Zwanger worden met PCOS (deel 4)
Na de diagnose PCOS en eerdere pogingen, krijg ik eindelijk toch die hogere dosis medicatie mee. Al mijn hoop is hier op gevestigd. Weer neem ik alles netjes in en weer word ik ongesteld. Bij de eerste paar keer houd ik (misschien overdreven) al rekening met wat ik eet en drink ik ook beslist geen alcohol. Ook slik ik braaf mijn foliumzuur. Hier was ik na de laatste poging mee gestopt. Dat wijntje bij het avondeten drink ik weer en aan foliumzuur heb je vrij weinig zonder een eicel bedenk ik mij. Als er een eicel is, begin ik wel weer
Het is maandagochtend, weer die wachtkamer. Bij de inwendige echo maakt mijn hart een klein sprongetje . Ik zie toch duidelijk twee vergrote follikels. De arts is ook positief. Ze verwacht dat er een of twee toch wel zeker gaat uitgroeien en dat we een kans hebben. Eindelijk!
Goed nieuws?
In de auto terug naar huis bel ik dolblij mijn man op en diezelfde avond pakte ik weer braaf mijn foliumzuur. De hele week ben ik opgewekt. Mijn studie die al tijden ligt te verstoffen, heb ik weer opgepakt en ik kan mijzelf weer concentreren op alle wiskunde vraagstukken. Af en toe droomde ik weg bij het idee van een baby. Het is zo ontzettend gewenst!
De dag van de waarheid, vrolijk stap ik weer in de auto. Zouden er een of toch twee follikels volledig gerijpt zijn? Ik zou mega blij zijn als het er eentje is, begrijp mij niet verkeerd, maar een tweeling hoe tof zou dat zijn!? Dan zou ik in 1 keer klaar zijn, want ik wil het liefste twee kinderen als het ons gegund is.
Ik voel de grond onder mij wegzakken
Ik ga in de stoel in de behandelkamer zitten en er wordt weer een echo gemaakt. Ik kijk vol verwachting naar het scherm en niks. Ik voel de grond onder mijn voeten wegzakken en slik tevergeefs mijn tranen weg. De dokter kijkt mij medelevend aan. “Sorry meis, ik kan er niet meer van maken. Maar ik ga direct je dosis ophogen naar 200” “Mag ik geen spuiten?”, vraag ik verdrietig. “Nee, we proberen het nog 1 ronde met de Clomid”, antwoord de arts.
Het is niet anders. Thuis ga ik in bed liggen en trek ik de gordijnen dicht. Waarom laat mijn lichaam mij zo in de steek? De provera laat ik even voor wat het is. Ik moet mezelf echt even bij elkaar rapen. Na twee dagen start ik weer. Hopelijk nu geen teleurstellingen meer!