Na een heftige en turbulente jeugd, vertrok ik terug naar Curaçao om weer bij mijn vader te gaan wonen. De tijd daar was bedoeld om tot rust te komen, helaas was het de keerzijde. Mijn leven was één grote puinhoop, ik zat vast in een ongezonde relatie met veel agressie en ondanks dat ik nog zo sterk die moedergevoelens had, was het niet de juiste timing. Ik was notabene ook nog maar 18 jaar, tijd zat dus, dacht ik zo. Uiteindelijk ben ik terug naar Nederland verhuisd en leerde ik mijn man kennen.

Stoppen met de pil

Mijn lieve schat, die ik soms achter het behang kan plakken, maar dat terzijde. Als ik naar hem keek wist ik het zeker, hij is de papa van mijn kinderen. Gelukkig had ook hij een kinderwens, alleen speelde die nog een beetje op de achtergrond. Ondertussen slikte ik al meer dan 5 jaar de pil, hier wilde ik wel graag mee stoppen. Ik had het idee dat die hormonen niet veel goeds deden, en als we toch beiden een kinderwens hebben, kan ik maar beter even ontpillen, dacht ik. Dan is mijn lichaam straks schoon voor een zwangerschap.

Zo gooide ik rond maart mijn laatste pilstrip in de kliko en haalde we condooms in huis om het nog even veilig te doen tot mijn man klaar was voor een kind. Helemaal prima toch, hoe erg kan het zijn. Nou, dat hebben we geweten haha. De condooms vlogen dus al snel achter mijn pil aan, want ik vond het echt verschrikkelijk.

De seks voelde niet meer intiem, met dat stuk plastic er tussen. Het maakte mij enorm onzeker, wat natuurlijk nergens op slaat, maar het voelde alsof wij vies van elkaar waren. Dan nog niet te beginnen over hoe stroef het uiteindelijk wordt en ik vervolgens de dagen die volgden een brandende vagina had. Geen succes! Weg ermee. In principe wilde mijn man op dat moment ook nog geen kind, maar na lange gesprekken over ontpillen enzovoort, hebben we gezegd dat we wel zien waar het schip strandt. Een kind neem je namelijk niet, die krijg je. We wachten het dus wel af.

Na een half jaar nog geen menstruatie

Inmiddels was ik al bijna een half jaar van de pil af, en kwam er maar geen menstruatie op gang. Voor de zekerheid deed ik elke week een zwangerschapstest, wat uiteindelijk echt hartverscheurend was. Wekelijks met een negatieve test in je handen staan, als je zo’n intense wens hebt om moeder te worden, breekt je hart in duizend stukken. Omdat ik er geen goed gevoel bij had belde ik mijn huisarts op, en mocht ik de dag erna even langskomen. We hadden het over anticonceptie die ik gebruikt heb, ons seksleven en uiteindelijk mijn cyclus.

“Wanneer werd je voor het eerst ongesteld?”, aldus de huisarts. Mijn eerste menstruatie was na mijn tweede pil strip. Of is dat wel een menstruatie? Na een tijdje praten en nadenken kwam de huisarts tot de conclusie dat ik Primaire Amenorroe heb, gezien ik nog nooit een natuurlijke menstruatie heb gehad. Oef, dat is even schrikken. We werden doorverwezen naar het fertiliteitscentrum voor verdere onderzoeken en mogelijk een behandeling.

Met klotsende oksels in dat kille kamertje

De dag van het intake gesprek was aangebroken en ik zat werkelijk met klotsende oksels in dat kille kamertje. De fertiliteitsarts was een hele lieve vrouw, die mij al rustig voorbereid had op een inwendige echo, hier zag ik zo tegen op. Na een kort gesprek, mochten we plaats nemen in de behandelkamer voor de echo, die overigens reuze meeviel.

Ze drukte een beetje op mijn onderbuik en zag meteen dat mijn eierstokken vol zaten met cystes. Met gemak telde we in mijn rechter al meer dan 30 blaasjes, geen wonder dat ik nooit ongesteld word en er geen zwangerschap ontstaat. Ondanks dat ik voorbereid was op het ergste, zakte de wereld hier even onder mijn voeten vandaan. Wat als het nooit lukt? Hoe kan ik dan ooit leven met deze pijn, de pijn van de onvervulde wens? De fertiliteitsarts besprak de situatie met ons, en we zouden starten met Provera (menstruatie-opwekker) en vervolgens Clomid. Dat zou dan vast goed komen.

Vol goede moed aan de Clomid

Met enorm veel moed en hoop begon ik met de eerste ronde. Gezien de statistieken zeiden dat meer dan 80% van de vrouwen zwanger raakte van Clomid, én binnen 6 maanden, had ik er een goed gevoel bij. Helaas werkte mijn lichaam niet mee, had ik onwijs veel bijwerkingen en hebben we na de derde ronde gezegd dat het de laatste was.

We ruilden de Clomid in voor Gonal-F injecties en onze dagen zagen er ineens heel anders uit. Waar ik voorheen maar vijf dagen tabletjes hoefde te slikken en drie keer voor een echo hoefde te komen per cyclus, zat ik nu dagelijks met naalden in mijn buik en om de dag met een echo-kop in mijn doos. De overgang was pittig, maar ik voelde mij een stuk beter dan voorheen. Van de Gonal-F heb ik weinig last gehad.

Na een aantal weken was mijn dosering dusdanig hoog dat de vloeistof begon te branden, het prikken begon zeer te doen omdat mijn hele buik beurs was en ik raakte emotioneel op. Gedurende het traject zijn wij erg positief en nuchter geweest, we kunnen toch niks aan de situatie veranderen dus mekken op de bank om het feit dat ik maar niet zwanger raak, was hier niet aan de orde. Dat helpt ons niet dichter bij een zwangerschap. Ondanks de positieve mindset, sloopte het mij wel. De teleurstelling om de dag is pijnlijk. Om mij heen leek iedereen wel (ongewild) zwanger, en ik vond het zo oneerlijk hoe Moeder Natuur het geregeld had. Waarom ik? Wat heb ik gedaan, waardoor ik dit verdiende?

Ironisch: Mijn instabiele en psychisch zieke moeder werd zo zwanger, maar ik niet

Mijn instabiele en psychisch zieke moeder hoeft enkel te kijken, en ze is zwanger. Wat kon ik mij daar over druk maken de laatste weken. Het deed mij zo veel pijn. Mijn smeekbeden werden die nacht gehoord, want de daarop volgende dag zagen we een eitje op de echo. Nog niet volgroeid, maar wel groot genoeg om te zeggen dat dit eitje gaat doorzetten. Wat een feest!

Na drie dagen en meerdere echo’s mocht ik eindelijk de Ovitrelle spuiten (een injectie met het hCG die de eisprong en innesteling bevordert) en ons huiswerk doen. Ook de Ovitrelle viel mij reuze mee, ik voelde de injectie verder niet maar kreeg er enkel een hele vieze smaak in mijn mond van. De komende dagen waren ontzettend spannend, maar vlogen snel voorbij. Vier dagen eerder dan gepland, deed ik een zwangerschapstest. Toen ik die ochtend wakker werd vertelde mijn lichaam mij dat ik een test moest doen.

Zonder er verder over na te denken, plaste ik over een test heen en ging ik mij aankleden. Slaperig liep ik naar de inloopkast, trok ik een broek en shirt aan en besefte ik mij ineens dat ik zojuist een test had gedaan! In galop liep ik terug naar de badkamer en bekeek ik de test. Wonderbaarlijk maar waar, er stond een hele lichte doch duidelijke streep. Ik geloofde mijn ogen niet!

Zou het dan toch?!

Huilend belde ik mijn pleegmoeder op, en al snikkend vertelde ik haar het nieuws. Mijn man was nog nietsvermoedend aan het werk en bij thuiskomst had ik een lightbox op tafel gezet. Eindelijk komt onze wens uit. Het fertiliteitscentrum werd op de hoogte gesteld en wij kregen een eerste echo aangeboden om te kijken of alles goed gaat. Een aantal zware weken volgde met hele heftige buikkrampen en bandenpijn, maar het was het allemaal waard. Toen wij op de eerste echo ons kind zagen, met een flink kloppend hartje, stroomde de tranen langs mijn wangen.

Ondanks mijn positiviteit had ik ergens in mijn hart, de hoop al een beetje opgegeven. Langzamerhand probeerde ik te accepteren dat het gewoon niet voor ons bestemd was, en dan is daar ons kind ineens. On-ge-looflijk. Gelukkig was alles helemaal perfect en mocht ik voor de rest van de zwangerschap naar de verloskundige.

Inmiddels zit ik in het tweede trimester en begint alles een beetje te wennen. De babykamer is bijna klaar, de box staat op zijn plek en de uitzetlijst is vrijwel afgevinkt. Ondanks de pittige zwangerschap met heel veel bekkenpijn, duizeligheid en vermoeidheid ben ik helemaal in de wolken met ons kleine mensje, we houden het geslacht nog eventjes geheim. Ik geniet van de intimiteit die ik met mijn kind heb, de connectie die ik voel, het contact dat we hebben. En ik kan werkelijk waar niet wachten tot ik dit wonderkind op de wereld mag zetten. Mijn wonder.

Schrijf mee!

Wil jij ook een verhaal of hersenspinsel met ons en andere moeders (to be) delen? Stuur je gastblog (ongeveer 500 woorden) naar redactie@wij.nl o.v.v. Gastblog en wie weet staat jouw verhaal binnenkort op WIJ à la Mama.