1. Eerst extase!

Dat moment dat ‘het rode feest’ uitblijft en ik niet meer kan slapen, want wie weet. Nooit ben ik ‘s ochtends wakker te krijgen, maar vandaag spring ik mijn bed uit! De magische twee streepjes! Ik ren naar beneden, onderbreek mijn man zijn online yogales en roep: ‘Je wordt papa!’ Nog niets wetend van alles wat er te gebeuren staat, alleen maar blij! Heel blij!

2. Dan het beruchte eerste trimester … wat best mee kan vallen!

Iedereen waarschuwt voor deze periode. De eerste drie maanden van een zwangerschap zouden zwaar worden. Er gebeurt een hoop in je lijf en dat dat gepaard gaat met de nodige klachtjes is niet verwonderlijk. In deze maanden gebeurt er in de ontwikkeling van je baby het meest. Toch vond ik het alles meevallen. Misschien, omdat ik me schrap gezet had na alle horrorverhalen, of omdat ik te blij was om te klagen. Ik weet het niet! Wat mij er vooral van is bijgebleven, is de vermoeidheid. Een vorm van vermoeidheid die ik niet ken van eerder. Oja! En de boobies natuurlijk. AUW! No more words needed.

3. Dan het HEERLIJKE-tweede trimester … Wat best tegen kan vallen!

Vanaf week dertien verdwijnt de vermoeidheid, ook mijn boobies doen niet zoveel pijn meer en ik voel me goed. Ik heb weer energie. Maar dan de onzekerheid! Nog geen buik, geen beweging in mijn buik, geen klachtjes. Gebeurt er nog wel iets daarbinnen? Wachten op die o zo spannende 20 wekenecho, wachten op de eerste bewegingen. Wachten, wachten, wachten.

Nadat ik eindelijk mijn baby voel, en de baby- APK is goedgekeurd, krijg ik te maken met een mid-pregnancy dip! Een wat? Ja een mid-pregnancy dip. Ik had er ook nog nooit van gehoord. Mijn bloeddruk is momenteel net zo laag als mijn energielevel.

4. Zwanger van een baby of lintworm?

Ik ben altijd heel bewust bezig geweest met voeding. Ik had me dan ook voorgenomen dat als ik zwanger zou zijn, ik supergezond zou blijven eten. Goed voor die kleine! Ehmm? Weg principes, ik mag (nee, moet) alles!

En je dan vervolgens schuldig voelen, je voornemen nu echt gezonder te gaan eten, dit maximaal twee dagen volhouden en dan een excuus verzinnen waarom het nu wel echt mag. Sorry baby! Ik heb mijn verloskundige gevraagd of ik zwanger was van een baby of een lintworm, ik kreeg geen serieus antwoord dus ik ga maar uit van het eerste.

5. Wat is er met mijn tepels aan de hand!?

Wat komt daaruit? Serieus, nu al?

6. Again and again!

Hier hoef ik verder niet uitgebreid op in te gaan. Wat een gezeik! Overal, de hele dag.

7. Scheur ik straks uit elkaar? En nee … niet van onderen

Nou ja misschien ook wel, maar we blijven nog even bij het tweede trimester. Mijn buik groeit zo hard dat ik het gevoel heb dat er vanbinnen een meloen op knappen staat, of een basketbal op stuiteren, een olifant die zijn rustplek gevonden heeft, wat jij wilt. Dan komen er van die stiekeme lijntjes aan de zijkant van mijn buik. En ik maar paniekerig smeren: geen striae a.u.b!

8. Science fiction

Daar zijn ze dan, de eerste bewegingen. In week zeventien twijfelde ik nog, schattig. Hij maakt er nu een waar slagschip van daarbinnen. Ik voel hem niet alleen bewegen, ik zie hem ook bewegen. Mijn buik neemt vormen en bewegingen aan, waarvan je je kunt afvragen of je in een science fiction film zit. Dit is dan ook het moment waar ik het begrip ‘harde buiken’ heb leren kennen.

9. Steken in mijn vagin!

Even terugkomend op dat gezeik. Mijn baby heeft dus besloten op mijn blaas te blijven stampen. Want dat is het inmiddels, stampen! De kleine druktemaker (heeft hij niet van mij) presteert het steeds om precies een kick in mijn blaas/vagin te geven waardoor ik 1. HEEL nodig moet en 2. Wat gebeurt er daar beneden? Ik vertelde mijn verloskundige dat ik soms echt het idee heb dat hij eruit gaat vallen. Ze verzekerde me dat ik hier meer moeite voor zou moeten doen.

10. Wat zeggie?

Mijn misschien wel meest bijzondere zwangerschapskwaaltje. Vanaf dag één plopt mijn oor continu open en dicht. Dit is nooit weggegaan. Misschien wel de meest irritante kwaal van allemaal! Ik heb werkelijk alles geprobeerd. Het enige dat helpt, is op mijn kop hangen. Ik zei toch dat ik alles geprobeerd heb? Iets met drukverschil.

11. En dan nu … het derde trimester is alweer in zicht

Verras me!

12. Tranen

Niet mogen en willen klagen van mezelf. Onze langgekoesterde wens mocht in vervulling gaan. Dan mag ik toch niet klagen? Maar soms is het echt nodig, die dagen dat je er de pest in hebt, mopper er gewoon even lekker op los. Morgen weer een dag!

13. En die onzekerheid, hoort dit er ook bij?

Is dit echt normaal? Is dit vol te houden? Hoe doen andere dit? Kan ik dit wel? JA mama! Dit kun jij!

Gelukkig overheerst het gevoel van dankbaarheid en liefde. Ik richt mij op het contact met het mannetje in mijn buik en geniet daar volop van. Ik blijf me verwonderen hoe de natuur dit allemaal kan. Mijn lichaam wat ik nog niet eerder zo hard heb zien werken, het geniale wondertje dat in mijn buik groeit. WAUW!