“Bloedzenuwachtig belde ik de verloskundige: Ik heb een positieve test in handen, ik denk dat ik een of twee maanden zwanger ben. Drie weken later kon ik terecht voor een afspraak - omdat ik in het onderwijs werk, is vrij krijgen niet zo makkelijk en zo’n eerste afspraak vindt vaak plaats rond de acht weken zwangerschap. Ik lag daar op die tafel, mijn partner zat op de stoel. We waren natuurlijk ontzettend nerveus, want het was ons eerste kind en we wilden het zo graag.

De verloskundige keek en kon niets zien. Ze zei: ‘Ik probeer het even met een ander apparaat’. Daarna zei ze: ‘Volgens mij zie ik hier een hoofd, en hier een voet’. Ik dacht alleen maar: dat kan niet! Toen zei ze: ‘Je bent 32 weken zwanger’. Vol ongeloof keek ik mijn partner aan. Ik was echt in shock. Die eerste dag heb ik ook alleen maar gehuild. Want hoe kon dit?”

Ik was in shock! Hoe kon dit?

Al 32 weken zwanger: hoe dan?!

“De meest gehoorde reactie is dan ook: ‘Hoe kun je dat nou niet merken?!’ Maar ik heb echt niets doorgehad. De maanden daarvoor ben ik gewoon ongesteld geweest. De zesde maand wel iets lichter, maar daar zocht ik niks achter - ik menstrueer altijd al onregelmatig, want ik kan niet aan de pil in verband met een vergrote kans op een longembolie. Ik had geen grote ronde buik en geen klachten. De klachten die ik ervoer, linkte ik aan mijn astma en allergieën. De baby was heel klein, lag ver naar achteren, was rustig en de placenta lag precies voor mijn buik - daarom kreeg ik geen dikke buik. Tot die maand mijn ongesteldheid uitbleef. Toen dacht ik dat ik misschien één of twee maanden onderweg was. We wilden heel graag een baby, maar die negen maanden zwangerschap zijn ook voorbereidingstijd. Na de afspraak bij de verloskundige belde ik totaal in shock mijn moeder. Die wist wel dat ik zwanger was, maar niet hoe ver. En ook mijn baas heb ik direct ingelicht. Zij zei tegen mij dat ik met twee à vier weken al met verlof moest.”

Snel de babyuitzet verzameld en de babykamer ingericht

“We werden meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ik ben geboren met een hartafwijking, daar ben ik aan geholpen, maar daarom moesten wij allebei extra gecontroleerd worden. Binnen een paar dagen hadden we alle testen gehad en zowel de baby als ik bleken kerngezond. ‘We gaan je sowieso inleiden, dus je bevalt pas over acht weken’, werd mij verteld. Als een gek zijn we alles in orde gaan maken. Ik kreeg meteen superveel support van iedereen: we kregen kleertjes, knuffels en speelgoed. Ieder weekend waren er mensen bezig en binnen vier weken was de logeerkamer een babykamer. Er is een commode in elkaar gezet, het wiegje waar ik, mijn moeder, mijn oma en broer in hebben gelegen kwam onze kant op en ik ben heel veel wezen shoppen. Vlak voor mijn verlof was alles klaar.”

Als een gek zijn we alles in orde gaan maken.

Van controle naar bevalling

“Zodra ik wist dat ik zwanger was, kreeg ik ook een zwangerschapsbuik. Alsof mijn lijf toen dacht: je weet het nu, nu mogen we het ook tonen. Toen ik eenmaal over de ergste schrik heen was, heb ik enorm genoten van de zwangerschap, ondanks alle gekkigheid. We waren ook heel blij en verheugden ons enorm op de komst van ons kleine wondertje. We moesten tweewekelijks op controle in het ziekenhuis. Ik was 37 weken zwanger en één week met verlof, toen we op dinsdag weer op controle moesten. Mijn vriend was die dag toevallig vrij en ging mee. De gynaecoloog deed de checks en vertrouwde de hartslag niet, dus ik moest aan een ECG. Daar lag ik dik anderhalf uur en toen kreeg ik de mededeling: je blijft hier en gaat de deur niet meer uit zonder baby. Of dat binnen een paar dagen of over vier weken is. De hartslag van de baby was zo laag, dat ik permanent onder controle moest blijven.”

Onze kleine strijder wordt geboren

“De dag daarna ben ik bevallen. Ik werd ’s ochtends om 7 uur ingeleid, omdat de hartslag van de baby echt te laag was. Om 10 uur kreeg ik weeënopwekkers, want het ging niet snel genoeg. Ik belandde in een ongelooflijke weeënstorm en kreeg een ruggenprik. Om 12 uur stonden er zeven specialisten, mijn partner én mijn moeder in de kamer, en kreeg ik te horen dat ik me moest voorbereiden op een keizersnede. Uiteindelijk hoorde ik om vier uur ’s middags dat ik toch vaginaal mocht bevallen. Vanaf toen ging het snel: om 7 uur viel ik even in slaap, om 8 uur werd ik wakker en had ik volledige ontsluiting. Om half 9 begon ik met persen en kwart voor 9 kwam onze Owen ter wereld. Die naam hebben we tussen de weeën door nog bedacht. Het betekent ‘kleine strijder’ en dat bleek toepasselijker dan we op dat moment konden bedenken.

Owen kwam eruit en werd op mijn borst neergelegd, maar was helemaal grauw en huilde niet. Ik durfde hem amper vast te pakken: hij ademde niet en was zo klein. Zijn navelstreng zat zo strak om zijn nek, dat ‘ie amper lucht kreeg. Daar kwam ook de lage hartslag vandaan. Hij werd meteen weer van me afgehaald en onder de warmtelamp gelegd en de kinderarts kwam erbij. Wat er dan is met je kind weet je niet, maar je weet wel dat het niet goed is. Na tien minuten huilde hij voor het eerst. Alles bleek gelukkig goed, maar dat waren de langste tien minuten van mijn hele leven.”

Owen was een prematuur

“We moesten blijven ter observatie op de afdeling prematuur. Eerst 24 uur, vervolgens 48 uur. Ze noemden hem randprematuur, maar als je na dertig weken een groeiecho doet, is het moeilijk te zeggen hoe ver je echt zwanger bent. Zelf denk ik wel eens dat hij jonger is geweest. Hij was maar 47 centimeter en woog 2.975 gram. Ook had hij heel veel haar op zijn armpjes en rug; iets wat je vooral ziet bij premature baby’s. Soms vraag ik me af wat er gebeurd zou zijn als we die dinsdag geen controle hadden gehad in het ziekenhuis, maar daar wil ik niet te lang bij stil staan.”

Het grote genieten

“Uiteindelijk mochten we pas die zaterdag naar huis. Ik zat behoorlijk in de kreukels van de bevalling en had heel veel hechtingen. Pas twee weken na de bevalling kon ik tien minuten lopen. Maar vanaf het moment dat we thuis waren, hebben we alleen maar genoten. Inmiddels is Owen een jaar en is het een ontzettend vrolijk mannetje, die over alles en iedereen heen klimt. Het was een rollercoaster, maar met een prachtig einde.”

Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.