bij mijn vader en moeder, als wij naar Spanje moesten. Het was extra verdrietig dat mijn vader tijdens mijn tweede zwangerschap ziek werd en toen ik vier maanden zwanger was, is overleden. Ik mis hem enorm.”

Een ijzersterk duo

“Lot is een heel vrolijk meisje met een prachtige bos donkerbruin haar. Ze lacht de hele dag, het voelt echt alsof zij er héél graag wilde zijn. Af en toe bemerken we een klein beetje Spaans temperament, als ze eens een keer huilt, dan weten de buren dit ook hihi. Toch lijkt het alsof ik nu pas toekom aan het verwerken van die vier zware jaren. Dit heeft ook met de overgang te maken, waarvan ik zware klachten heb. Ik kom uit een zwangerschap, dat maakt de hormoonklap extra heftig. Op dit moment wordt er in een team artsen besproken wat ze voor me kunnen doen. Af en toe komt alles samen en kan ik alleen maar huilen. Terwijl ik echt gelukkig ben, alleen ik wil er nóg meer van genieten. Laatst ben ik met onze oudste dochter een paar dagen naar Griekenland geweest. Even quality time met haar, want we hebben elkaar veel moeten missen tijdens dit hele traject. Het was heerlijk en nu voelt het goed. Pim en ik zijn een ijzersterk duo, we hebben elkaar op moeilijke momenten en na de vele teleurstellingen steeds weer opgepept. Daarom willen we er elke dag iets moois van maken, ook voor mijn vader. Lot was zijn laatste wens en die is uitgekomen. Wat zou hij ongelofelijk trots zijn op zijn kleindochter.”

Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.