Zwanger worden met PCOS (deel 5)
Ik begin er onderhand een beetje moe van te worden. De hormonen hebben ook zo hun uitwerking op mijn stemming en indirect daarom ook op mijn huwelijk. Mijn man zegt er niks van maar ik weet gewoon dat hij de kattenkop en het gezeur onderhand ook zat is. Als hij weer zucht, reageer ik gelijk gepikeerd. āNou wen er maar aan, straks ben ik 9 maanden zoā. Het enige waar ik nog mee bezig ben, is mijn medicatie en de afspraken in het ziekenhuis. Gelukkig heb ik binnenkort een sollicitatiegesprek, daar kijk ik echt naar uit.
Dag 13 van deze nieuwe poging en geloof mij, ik zit in de wachtkamer zonder verwachtingen. Dit heb ik mezelf aangepraat want dan is het misschien makkelijker voor de teleurstelling die gaat komen. Ik hoop uiteraard dat er wel iets te zien is. Maar liever nu meteen niets dan eerst wel en dan niet. Ik word binnengeroepen en ga weer in de stoel zitten. Ik zit te kijken en geloof mijn ogen niet. Dit is het andere uiterste.
Vijf!? We zijn totaal verbijsterd
Ken je die reclame van dat meisje springend op de bank met een echo in dār hand? āDrie papa, het zijn er drieā. Die blik die die man op zijn gezicht had, zo kijk ik nu geloof ik ook. En de arts ook. We zijn totaal verbijsterd. Het zijn er vijf en aan de grote te zien en ziet het ernaar dat ze allemaal ook gaan springen. Ik ben positief tot de art zegt:āTja, dit kan natuurlijk niet. Vijf is te gevaarlijk, zeker als ze straks alle vijf gaan springen. Ze zullen over een dag of vier springen. Laten we over drie dagen een afspraak maken voor een punctie en dan halen we er drie weg. Dan houdt je er twee over en dat is primaā.
Gigantische buikpijn
Ik besluit om samen met mijn man naar de punctie te gaan, want ik moet eerlijk toegeven, ik vind het doodeng. Het idee alleen al. Ik heb in de ochtend een sollicitatiegesprek en in de middag de punctie gepland. Op de parkeerplaats van het bedrijf krijg ik ineens een gigantische buikpijn. Ik klap met mijn hoofd op het stuur en ga door de grond van de pijn. Dit lijkt wel op een galsteenaanval. Mijn galblaas is verwijderd dus dat kan niet. Vijf minuten later is de pijn weg.
Het sollicitatiegesprek verloopt heel goed en ik rijd tevreden naar huis. In de middag gaan we naar het ziekenhuis voor de punctie. Op de echo is er niks meer te zien. Geen enkele eicel en dan kreeg ik een koude rilling. Die pijn van vanochtend was geen koliek. Dat waren vijf eisprongen. We mogen absoluut geen seks hebben.
Deze keer geen provera. Ik word toch wel ongesteld. Ik krijg spuiten mee. Want de Clomid dat werkt voor mij dus niet!